|
Τι γνωρίζετε για την Πηνελόπη; Τι θα θέλατε να μάθετε γι' αυτήν; Περιηγηθείτε στα έργα τέχνης που έχουν την Πηνελόπη ως θέμα και συζητήστε γι΄αυτά. Τι παρατηρείτε; Πώς θα την αποτυπώνατε εσείς; Ποια στοιχεία της θα τονίζατε; Γιατί;  Διαβάστε το ποίημα του Κωστή Παλαμά. Πώς είναι η "δική του" Πηνελόπη; Πόσο κοντά είναι στην δική μας εικόνα; Πόσο διαφορετική είναι η Πηνελόπη του Ρίτσου; Γιατί; Διαβάστε την Πηνελόπη από το βιβλίο "Κορίτσια που έγιναν μύθος" της Κατερίνας Σέρβη και της Σάντρας Ελευθερίου από τις εκδόσεις Διόπτρα και μάθετε περισσότερα γι' αυτήν.  Διαβάστε για μια διαφορετική Πηνελόπη. Σε τι μοιάζει με την Πηνελόπη της Οδύσσειας και πού διαφέρει; Τι έχει διδαχτεί; Τι έχει μάθει μόνη της; Τι νιώθει; Τι ελπίζει; Τι φοβάται;  Γίνετε εσείς η φωνή της Πηνελόπης! Τι θέλετε; Πείτε το δυνατά! Πιο δυνατά! Θέλω να ταξιδέψω! Θέλω να μορφωθώ! Θέλω να βγω από το παλάτι! Θέλω να έχω δικαιώματα! Θέλω να γίνω βασίλισσα! Είναι δικαίωμά μου! Θέλω να ζήσω περιπέτειες! Θέλω να είμαι ελεύθερη! Θέλω να φωνάξω! Δεν αντέχω άλλο! Βαριέμαι να υφαίνω και να υφαίνω! Θέλω να ακούνε τη γνώμη μου! Θέλω να μη φοβάμαι μη με σκοτώσουν! Θέλω να μη φοβάμαι! Θέλω να γυρίσω τον κόσμο! Θέλω να πάω σχολείο! Θέλω να είμαι ίση με τον Οδυσσέα! Θέλω να ζήσω περιπέτειες μαζί του! Θέλω να είμαι περήφανη που είμαι γυναίκα! Θέλω να νιώθω ασφάλεια! Χωριστείτε σε ομάδες και σκεφτείτε τρόπους για να αλλάξετε την ιστορία της Πηνελόπης. Έπειτα παρουσιάστε τις στους συμμαθητές σας με όποιον τρόπο σας εκφράζει καλύτερα. Μπορείτε να γράψετε ένα κείμενο (πεζό ή ποίημα), να αφηγηθείτε, να κάνετε παντομίμα, να ζωγραφίσετε, να χορέψετε, να τραγουδήσετε. Ακούστε προσεχτικά τις ερωτήσεις και τις παρατηρήσεις των φίλων σας και συζητήστε για τον τρόπο που είδαν τις ιδέες σας. Σκεφτείτε τη θέση της γυναίκας στις αρχαίες κοινωνίες αλλά και τη σημερινή. Τι έχει αλλάξει; Είναι η ίδια σε όλες τις χώρες και τις κουλτούρες; Πόσες γυνάίκες γνωρίζετε ότι έχουν πρωταγωνιστησει στην Ιστορία και ποιες; Γιατί είναι τόσο λίγες; Πότε δόθηκε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες; Πώς υποδέχτηκαν την πρώτη φοιτήτρια στην Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας οι άντρες συμφοιτητές της; Έχουν ίση εκπροσώπηση στην πολιτική οι γυναίκες με τους άντρες; Έχουν τα ίδια δικαιώματα στη μόρφωση και στην εργασία; Ποια είναι τα πρώτα θύματα σε περίπτωση πολέμου; Γιατί; Ποιος ενθάρρυνε τη Μαλάλα να μάθει γράμματα; Οι γυναίκες στις δυτικές κοινωνίες είναι περσσότερο ασφαλείς; Η καραντίνα λόγω του κορωνοϊού ανέδειξε παγκοσμίως το πρόβλημα της ενδοικογενειακής βίας και των γυναικοκτονιών. Γιατί; Πώς θα μπορούσαν οι γυναίκες να προστατευτούν τόσο οι ίδιες όσο και τα παιδιά τους; Φτιάξτε ένα ζωντανό γλυπτό της Πηνελόπης και του Οδυσσέα και εξηγήστε στους συμμαθητές σας πώς σκεφτήκατε. Διαβάστε κι ακούστε κι άλλες ιστορίες για γυναίκες που επέλεξαν να αλλάξουν τη μοίρα τους αντί να υποταχτούν. Βρείτε εκείνες που σας εμπνέουν και μοιραστείτε τις. Τι ονειρεύσεστε για τον εαυτό σας, για τις αδερφές, τις μητέρες, τις γυναίκες και τις κόρες σας;  
0 Comments
…Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι … Οδυσσέας Ελύτης, Μονόγραμμα
Κλείστε τα μάτια κι ακούστε ένα τραγούδι. Αφεθείτε στη μουσική, ακολουθήστε την κι όταν ανοίξετε τα μάτια σας μοιραστήκατε όσα είδατε κι όσα νιώσατε. Για τι πιστεύετε πως μιλά αυτό το τραγούδι; Τι να λένε άραγε τα λόγια του; Μη νιώθετε αμήχανα! Δεν υπάρχει λάθος! Στο Βιβλιοδρόμιο αφηνόμαστε συχνά να παρασυρθούμε από τη μουσική. Βλέπουμε εικόνες, ανακινούμε αναμνήσεις, νιώθουμε συναισθήματα κι ύστερα τα μοιραζόμαστε όλα μεταξύ μας. Ακόμη κι αν τίποτα απ' όλα αυτά δε συμβεί με την πρώτη φορά, δεν πειράζει...
Τι ένιωσα...
συγκίνηση, σαν να περιγράφει τον πόνο του πολέμου ανάμεσα στη χαρά και στη λύπη έμοιαζε με τραγωδία στ' αυτιά μου την ώρα που τραγουδούσαν όλοι μαζί ένιωσα αγάπη και ενθουσιασμό αλλά όταν τραγουδούσε κάποιος μόνος του ένιωσα πως είχε μεγάλη θλίψη ένιωσα πως μιλάει για ένα λυπητερό γεγονός που το έζησαν μαζί πολλοί άνθρωποι πολύ λυπητερή μουσική αλλά είχε και στιγμές χαράς και ελπίδας κάτι όμορφο αλλά και κάπως λυπητερό
Τι νομίζω πως λέει το τραγούδι;
νομίζω πως έχει σχέση με τους στίχους του Τασου Λεβαδίτη πουγράψαμε στην άγνωστη Ορθογραφία μιλάει για χωρισμούς και αποχωρισμόύς και θανάτους περιγράφει ένα πολύ λυπητερό γεγονός αλλά και με μικρές πινελιές χαράς όπως εκεί που τραγουδούν όλοι μαζί λέει για κάτι πολύ άσχημο που έχει συμβεί αλλά όλα θα φτιάξουν γιατί η ζωή συνεχίζεται μιλάει για δυο ανθρώπους που ερωτεύονται πολύ αλλά στο τέλος χάνονται μοιάζει να μη μιλάει για τον πόνο ενός ανθρώπου μόνο αλλά σαν να είναι ο πόνος πολλών μαζί, σαν να είναι ο πόνος ενός ολόκληρου λαού νομίζω πως είναι ένα τραγούδι που κλαίει για αγαπημένους νεκρούς αλλά έχει και χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον
Δείτε τις εικόνες και συζητήστε γι' αυτές. Τι γνωρίζετε για τους Ρομά; Από πού μάθατε γι' αυτούς; Τι νιώθετε και τι πιστεύετε γι' αυτούς;
είναι βρώμικοι
περπατάνε ξυπόλυτοι κάποιοι τους σιχαίνονται δεν πάνε σχολείο δεν έχουν τρόπους νομίζω πως έχουν λεφτά αλλά δε θέλουν να τα σπαταλήσουν είναι κλέφτες είναι ζητιάνοι κάποιοι έχουν πολλά λεφτά αλλά κάνουν τους φτωχούς και ζητιανεύουν για να μαζέψουν περισσότερα είναι τεμπέληδες από τη μια τους λυπάμαι που δεν έχουν σπίτια κι από την άλλη θυμώνω μαζί τους τους φοβάμαι νιώθω θυμό δεν τους εμπιστεύομαι νιώθω επιφυλακτικότητα δεν τους λυπάμαι, γιατί επιλέγουν να ζουν έτσι και να μην έχουν σπίτια
Πολλά από τα χαρακτηριστικά των Ρομά τα είχαμε συζητήσει όταν διαβάζαμε τη "Φυλή των Βρομύλων". Αυτό μας έβαλε σε πολλές σκέψεις και συζητήσεις. Πώς γίνεται αυτό που λατρέψαμε στους Βρομύλους να είναι το ίδιο που μας κάνει να αντιπαθούμε τους Ρομά;
Πατήστε στην εικόνα και δείτε πώς απεικονίζονται οι Ρομά στην τέχνη. Τι παρατηρείτε;
Μοιάζουν πιο όμορφοι
καθαροί, ξεκούραστοι ανέμελοι αγαπημένοι είναι ελεύθεροι και η Εσμεράλδα ήταν τσιγγάνα αλλά ήταν πολύ όμορφη και καθαρή
Τι προβάλλει η τέχνη και σε τι δίνεται έμφαση στην καθημερινότητα; Τελικά πού βρίσκεται η πραγματικότητα; Τι λέτε εσείς;
Απολαύστε το βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση και του Βασίλη Κουτσογιάννη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πατήστε στην εικόνα για να μάθετε περισσότερα για το βιβλίο.
Γνωρίστε τη Βισδάν από το Δροσερό της Ξάνθης. 
Δείτε μια παρουσίαση για να γνωρίσετε λίγο καλύτερα τους Ρομά και τη διαδρομή τους.
Ποια ήταν άραγε η Ceija-Stojka που αναφέρει στο τέλος του βιβλίου της η συγγραφέας; Πατήστε στην εικόνα της για να τη δείτε στην Εγκυκλοπαίδεια του Ολοκαυτώματος στο United States Holocaust Memorial Museum.
Η Ceija-Stojka, η Αυστριακή Ρομά συγγραφέας, ζωγράφος, μουσικός και ακτιβίστρια επέζησε από το Ολοκαύτωμα και έζησε στην Αυστρία πουλώντας υφάσματα από σπίτι σε σπίτι και χαλιά στις αγορές. Πέθανε στη Βιέννη το 2013 σε ηλικία 79 ετών.
Μπορείτε να δείτε πίνακές της παρακάτω. Ο στόχος μας δεν είναι να συμπαθήσουμε ή να αντιπαθήσουμε τους Ρομά, αλλά να προσπαθήσουμε να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να τους κατανοήσουμε, να μάθουμε την ιστορία τους. Κάθε φορά που μαθαίνουμε την ιστορία ενός ανθρώπου ή ενός ολόκληρου λαού τον καταλαβαίνουμε λίγο καλύτερα, βγαίνουμε από τα στερεότυπα που μας περιορίζουν και μπορούμε να τον βοηθήσουμε αν θέλει και αν θέλουμε. Τι θα σκεφτόμαστε και τι θα κάναμε, αν στην τάξη μας ερχόταν ένα παιδί Ρομά, αν καθόταν στο θρανίο μας; Σε μερικά χρόνια άλλωστε ίσως γίνουμε δάσκαλοι και διδάξουμε ένα παιδί Ρομά, ίσως γίνουμε γιατροί και χρειαστεί να περιθάλψουμε έναν ασθενή Ρομά,ίσως γίνουμε δικηγόροι και χρειαστεί να υπερασπιστούμε κάποιον/α στο δικαστήριο, ίσως δουλεύουμε σε ένα μαγαζί ή σε μια υπηρεσία και εξυπητρετήσουμε έναν ή μία Ρομά, ίσως γίνουμε πολιτικοί και χρειαστεί να πάρουμε αποφάσεις και να ψηφίσουμε νόμους. Ακόμη κι αν δε γίνουμε τίποτα από τα παραπάνω, σίγουρα θα γίνουμε πολίτες που νοιάζονται για τον τόπο και τους ανθρώπους του και θα πρέπει να μπορούμε να κρίνουμε και να αποφασίζουμε σωστά στηριζόμενοι στις δικές μας γνώμες και στις γνώσεις μας. Οι Ρομά δεν είναι πάντα έτσι όπως τους έχουμε στο μυαλό μας με τα φανταχτερά τους ρούχα και τους διαχυτικούς τρόπους τους. Γνωρίστε εδώ μερικούς γνωστούς Έλληνες Ρομά. Τι θα προτείνατε στους Ρομά για να βελτιώσουν τη ζωή τους και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον; Συζητήστε και καταγράψτε τις απόψεις σας.
ένα ταξίδι στη μεταwebex εποχή αφιερωμένο στον Δημήτρη Γραμμένο και στα σκεψεδάκια του που μας βάζουν σε δημιουργικούς μπελάδες!
Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα βρεθεί ένα βιβλίο στον δρόμο σου! Άλλες φορές ξεκινάς με ένα βιβλίο και μένεις μ' αυτό ως το τέλος. Άλλες συναντάς κι άλλα βιβλία στη διαδρομή. Άλλες πάλι δεν έχεις καθόλου στον νου σου τα βιβλία αλλά στο τέλος του δρόμου σε περιμένει κάποιο από αυτά...έτσι γιατί απλά ήρθε η ώρα να συναντηθείτε!
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η μέρα μας με ένα σκεψεδάκι για ζέσταμα. Λατρεύουμε τα σκεψεδάκια του Δημήτρη Γραμμένου και η αλήθεια είναι πως τσιμπολογάμε αρκετά συχνά! Είναι η καλύτερη γυμναστική για το μυαλό, για τη φαντασία μας, για να γίνεται η τάξη δημιουργικό εργαστήρι! Προσοχή! Ακολουθεί σκεψεδάκι!
«ΕΓΡΑΨΕΣ» (Πρωινό Σκεψεδάκι)
1. Σκεφτείτε και ζωγραφίστε ένα νέο γράμμα για το αλφάβητο όποιας γλώσσας προτιμάτε. 2. Γράψτε ή ηχογραφήστε πώς προφέρεται. 3. Δημιουργήστε μια νέα λέξη που να αρχίζει από αυτό το γράμμα και μια που να το έχει σε οποιοδήποτε άλλο σημείο εκτός από την αρχή. 4. Γράψτε (ή/και εικονογραφήστε) τι σημαίνει κάθε λέξη που δημιουργήσατε.
Σας περιμένουμε να σκεφτείτε και να ζωγραφίσετε το γράμμα σας! Ύστερα μπορείτε να το προφέρετε. Εντάξει, εμείς εδώ γελάσαμε πολύ! Ακούστηκαν απίστευτοι ήχοι και ακολούθησαν απίστευτες λέξεις! Είναι που συχνά οι δάσκαλοι μας λένε γλωσσοπλάστες! Έχουμε μεγάλο ταλέντο στο να επινοούμε λέξεις που δεν υπάρχουν και να επιμένουμε μέχρι να μας αποδείξουν πως δεν υπάρχει τίποτα γι' αυτές στο λεξικό! Μήπως τα λεξικά πρέπει να ξαναγραφτούν;
Είστε έτοιμοι να βουτήξετε στα μυστικά των γλωσσών του κόσμου; Κλικ στην εικόνα!
Γνωρίζετε άλλες γλώσσες; Δείτε τις εικόνες και συζητήστε!
Και τώρα είστε έτοιμοι να ανακαλύψετε, να ερευνήσετε ή να επινοήσετε μια νέα γλώσσα και να μας μιλήσετε γι' αυτήν. Ποιος/α είστε; Τι σχέση έχετε με τη γλώσσα; Πώς ονομάζεται και από ποιους μιλιέται; Πώς ακούγεται από κάποιον που δεν την γνωρίζει;
Και κάπως έτσι καταλήξαμε (πάλι!) σε ένα βιβλίο! "Παπούτσια με φτερά" της Μαρίας Παπαγιάννη.
"Όταν ονειρεύομαι, ονειρεύομαι στη γλώσσα μου. Δεν μπορώ όμως να διηγηθώ τα όνειρά μου σε κανέναν. Αυτό το βράδυ θα μείνω για πάντα στα όνειρά μου.
Δε θα επιστρέψω. Σας χαιρετώ φίλοι μου. Συνεχίστε τον όμορφο αγώνα σας." 
Καλοκαιράκι έρχεται, θαλασσίτσα, ψαράκι σε ταβερνάκι πάνω στο κύμα, θαλασσια και υποθαλάσσια σπορ, διάβασμα στη σεζ λονγκ... Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε το μυστήριο και το εκλεκτό χιούμορ όχι μόνο του κειμένου του Φίλιππου Μανδηλαρά αλλά και της εικονογράφησης της Ναταλίας Καπατσούλια κι είναι έτοιμη η συνταγή!
Εμάς, κι ας είμαστε τόσο κοντά στη θάλασσα, μας ξεκούνησαν οι φίλοι μας από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πτολεμαϊδας, ο Σοφοκλής και η Σοφία Καλμανίδου! Και μια και δυο πήραμε την σανίδα που μας δάνεισε ο Απόλλωνας, διασχίσαμε το Αιγαίο και φτάσαμε ως τη Βιβλιοθήκη για να συμμετάσχουμε στη ραδιοφωνική της εκπομπή "Ιστορίες στον αέρα". Πατήστε στην εικόνα για να την ακούσετε, αν θέλετε. Ο Φίλιππος Μανδηλαράς μιλά για το βιβλίο του, και όχι μόνο, κι εμείς για το ταξίδι που κάθε βιβλίο κάνει, αφού φύγει από το μυαλό και τα χέρια του συγγραφέα για να συναντήσει καθέναν και καθεμία από εμάς που το διαβάζουμε! Κι είναι συναρπαστικό αυτό το ταξίδι αφού συνεχίζεται και συνεχίζεται όσο υπάρχουν αναγνώστες... 
Στην αρχή του βιβλίου συναντήσαμε την Ορφώ που περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο τον εαυτό της! Μόνο που προχωρώντας είδαμε πως τα πράγματα ίσως να μην ήταν όπως τα έβλεπε εκείνη αφού η Αμφιτρίτη μας την περιέγραψε τελείως διαφορετικά. Δεν έχει καμία σημασία που είναι ψάρι! Σας πληροφορούμε πως έχουμε νιώσει κι εμείς πολλές φορές όπως αυτή. Αφήστε που τώρα που πάμε στην Τετάρτη Τάξη έχουμε ήδη αρχίσει να παρατηρούμε αλλαγές στο σώμα μας, στα συναισθήματά μας, στις σχέσεις μας με τον εαυτό μας και τους άλλους οπότε την νιώσαμε απόλυτα την Ορφώ. Στ' αλήθεια μερικές φορές δεν αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό κι αυτό μοιάζει τρομακτικό.
Συζητήσαμε για την αυτοεικόνα μας και όσα την επηρεάζουν, για τις εποχές στη ζωή μας που αλλάζουμε, για τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας εμείς και τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Στα αγαπημένα μας κίτρινα χαρτάκια γράψαμε ανώνυμα από τη μια μεριά ποιο φυσικό μας χαρακτηριστικό μας αρέσει και από την άλλη, ποιο είναι εκείνο που δε μας αρέσει και μας φέρνει σε αμηχανία κι ύστερα τα διαβάσαμε όλοι μαζί.
Το πιο ωραίο πράγμα πάνω μου είναι τα μαλλιά μου, το πιο άσχημο η μύτη μου.
Μου αρέσει το χαμόγελό μου αλλά δε μου αρέσουν καθόλου τα γόντατά μου που είναι γεμάτα χτυπήματα. Πάνω μου μου αρέσουν τα μάτια μου και τα μαλλιά μου αλλά δε μου αρέσουν τα αυτιά μου που πετάνε. Μου αρέσουν τα μαλλιά και τα μάτια μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι δε μου αρέσει. Μου αρέσει που έχω μακριά και φουντωτά μαλλιά αλλά δε μου αρέσει αυτό το χαζομηχάνημα που έχω στο μπράτσο μου. Νομίζω ότι έχω ωραία μαλλιά αλλά δε μου αρέσει το στόμα μου. Το πιο ωραίο πράγμα επάνω μου είναι ο κότσος μου, το χειρότερο, όχι μόνο σε μένα αλλά σε όλους, είναι η μάσκα για τον κορωνοϊό. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο πάνω μου είναι τα μαλλιά μου, γιατί έχω ακούσει πολλούς να το λένε. Μου αρέσει η κοιλιά μου αλλά δε μου αρέσει το πρόσωπό μου. Το δυνατότερό μου σημείο είναι τα πόδια μου, το πιο αδύναμο είναι τα μαλλιά μου. Μου αρέσουν τα μάτια, τα μαλλιά και το σώμα μου αλλά δε μου αρέσουν τα δόντια και τα νύχια μου. Μου αρέσουν τα χέρια μου. Τα αυτιά μου δε μου αρέσουν. Μου αρέσουν τα μακριά μαλλιά μου αλλά όταν είναι ιδρωμένα και πετάνε δε μου αρέσουν καθόλου! ¨Όλα πάνω μου μου αρέσουν αλλά δεν νιώθω καθόλο όμορφα με το σώμα μου όταν έχω ιδρώσει. Μου αρέσει πολύ το χρώμα των μαλλιών μου αλλά δε μου αρέσει που πρέπει να φοράω συνέχεια γυαλιά. Μου αρέσει η κοιλιά μου γιατί τη μεγάλωσα εγώ. Δε μου αρέσουν τα πόδια μου, γιατί δεν μπορώ να τρέχω πάρα πολύ γρήγορα. Μου αρέσουν τα μάτια μου αλλά δε μου αρεσουν καθόλου τα δόντια μου. Μου αρέσει το χαμόγελό μου αλλά δε μου αρέσει η μάσκα μου!
Ε λοιπόν μέχρι να φτάσουμε στη μέση, είχαμε ήδη βάλει τα γέλια και ο καθένας παραδεχόταν από μόνος του ποιο ήταν το δικό του. "Μα πώς είναι δυνατόν να μα μη σου αρέσουν τα δόντια σου;" "Μια χαρά είναι τα γόνατά σου!" "Σιγά, τί έχει η μύτη σου; Μια κονονική μύτη είναι!". Κάπως έτσι διαπιστώσαμε πως συχνά όσα δε μας αρέσουν ή μας κάνουν να νιώθουμε αμηχανία είναι εκείνα ακριβώς που οι άλλοι θεωρούν πως μας κάνουν ξεχωριστούς και μας ομορφαίνουν. Άλλες φορές πάλι κανείς δε δίνει τοση σημασία σ' αυτά όση εμείς. Συζητήσαμε για το πώς η γνώμη των άλλων, και ιδιαίτερα των φίλων μας, επηρεάζει την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας ή για το πώς αυτή αλλάζει σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας ή σε περιπτώσεις διαταραχών όπως η νευρική ανορεξία.
Έπειτα ασχοληθήκαμε με την Αμφιτρίτη. Η αλήθεια είναι πως ενώ γνωρίζαμε τον Ποσειδώνα απ' έξω κι ανακατωτά, δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα για εκείνην, για τον τρόπο που γνωρίστηκαν, για την οικογένειά τους!Αναζητήσαμε πληροφορίες και ομολογούμε πως πολύ μας άρεσε αυτή ιστορία! Δεν μπορέσαμε να μην συγκρίνουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Ποσειδώνας έδειξε στην Αμφιτρίτη το ερωτικό του ενδιαφέρον με εκείνον του Δία. Τι θα έκανε ο Δίας στη θέση του; Α, είμαστε βέβαιοι πως δε θα τη ρωτούσε καν, Αφήστε που πιστεύουμε πως θα μεταμορφωνόταν σίγουρα σε κάτι μα σε χρυσή βροχή, μα σε λευκό ταύρο, μα σε κύκνο... Τι να πεις! "Γιατί φοβόταν να δείξει τον πραγματικό του εαυτό και κατέφευγε πάντα σε τεχνάσματα; Στο κάτω κάτω Θεός ήταν!" Επισκεφτήκαμε και την επίσημη ιστοσελίδα του Πολεμικού Ναυτικού και μαντέψτε ποια μας περίμενε εκεί!
Μια μεγάλη κουβέντα ξεκίνησε. Ποιον τρόπο θα επέλεγαν τα αγόρια για να προσεγγίσουν ένα κορίτσι; Γιατί; Με ποιον τρόπο θα προτιμούσαν τα κορίτσια να τα πλησιάσει ένα αγόρι; Τι κάνουμε όταν κάποιος δεν ανταποκρίνεται στα αισθήματά μας; Ποιος ήταν ο Αντέρως, ο δίδυμος αδερφός του Έρωτα, που συμβόλιζε τον έρωτα δίχως ανταπόκριση; Μπορεί κάποιος/α να πιέσει κάποιον/α να αποδεχτεί τον έρωτά του; Πώς μοιάζει ο έρωτας όταν θέλουν κι οι δυο ("It takes two to tango") και πώς όταν ο ένας από τους δυο δε θέλει ("σαν να σε αναγκάζουν να φας ένα φαγητό που δε σου αρέσει, μπλιαχ");
Αγόρια
Δε θα επέλγα ποτέ τον τρόπο του Δία. Δε θα μου άρεσε να πιέζω μια γυναίκα για να είναι μαζί μου. Δεν το θεωρώ σωστό. Δεν μπορεί να καμαρώνει κανείς αν μια γυναίκα είναι μαζί του από φόβο. Δεν είναι αληθινή αγάπη αυτό. Ο Δίας μάλλον δεν ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του κι ας ήταν και Θεός. Αλλιώς θα παρουσιαζόταν στις γυναίκες όπως ήταν και δε θα μεταμορφωνόταν σε ό,τι του κατέβαινε για να τις εντυπωσιάσει. Ο Δίας είχε χαμηλή αυτοεκτίμηση κι ας ήταν αρχηγός των Θεών. Θα τον συμβούλευα να μη φοβάται να είναι ο εαυτός του και θα του έλεγα "Δία, με το ζόρι παντρειά δε γίνεται!" Δεν τις ρωτούσε καν.Τις πίεζε και τις ξεγελούσε με διάφορα κόλπα και ύστερα τις παρατούσε. Δεν κάνουν έτσι οι άντρες! Εγώ θα ήθελα να είμαι σαν τον Ποσειδώνα που ήθελε η γυναίκα του να τον αγαπά στ' αλήθεια και να τον εκτιμά. Δεν την πίεσε αλλά της έδωσε ελεύθερο χρόνο για να σκεφτεί αν τον θέλει και για να τον γνωρίσει καλύτερα. Μάγκας δεν είναι εκείνος που καταπιέζει τη γυναίκα του και τα παιδιά του αλλά εκείνος που τους αγαπά, τους προστατεύει και φτιάχνει μια όμορφη οικογένεια. Κάποτε στη γειτονιά μου ήρθε η αστυνομία γιατί ένας άντρας χτυπούσε τη γυναίκα του. Τρόμαξα και φοβήθηκα και το βράδυ είδα έναν εφιάλτη. Αυτός νόμιζε πως ήταν μάγκας; Δεν ήταν! Η οικογένειά σου και η γυναίκα σου πρέπει να σε αγαπά και να σε σέβεται. Αυτό είναι το σωστό. Γι' αυτο πρέπει να την αγαπάς κι εσύ και να τη σέβεσαι. Εγώ ένα πράγμα έχω να πω στον Δία: με το ζόρι παντρειά δε γίνεται! Τ' ακούς;
Κορίτσια
Δε θα επέλεγα ποτέ έναν άντρα που θα φερόταν με τον τρόπο του Δία. Δε μου αρέσει να με πιέζουν ούτε να μην ακούνε τη γνώμη μου. Αν δεν αγαπάω κάποιον, τότε εκείνος πρέπει να το σεβαστεί και να μη με ενοχλεί. Αν ένας άντρας αγαπάει αληθινά μια γυναίκα δε θα την καταπιέζει ούτε θα την αναγκάζει να κάνει πράγματα που δε θέλει. Αλλιώς δεν είναι αγάπη, είναι φυλακή. Η Αμφιτρίτη σκέφτηκε πολύ σωστά και διάλεξε για άντρα της τον Ποσειδώνα που της έδειξε πως την εκτιμά και τη σέβεται. Ήταν δικαίωμά της να θέλει να είναι ανεξάρτητη αλλά και να ερωτευτεί όποιον ήθελε. Δεν μπορείς να πιέσεις κάποιον να σε αγαπήσει με το ζόρι. Μπορεί να στενοχωρηθείς αν σου πουν "όχι" αλλά θα το ξεπεράσεις και θα βρεις κάποιον άλλον. Παλιά τις γυναίκες δεν τις ρωτούσαν για τίποτα. Ούτε για το αν θέλουν να πανε σχολειο ούτε για το πιον θέλουν να παντρευτούν. Γι' αυτό και ξέρουμε τόσους άντρες ήρωες αλλά οι γυναίκες που πολέμησαν ξεχάστηκαν γιατί δε γράφτηκαν πουθενά τα ονόματά τους. Αυτό είναι άδικο. Μου άρεσε ο τρόπος του Ποσειδώνα. Ηταν ευγενικός, ήρεμος και ήταν σίγουρος για τον εαυτό του. Δε μου άρεσε πολύ που έστειλε τον Δελφίνο στην Αμφιτρίτη και δεν πηγε μόνος του. Μετά που το συζητήσαμε όμως και σκέφτηκα πως μερικές φορές αν ντρέπεσαι να πεις κάτι, στέλνεις τον φίλο σου, είπα εντάξει. Οπως ο Μ. που αγαπούσε τη Φ. αλλά επειδή ντρεπόταν να της το πει, έστειλε τον Γ. να της το πει εκείνος. Ο Ποσειδώνας είχε πολύ καλή συμπεριφορά. Δεν είπε ψέματα και δεν πίεσε την Αμφιτρίτη. Την άφησε να αποφασίσει μόνη της αν θέλει να τον παντρευτεί. Αυτό είναι αγάπη. Αν ήμουν η Αμφιτρίτη κι εγώ αυτόν θα διάλεγα.
Καθώς συνεχίζαμε την ανάγνωση του βιβλίου, το μυστήριο κορυφωνόταν. Αποφασίσαμε να το γκουγκλάρουμε, όπως θα έκανε και η Θεά Αθηνά δηλαδή! Και να που βγάλαμε λαυράκι ή μήπως θα έπρεπε να πούμε ροφό; Τον Αριστοτέλη φυσικά τον γνωρίζαμε αφού ήταν δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά ότι έλεγε τον ροφό ορφώ δεν το γνωρίζαμε. Η αλήθεια είναι πως τελικά αυτό το στοιχείο δε μας βοήθησε και πολύ αλλά το βάλαμε στην άκρη μήπως το χρειαζόμαστε αργότερα.Έτσι κάνουν οι αληθινοί ντετέκτιβ! Και μια και πήραμε φόρα ερευνήσαμε περισσότερα πράγματα για τα πετρόψαρα αλλά και για την παράνομη αλιεία. Τι θα πει ερασιτέχνης και τι επαγγελματίας ψαράς; Γιατί υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τα θηράματα, τα ζώα και τα ψάρια; Τι προβλέπει ο νόμος για όσους ψαρεύουν παράνομα; Διαβάσαμε ένα άρθρο και συζητήσαμε γιατί η παράνομη αλιεία βλάπτει και το θαλάσσιο περιβάλλον και της οικονομία. Τι σημαίνει υπεραλίευση, άδηλη αλιεία και παρεμπίπτοντα αλιεύματα; Εμείς, που ζούμε σε παραθαλάσσια περιοχή, είχαμε ακούσει για παράνομο ψάρεμα τη νύχτα αλλά και για το ψάρεμα με δυναμίτη. Αρκετοί ψαρεύουμε με καλάμι κι έτσι είχαμε πολλά να πούμε.
Κι εκεί που το βιβλίο έφτανε στο τέλος του και το νήμα ξεμπερδευόταν ουπς! Ανατροπή! Πώς έγινε αυτό; Η Ορφώ έγινε Ροφός; "Μα γίνεται αυτό, κυρία, ή το σκέφτηκε ο συγγραφέας;" Και φτου κι απ' την αρχή η έρευνα! Κι έτσι ανακαλύψαμε πως στη φύση υπάρχουν ερμαφρόδιτα πλάσματα. Η τσιπούρα μάλιστα, και ποιος δεν λιγουρεύεται τώρα μια τσιπούρα στα κάρβουνα, ακολουθεί μεγαλώνοντας την αντίστροφη πορεία από τον ροφό. Γεννιέται αρσενικό ψάρι και στα τρία της χρόνια γινεται θηλυκό. Να λοιπόν που μάθαμε και μια καινούρια λέξη. Ερμαφρόδιτος ήταν ο γιος του Ερμή και της Αφροδίτης που είχε χαρακτηριστικά και των δύο φύλων.
Στη Μυθολογία που κάναμε την περασμένη χρονιά είχαμε πει πως πίσω από κάθε μύθο κρύβεται και μια αλήθεια την οποία οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν διαφορετικά. Φαίνεται πως οι άνθρωποι στην αρχαιότητα, που ζούσαν πιο κοντά στη φύση, είχαν παρατηρήσει πως υπήρχαν πλάσματα που μπορούσαν να αλλάζουν φύλο αλλά δεν καταλάβαιναν ούτε πώς ούτε γιατί γίνεται αυτό. Δεν είχαν ακουστά την επιστήμη της Βιολογίας! Έτσι σκάρωσαν τον μύθο του Ερμαφρόδιτου που μπορείτε να τον διαβάσετε κάνοντας κλικ στην εικόνα του. 
Ωραίος μύθος! Όμως εμείς ξέρουμε πως και ο άνθρωπος είναι κομμάτι της φύσης. Δε θα μπορούσαμε να μην αναρωτηθούμε αν υπάρχουν και ερμαφρόδιτοι άνθρωποι όπως υπάρχουν ερμαφρόδιτα ζώα. Ναι, υπάρχουν και λέγονται διεμφυλικοί ή διαφυλικοί ή non binary στα αγγλικά. Η ζωή τους κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολη καθώς οι άλλοι άνθρωποι δεν τους καταλαβαίνουν δεν τους αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους, τους κοροϊδεύουν ή τους εκφοβίζουν. Σε κάποιες χώρες τα πράγματα είναι πιο εύκολα γι' αυτούς αλλά σε άλλες μπορεί να κινδυνέψει ακόμη και η ζωή τους. Όταν το περιβάλλον τους (οι γονείς, οι φίλοι, οι δάσκαλοί τους) είναι υποστηρικτικό και κατανοεί και αναγνωρίζει το δικαίωμά τους στη διαφορετικότητα και η ζωή τους είναι όπως όλων των υπόλοιπων ανθρώπων. Διεμφυλικοί άνθρωποι υπήρχαν πάντα. Άλλοτε λατρεύονταν σαν Θεοί κι άλλοτε καταδικάζονταν από τους άλλους.
Ωστόσο στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια επιλογή της φύσης. Δείτε, αν θέλετε, ένα βίντεο για αν το καταλάβετε καλύτερα.
Με την ευκαιρία μιλήσαμε για το φύλο που δεν είναι μόνο αυτό που θεωρούσαμε ώς τωρα. Τι είναι όμως το βιολογικό και τι είναι το κοινωνικό φύλο; Μπορεί κάποιος/α να γεννηθεί με χαρακτηριστικά του ενός φύλου αλλά μέσα του/της να νιώθει τόσο διαφορετικός που να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που έχουν οι άλλοι γι' αυτόν/αυτήν;
Διαβάσαμε την ιστορία ενός ελέφαντα που πίστευε πως ήταν φλαμίνγκο και την έγραψε η Μελίνα, ένα κορίτσι συνομήλικό μας (!) και συζητήσαμε. πάνω σ' αυτήν. Κάντε κλικ στην εικόνα του Κώστα Δρακούλη και διαβάστε την!* 
Η αλήθεια είναι πως στην κουβέντα πάνω όλοι και όλες παραδεχτήκαμε πως υπάρξαν φορές που νιώσαμε εγκλωβισμένοι σε έναν ρόλο: καναμε τα καλά παιδιά σε μια οικογενειακή συγκέντρωση ενώ στην πραγματικότητα βαριόμαστε και θέλαμε να πάμε για παιχνίδι με τα υπόλοιπα παιδιά και διάφορα άλλα. Πώς είναι όμως να νιώθει κάποιος φυλακισμένος σε ένα σώμα που πιστεύει πως δεν του ταιριάζει; Πρέπει να είναι πολύ πολύ δύσκολο! Είναι σπουδαίο να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και το σώμα μας και είναι εξίσου σπουδαίο να αναγνωρίζουμε και στους άλλους το δικαίωμα και τα χαρά να νιώθουν έτσι!
* Φλαμίνγκο ή ελέφαντας, Μελίνα και Φώτης Δούσος, Κόκκινη Αλεπού.
και Παγκόσμια Ημέρα των Γενεθλίων μου!
Παράξενη μέρα σήμερα!
Με πόση χαρά την περίμενα άλλοτε! Στο σχολείο και στη Βιβλιοθήκη έτρεχαν όλοι πάνω κάτω κι ετοίμαζαν πράγματα. Οι Βιβλιοθηκάριοι έστηναν μικρά θαύματα κι εκπλήξεις σε κάθε γωνία. Υπήρχαν βιβλία παντού! Κρέμονταν από τα δέντρα, περίμεναν τα παιδιά στα παγκάκια στα περβάζια και στον κήπο. Μαξιλάρες κάτω από τα δέντρα και βιβλία σε κάθε γωνιά. Σκέφτομαι πως οι Βιβλιοφάγοι της Πρώτης και της Δευτέρας δεν την έχουν ζήσει ποτέ αυτή τη γιορτή! Οι Βιβλιοφάγοι της Δευτέρας δεν πέρασαν από την τελετή μύησης στη φυλή των Βιβλιοφάγων και τα Πρωτόνια δε γιόρτασαν επίσημα τη μέρα που δάμασαν όλα, και τα 24, γράμματα! Πολλή μοναξιά από τη μια μεριά. Κι από την άλλη πολλή πολλή αγάπη. Γιατί η Βιβλιοθήκη μας είναι μια μεγάλη αγκαλιά έστω κι από μακριά. Σε κάθε τάξη που μπήκα για να μιλήσουμε για τα αγαπημένα μας βιβλία, για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, για τον Χανς Κριστιαν Άντερσεν, για τα γενέθλιά μου ένιωσα τόση ζεστασιά! Όλοι είχαν κάτι να μου πουν και να μου δείξουν, όλοι με ρωτούσαν ξανά και ξανά για τη μέρα που βρέθηκα ξαφνικά ναι κοιμάμαι σε ένα ράφι της Βιβλιοθήκης...κι ας την έχουν ακούσει την ιστορία τόσες φορές! Κι εμένα μου άρεσε τόσο πολύ να τη λέω κι να την ξαναλέω! Ένα μεγάλο ευχαριστώ, για μια ακόμη φορά σε όλους τους τρομερούς μας Βιβλιοφάγους και στους δασκάλους και τις δασκάλες τους! Κυρία Αγγελική και κυρία Βάλια της Πρώτης (καλά τελειο το τραγούδι που μου αφιερώσατε!), κυρία Χρύσα και κύριε Παντελή που με συγκινήσατε και σας τσάκωσα να κόβετε και διαδικτυακές βόλτες στη Βιβλιοθήκη, κυρία Μαρία με τον εννοιολογικό χάρτη που ετοίμασαν οι φοβεροί Βιβλιοφάγοι της Τρίτης, κυρία Ελευθερία που με κεράσατε ζουμερά κλάσματα, κύριε Γιώργο και κυρία Ελευθερία της Τετάρτης που σας αρέσει να με πειράζετε, κυρία Αναστασία και κύριε Κωστή της Πέμπτης που μπήκα κρυφά στην τάξη σας αλλά μου κάνατε εσείς έκπληξη τελικά, κυρία Ιωάννα και κυρία Μαρία που ελπίζουμε να καταφέρουμε να αποχαιρετήσουμε όπως θα θέλαμε τους Βιβλιοφάγους της Έκτης! Αχ είμαι τόσο συγκινημένος! Εύχομαι του χρόνου να διαβάζουμε αγκαλιά τα αγαπημένα μας βιβλία όλοι μαζί σε μια μεγάλη γιορτή!
Πριν μας αποκαλυθφεί ο σημερινός μας προορισμός, είδαμε εικόνες και φανταστήκαμε πού μπορεί να βρίσκεται το τοπίο αυτό. Ποιο χρώμα κυριαρχεί και ποιος ή τι μοιάζει να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες;
Στο Βιβλιοδρόμιο λατρεύουμε τα ταξίδια κι αυτά τα ταξίδια δεν μπορεί να μας τα απαγορεύσει κανείς. Φύγαμε λοιπόν για την ηλιόλουστη Πορτογαλία. Κι επειδή από τότε που διαβάσαμε το βιβλίο του Τιμ Μάρσαλ "Αιχμάλωτοι της γεωγραφίας" από τις εκδόσεις Διόπτρα, βλέπουμε τη Γεωγραφία, αλλιώς, ξεκινάμε με τον χάρτη της χώρας.
Πού βρίσκεται; Ποιοι είναι οι γείτονές της; Πώς είναι το γεωγραφικό της ανάγλυφο; Πώς η γεωγραφία καθόρισε ή επηρέασε την Ιστορία της χώρας, την οικονομική της κατάσταση τις σχέσεις της με τις άλλες χώρες; Η Πορτογαλία ήταν παλιά μια πολύ φτωχή και μικρή χώρα. Τι θα μπορούσε να έχει που να το επιθυμούσε η Ισπανία; Πώς ήταν οι σχέσεις των δύο χωρών; Βρείτε στον χάρτη τις Ηράκλειες στήλες και θυμηθείτε γιατί ονομάστηκαν έτσι. Συγκρίνετε τη Μεσόγειο θάλασσα, που κάποτε νόμιζαν πως είναι ο κόσμος όλος, με τον Ατλαντικό ωκεανό. Πώς να ένιωσαν οι πρώτοι Ισπανοί και Πορτογάλοι θαλασσοπόροι όταν ανοίχτηκαν στη μεγάλη θάλασσα; Ας σκεφτούμε πρώτα και στη συνέχεια ας δούμε τη θέση της Πορτογαλίας στον παγκόσμιο χάρτη και τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες της σελίδας "η γεωγραφία είναι πολύ κουλ" και, φυσικά, ας συζητήσουμε. 
Πατήστε πάνω στην εικόνα για να δείτε τα ταξίδια των Πορτογάλων θαλασσοπόρων.
Δείτε ένα γλυπτό αφιερωμένο στους Πορτογάλους εξερευνητές. Τι σας θυμίζει; Ποιοι μπορεί να είναι; Τι κρατούν στα χέρια τους; Γιατί;
Πρωτεύουσα της Πορτογαλίας είναι η Λισαβόνα. Επιβιβαστείτε στην φοβερή γραμμή 28 του τραμ με οδηγό τον Αμαντέο, αν είστε ντροπαλοί ερωτευμένοι κι αν πιστεύετε στην αγάπη και στα μικρά θαύματα. Ο Αμαντέο, ο ήρωας του βιβλίου και οδηγός του τραμ, θα σας μάθει τα κόλπα του. Δε σας αποκαλύπτουμε άλλα. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα ας διαβάσει το βιβλίο. Πατήστε στην εικόνα για να μάθετε περισσότερα γι' αυτό.
Για να καταλάβετε καλύτερα πώς ο Αμαντέο πετυχαίνει τις μαγικές του κινήσεις, ανεβείτε στο αληθινό τραμ και απολαύστε τη Λισαβόνα μέρα ή νύχτα; Χμ, μέρα και νύχτα!
Η Πορτογαλία γνώρισε δικτατορία όπως και η Ελλάδα. Ο Καετάνο, διαδέχτηκε τον δικτάτορα Σαλαζάρ. Αν νομίζετε πως η επταετία της Χούντας ήταν μεγάλο διάστημα, τι θα λέγατε αν μαθαίνατε πως η Δικτατορία στην Πορτογαλία κράτησε από το 1926 μέχρι το 1974; Μετρήστε πόσα χρόνια είναι! Κι αν για εμάς η 21 Απριλίου είναι φορτωμένη με δυσάρεστες μνήμες, ο Απρίλης για την Πορτογαλία είναι ο μήνας που αναστήθηκε η Δημοκρατία και μάλιστα με έναν τρόπο που μοιάζει βγαλμένος από μυθιστόρημα. Κι όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια!
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας χρειάστηκε μόλις έξι ώρες ενώ θεωρήθηκε ως η πιο αναίμακτη επανάσταση καθώς υπήρξαν μόλις τέσσερις νεκροί. Ο στρατός δε στάθηκε απέναντι στους πολίτες, όπως στην Ελλάδα, αλλά δίπλα τους και ήταν αυτός που ξεκίνησε την επανάσταση ενάντια στους δικτάτορες. Οι στρατιώτες είχαν στολίσει τις κάνες των όπλων τους με γαρύφαλλα ενώ το πρώτο σύνθημα δόθηκε από ένα τραγούδι που εκπροσωπούσε τη Γιουροβίζιον της Πορτογαλίας το, "Μετά το αντίο" ("E de pois de adeus"). Δείτε το βίντεο για να ακούσετε το τραγούδι αλλά και για να δείτε τις φωτογραφίες και να τις συγκρίνετε με εκείνες της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ένα δεύτερο τραγούδι, που ακούστηκε τα ξημερώματα από το κρατικό ραδιόφωνο, έδωσε το σύνθημα για να ξεσηκωθούν οι πολίτες και να βγουν στους δρόμους. Ακούστε το "Γκράντολα, μελαμψή πόλη" ("Grandola, vila morena") από την πιο γνωστή και αγαπημένη τραγουδίστρια της Πορτογαλίας, την Αμάλια Ροντρίγκες. Πατήστε πάνω στην εικόνα για να μάθετε περισσότερα για την παράξενη αυτή επανάσταση που σύνδεσε το όνομά της με τα λουλούδια αντί για τις σφαίρες και τα τανκς. 
Οι Πορτογάλοι αγαπούν πολύ τη μουσική. Καθόλου τυχαίο που η επανάστασή τους ξεκίνησε με τραγούδια. Ας δούμε και ας απολαύσουμε ένα ιδιαίτερο μουσικό όργανα που αγαπούν. Θυμάστε το παράξενο, έγχορδο που έπαιζε ο Λάζαρο, ο μουσικός του δρόμου, στο βιβλίο; Μαντολίνο δεν ήταν αλλά ούτε και κιθάρα θα το έλεγες.
Ε, λοιπόν ο Λάζαρο κάνει τα μαγικά του με μια Πορτογαλική κιθάρα. Ακριβώς σαν κι αυτήν!
Τι όμορφη μουσική! Και οι νότες της μας ταξίδεψαν στο επόμενο βιβλίο. "Αμάλια" του Αντώνη Παπαθεοδούλου και της Ντανιέλας Σταματιάδη. Το λατρεύουμε όταν γίνεται αυτό! "Αμάλια" Μα ποια ήταν αυτή η Αμάλια;
Ένα βιβλίο γεμάτο μουσική, ρυθμό και μουσικότητα. Έχετε πάει ποτέ στη λαϊκή αγορά; Τότε θα ξέρετε καλά για τι σας μιλάμε. Τα ανοιχτά στόματα των μικροπωλητών που διαλαλούν την πραμάτεια τους με τη δυνατή φωνή τους, τα στιχάκια που πλέκουν για να πείσουν τους αγοραστές να προτιμήσουν τον πάγκο τους, ο φωνές που μπλέκονται μεταξύ τους και φτιάχνουν περίεργες συγχορδίες, τα χρώματα κι οι μυρωδιές, όλα αυτά που κάνουν μια αγορά να μοιάζει σαν τόπος μαγικός στα μάτια ενός παιδιού.
Την Αμάλια ελάχιστα την βλέπουμε στο πρόσωπο. Την ακολουθούμε όμως καθώς ανοίγει δρόμο ανάμεσα στον κόσμο. Μικρούλα αλλά αποφασισμένη σκαρφαλώνει στα τελάρα και αρχίσει να καλεί τον κόσμο να αγοράσει τα λεμόνια της. Σχεδόν ακούμε τη δυνατή, τραγουδιστή φωνή της μέσα στο κεφάλι μας και στεκόμαστε κι εμείς μαζί με τον κόσμο που συγκεντρώνεται για να τη ακούσει. Τα γράμματα σ' αυτό το βιβλίο μοιάζουν σαν να έχουν δικό τους ήχο. Άλλοτε μπάσα και δυνατά, άλλοτε σαν τις τρίλιες ενός πουλιού... Και μπορείς να το διαβάσεις δυνατά, πολύ ΔΥΝΑΤΑ και με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους. Πολύ γελάσαμε μ' αυτό ειδικά όταν, τη φωνή της δασκάλας που διάβαζε, σκέπασε η φωνή του πατατά που περνούσε απ' έξω από το σχολείο στον δρόμο. "Μπάμιες" φώναζε η κυρία "Εδώ οι καλές μπάμιες!". "Πατάτες, εδώ οι καλές πατάτες!" φώναζε ο πατατάς! 
Όταν μάθαμε πως ο συγγραφέας της Αμάλια, εμπνεύστηκε την ιστορία του από την Αμάλια Ροντρίγκεζ, τη διάσημη Πορτογαλίδα τραγουδίστρια των fados θέλαμε να γνωρίσουμε κι αυτήν και τη μουσική της.
Fado, που στα πορτογαλικά σημαίνει μοίρα ή πεπρωμένο, ονομάζεται ένα είδος μουσικής που εντοπίζεται τη δεκαετία του 1820 στην Πορτογαλία, όμως είχε ρίζες στον 15ο αιώνα, . Η μουσική είναι μελαγχολική, το ίδιο κι οι στίχοι, που συχνά μιλούν για τη θάλασσα ή για τη ζωή των φτωχών. Η μουσική έχει σχέση με την πορτογαλική λέξη saudade, μια από τις δυσκολότερες λέξεις προς μετάφραση: είναι ένα είδος προσμονής, αλλά κι ένα μείγμα νοσταλγίας, λύπης, πόνου, ευτυχίας και αγάπης. Όπως θα έλεγε και η Αμάλια Ροδρίγκεζ «το φάντο είναι η νοσταλγία των ναυτικών που ταξιδεύουν μακριά και πολλές φορές δεν γυρνούν στην πατρίδα». Το φάντο ερμηνευόταν από μαυροφορεμένους τραγουδιστές και τραγουδίστριες που απεδείκνυαν το καλλιτεχνικό τους ταλέντο, συγκινώντας το ακροατήριο μέχρι δακρύων. Τα βασικά όργανα του φάντο ήταν και παραμένουν η πορτογαλική κιθάρα και μια κλασσική κιθάρα που στην Πορτογαλία αποκαλείται βιόλα. Διαβάστε περισσότερα για την Αμάλια Ροντρίγκεζ πατώντας πάνω στη φωτογραφία της. 
Κι ακούστε την να σας τραγουδά τα φάντο της.
Και τώρα δέστε τις ζώνες σας και φύγαμε για Πορτογαλία!
Καλημέρα! Καλό ταξίδι!
Bom Dia! Boa Viagem!
Σε ποιον δεν αρέσουν τα ταξίδια στον χρόνο; Εμείς πάντως τα λατρεύουμε το ομολογούμε! Στην Ιστορία μάθαμε για την Αθήνα της χρυσής εποχής του Περικλή. Πόσα πράγματα θα είχες να κάνεις τότε...αν ήσουν γεννημένος αγόρι κι ελεύθερος Αθηναίος δηλαδή! Αν ήσουν κορίτσι, η ζωή σου θα ήταν περιορισμένη στον γυναικωνίτη και θα έβλεπες τον κόσμο μόνο εξω από το παράθυρό σου, όπως η Μυρρίνη, η μικρή Αθηναία. Βαρετό, ε; Όχι και τόσο!
Πατήστε πάνω στην εικόνα για να δείτε περισσότερα για το βιβλίο
Κλείσε τα μάτια και προσπάθησε να ταξιδέψεις με τον νου στην εποχή της Μυρρίνης. Αποχαιρέτησε τα αδέρφια σου που φεύγουν με τον παιδαγωγό για το σχολείο και κάθισε στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού. Αφουγκράσου τους ήχους μέσα κι έξω από το σπίτι σου. Τι ακούς; Προσπάθησε να μυρίσεις τις μυρωδιές του κήπου κι αν η μαμά σου ή η δούλα μαγειρεύει μάντεψε τι φαγητό φτιάχνει. Πώς είσαι ντυμένη; Δοκίμασε να αγγίξεις το ρούχο σου. Πώς είναι η υφή του; Τι χρώμα έχει; Τι σκέφτεσαι καθισμένη εκεί; Τι ονειρεύεσαι; Πώς νιώθεις; Τι θα έκανες, αν μπορούσες;
Σίγουρα θα πιστεύεις πως η ζωή σου θα είναι βαρετή για πάντα, πως δε σου επιφυλλάσσει καμία έκπληξη. Κι όμως καμιά ζωή δεν είναι τόσο βαρετή. Μυρρίνη, η μεγάλη στιγμή έφτασε. Είσαι κιόλας έντεκα χρόνων! Τα Αρρηφόρια σε περιμένουν!
Η σκηνή του Πέπλου από τον Παρθενώνα. Βρετανικό μουσείο του Λονδίνου.
Είναι η πρώτη φορά που βγαίνεις από το σπίτι για τόσο μεγάλο διάστημα. Η πόλη γύρω σου μοιάζει με όνειρο. Όσα είχες ακούσει γι' αυτήν είναι φτωχά μπροστά σ' αυτά που αντικρίζουν τα έκθαμβα μάτια σου!
Σ' ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας την πιο όμορφη στιγμή της ζωής σου! Ποιος ξέρει τι απέγινες, αν έζησες τον λοιμό κι αν κατάφερες να επιβιώσεις. Ποιος ξέρει αν κατάφερες να γεράσεις και να κάνεις παιδιά κι εγγόνια ή αν σε έθαψαν βιαστικά, πριν προλάβεις να μεγαλώσεις, σε έναν ομαδικό τάφο στον Κεραμεικό μαζί με τις πλαγγόνες σου, κτερίσματα για να σε συνοδεύουν στην άλλη ζωή...
Κι από εκεί ακριβώς που εσύ ίσως τελείωσες τη ζωή σου, η Μύρτις ξεκίνησε μια νέα ζωή, ένα απρόσμενο ταξίδι στο μέλλον, από το σκοτάδι στο φως. Η Μύρτις είχε την τύχη, χάρη στησύγχρονη επιστήμη, να "ξαναγεννηθεί", να ξαναβαφτιστεί και να αποκτήσει μια καινούρια ζωή, να αντικρίσει με νέα μάτια τον δικό μας κόσμο και να μας μιλήσει για τον δικό της. Αν η Μύρτις ζούσε σήμερα μάλλον θα φορούσε σιδεράκια στα δόντια και θα φορούσε μάσκα για να προστατευτεί από τον κορωνοϊό. 
Όμως στην πραγματικότητα έζησε πάνω από 2.500 χρόνια πριν και πέθανε, πριν προλάβει να μεγαλώσει, από την πανδημία της εποχής της, τον τυφοειδή πυρετό, περισσότερο γνωστό από την Ιστορία ως λοιμό.
Η Μύρτιδα, αυτό ήταν το όνομα που της έδωσαν οι επιστήμονες, μαζί με το πρόσωπό της, πέθανε από την ίδια αιτία που πέθανε και ο μεγάλος, δημοκρατικός ηγέτης της Αθήνας, ο Περικλής αλλά και περίπου 50.000 άνθρωποι. Περισσότερα για τον λοιμό, όπως τον γνωρίσαμε μέσα από τα κείμενα του Θουκυδίδη, μπορείτε να μάθετε πατώντας στην εικόνα. 
Λοιμός των Αθηνών_ελαιογραφία σε καμβά του Michael Sweerts (1618 – 1664)
Εκεί, στην άκρη του νεκροταφείου του Κεραμεικού, ένας τάφος ομαδικός, ένας πρόχειρος λάκκος μήκους 4 μ. που περιείχε εκτός από το άτυχο κορίτσι άλλους 88 νεκρούς. Όπως έδειξε η ανασκαφή, οι πρώτοι νεκροί στο βάθος του λάκκου τοποθετήθηκαν κάπως προσεκτικά και σκεπάστηκαν με λίγο χώμα, οι επόμενοι ρίχνονταν σωρηδόν στοιβαγμένοι μέσα όπως-όπως. Μόνη συγκινητική φροντίδα παρατηρήθηκε σε 8 βρεφικές ταφές στο ανώτερο στρώμα του τάφου. Τα κτερίσματα για τόσους πολλούς νεκρούς ήταν ελάχιστα και φτωχά: μόνον 30 μικρά αγγεία για μια τέτοια μαζική ταφή που υπολογίζεται ότι αρχικά θα περιλάμβανε πιθανόν ως 150 ανθρώπους. Πηγή: www.lifo.gr
Διαβάστε περισσότερα για τη Μύρτιδα πατώντας στην εικόνα και επισκεφτείτε την ιστοσελίδα για να μάθετε τα πάντα γι' αυτήν και την εποχή της.
Δεν ξέρουμε αν ήταν ελεύθερη, μέτοικος ή δούλη. Δεν ξέρουμε αν έζησε στην Αθήνα όλη της τη ζωή. Μπορούμε όμως να πλάσουμε την εικόνα της με τα δικά μας υλικά, με όσα λιγοστά γνωρίζουμε κι όσα περισσότερα μπορούμε να φανταστούμε.
Το ίδιο άλλωστε έκανε και η Μαρία Αγγελίδου και ο Ηλίας Μαμαλάκης.
Η Μύρτις, όχι μόνο κατάφερε να ζήσει δυο ζωές, αλλά έγινε γραμματόσημο
συλλεκτικό νόμισμα
συνεργάστηκε με τον ΟΗΕ και μας δίνει ένα σπουδαίο μήνυμα για να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε.
Είχε ένα κρύο σήμερα! Μια βροχή! Ήρθε η Μήδεια λένε. Πολύ άγρια φαίνεται! Ευτυχώς εγώ την πέρασα στα ζεστά μαζί με τα Πρωτόνια και την κυρία Αγγελική. Μου είχαν δώσει μια παραγγελία, βλέπετε, και δε θα μπορούσα να μην τους κάνω τη χάρη. Ήθελαν να μιλήσουμε για τον θυμό. Μεγάλη κουβέντα! Και ποιος δεν έχει νιώσει θυμό, ε;
Ρώτησα τα παιδιά να μου πουν πώς νιώθουν τον θυμό στο σώμα τους. Άλλοι νιώθουν ένταση στο κεφάλι και πονοκέφαλο, άλλοι νιώθουν να κοκκινίζουν και να καίνε τα μάγουλά τους και τα αυτιά τους, άλλοι νιώθουν την καρδιά τους να χτυπάει γρήγορα και δυνατά. Άλλοι χωρίς να το καταλάβουν σφίγγουν τις γροθιές τους κι όλο τους το σώμα. Άλλοι σμίγουν τα φρύδια τους και σουφρώνουν τα χείλια τους. Αχ, αυτό το τελευταίο το κάνω κι εγώ και τότε γίνομαι πολύ άσχημος. Μου το έχουν πει όσοι με έχουν δει. Να αυτά κάνει ο θυμός και τον αντιπαθούμε όλοι. Κι όμως δεν πρέπει, γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλει να μας κάνει κακό. Ίσα ίσα. Ο θυμός, όπως και όλα τα συναισθήματα υπάρχει για κάποιον λόγο. Μας προετοιμάζει, για παράδειγμα, να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ή κάποιον άλλον όταν αδικείται. Αν εσείς βλέπατε, ας πούμε, να φέρονται άσχημα σε ένα παιδί ή ένα ζώο δε θα θυμώνατε; Φυσικά και θα θυμώνατε και θα είχατε δίκιο. Υπάρχουν και φορές που δε μας θυμώνουν οι άλλοι αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Όταν απαντάμε λάθος σε μια ερώτηση, όταν λέμε "ναι" ενώ θέλαμε να πούμε "όχι" ή το αντίθετο. Όταν κρύβουμε τα συναισθήματά μας, γιατί ντρεπόμαστε. Τότε τα βάζουμε μ' εμάς και τον θυμό μας. Όμως κανείς δε φταίει, ούτε εμείς ούτε βέβαια αυτός ο καημένος που ήρθε κάτι να μας πει. Συνήθως ο θυμός κρατάει για λίγα λεπτά μόνο και μετά εξαφανίζεται. Μερικές φορές όμως, χωρίς να τον καταλαβαίνουμε, τον ταϊζουμε και τον βοηθάμε να μεγαλώσει και να μεγαλώσει και να μεγαλώσει τόσο που δε χωράει πια μέσα μας και δίνει μια και βγαίνει έξω και ....όποιον πάρει ο Χάρος που λένε. Υπάρχουν κι άλλες που η λύπη, η ζήλεια ή ο φόβος μας μεταμφιέζονται σε θυμό για να μην τον πάρουν χαμπάρι. Τέλος πάντων μ' αυτά και μ' αυτά είναι πολύ παρεξηγημένο αυτό το συναίσθημα. Αλλά όλα κι όλα τα θέλει κι αυτός! Έτσι την έπαθε κι ο Μάριος, ο ήρωας του βιβλίου που διαβάσαμε. Μετά από μια δύσκολη μέρα, θύμωσε τόσο πολύ που ο θυμός του έγινε τόσο δυνατός που ο Μάριος δεν μπορούσε πια να τον ελέγξει! Ξέσπασε πάνω στον ίδιο, στον μπαμά του και το τέλος ξέσπασε στα παιχνίδια και στο δωμάτιό του. Τα έκανε όλα άνω κάτω. Λίγο ακόμα και θα γινόταν ο θυμός ο ήρωας του βιβλίου κι ο Μάριος θα έμενε στριμωγμένος σε μια γωνίτσα στην άκρη της σελίδας! Ο αγώνας θα έληγε υπέρ του Θυμού, μέχρι που ο Μάριος αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του κι ο θυμός άρχισε σιγά σιγά σιγά να μικραίνει και να μικραίνει και να μικραίνει μέχρι που χώρεσε σε ένα τόσο δα κουτάκι. Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο πατώντας πάνω στην εικόνα. 
'Υστερα είδαμε μαζί τρόπους για να ελέγχουμε κι εμείς τον θυμό μας και να τον κλείνουμε στο κουτί όπως έκανε ο Μάριος. Σφίξαμε δυνατά τις γροθιές μας κι όλο μας το σώμα και μετά το αφήσαμε να χαλαρώσει, σπρώξαμε δυνατά τον τοίχο με τα χέρια μας, κάναμε αναπνοές για να βοηθήσουμε το μυαλό μας να καθαρίσει, μετρήσαμε αργά μέχρι το 20. Αν ήμαστε σπίτι θα χτυπούσαμε το μαξιλάρι ή τον σάκο του μποξ που δεν στενοχωριέται και δεν πονάει. Αν ο καιρός ήταν καλός θα βγαίναμε να τρέξουμε έναν γύρο όλο το σχολείο κι αν ήμαστε στο δωμάτιό μας θα βάζαμε μουσική και θα χορεύαμε ώσπου να ξεβιδωθούμε ή θα ζωγραφίζαμε με χοντρές, θυμωμένες γραμμές πάνω σ' ένα φύλλο χαρτί!
Κι επειδή έχω μεγάλη αδυναμία σ' αυτά τα θυμωμένα αρκουδάκια, έκανα και κλήρωση κι ο Αντώνης πήρε το βιβλίο να το διαβάσει με την ησυχία του και στο σπίτι του. Όλοι τον χειροκρότησαν τον τυχερό. Δεν είναι και μικρό πράμα να σου επμπιστεύεται τα βιβλία του το βιβλίοφάγο δρακάκι! Το ξέρουν όλοι στο σχολείο αυτό!
Και μετά από όλα αυτά ήρθε η ώρα να τους γνωρίσω έναν αγαπημένο μου φίλο, το θυμωμένο αρκουδάκι. Αχ, τον βλέπετε τώρα τόσο χαρούμενο και χαμογελαστό μας δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε είχε πολύ θυμό μέσα του και δεν μπορούσε να τον βάλει κάτω. ¨Ήταν ο φόβος και ο τρόμος της Βιβλιοθήκης. Όταν τον έπιανε, δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Πετούσε κάτω τα παιχνίδια, έσκιζε τα βιβλία, τσαλάκωνε τα περιοδικά, έριχνε κάτω τα τραπέζια και τις καρέκλες! Τι να σας λέω! Σιγά σιγά όλα τα ζωάκια της Βιβλιοθήκης άρχισαν να τον αποφεύγουν. Δεν ήταν πως δεν τον αγαπούσαν. Τον αγαπούσαν πολύ μα δεν αγαπούσαν τον θυμό του.
Θα έμενε μόνος του αν δεν έβρισκε κι αυτός το δικό του υπερόπλο για να νικήσει τον θυμό. Γιατί ο καθένας έχει το δικό του υπερόπλο που του ταιριάζει. Άλλος έχει τη μουσική, άλλος τη ζωγραφική, άλλος χορεύει κι άλλος γράφει ή μιλάει για τον θυμό του. Μάλιστα μας έδειξε κι ένα κόλπο. Δείτε κι εσείς πώς δουλεύει (ή μας δουλεύει) ο θυμός. Όταν δεν έχουμε συναισθήματα βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας όπως μέσα από ένα άδειο, διάφανο ποτήρι. Να κάπως έτσι!
Αν το γεμίσουμε νερό αλλάζει λίγο η εικόνα όπως αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με τα συναισθήματά μας. Δε συμβαίνει και σ' εσάς να τα βλέπετε όλα ωραία όταν είστε χαρούμενοι κι όλα μαύρα όταν είστε λυπημένοι ή απογοητευμένοι; Δεν έχετε παρατηρήσει πόσο γρήγορα μοιάζει να κυλάει η ώρα όταν περνάτε όμορφα και πόσο αργά και βασανιστικά όταν δεν περνάτε καλά;
Δείτε όμως τι γίνεται όταν ένα συναίσθημα όπως ο θυμός μας κυριεύσει. Στην αρχή όλα θολώνουν και τα βλέπουμε μέσα από αυτόν. Αν δεν τον ελέγξουμε όμως, φτάνει να μην βλέπουμε τίποτα άλλο πέρα από τον θυμό μας.
Διαβάσαμε το"Θυμωμένο αρκουδάκι" της Γλυκερία Γκρέκου και της Λιάνας Δανεζάκη και βγάλαμε το καπέλο στον Μάκη που, όχι μόνο κατάφερε, να βγάλει νοκ άουτ τον θυμό του αλλά το έκανε με το πιο δημιουργικό τρόπο.
Κλείσαμε τη μέρα μας... με μουσική, τι άλλο; Ημέρα Μεγαλόφωνης Ανάγνωσης 2021
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα στο σχολείο το γιορτάζαμε για τα καλά! Οι Βιβλιοθηκάριοι είχαν την τιμητική τους. Όλοι διαβάζαμε παντού! Διαβάζαμε μεγαλόφωνα στην τάξη, η μία τάξη διάβαζε στην άλλη, διαβάζαμε στη Βιβλιοθήκη στην αυλή, στους διαδρόμους. Τα παιδιά διάβαζαν στους δασκάλους και οι δάσκαλοι μεταξύ τους!
Φέτος οι Βιβλιοθηκάριοι είναι άνεργοι, η Βιβλιοθήκη λειτουργεί με click away, η τελετή μύησης των Δευτερώνιων στην Φυλή των Βιβλιοφάγων αναβλήθηκε και το Βιβλιοφάγο Δρακάκι έχει γίνει περιοδεύων αναγνώστης με ιδιαίτερη προτίμηση στα Πρωτόνια βέβαια! Τι να πει κανείς; Δύσκολοι καιροί αλλά εμείς θα τους ομορφαίνουμε με τη θετική μας ενέργεια. Στο padlet που σας ετοιμάσαμε για να γιορτασουμε τη μέρα, μπορείτε να ανεβάσετε τις δικές σας φωτογραφίες και βίντεο να διαβάζετε μαζί με τους φίλους σας, να διαβάζετε μόνοι σας ή με τα αδέρφια σας, να διαβάζετε στα λούτρινα ή στα κατοικίδιά σας. Μεγάλοι και μικροί είστε ευπρόσδεκτοι. Προσοχή μόνο με τις φωτογραφίες και τα βίντεο των παιδιών να είναι τραβηγμένα από τέτοια γωνία που να μη φαίνονται καλά τα προσωπά τους ή να καλύψετε τα μάτια τους. Μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα από το αγαπημένο σας βιβλίο, από το Ανθολόγιο από το διδίκτυο.
Στη Βιβλιοθήκη με τους υπέροχους Βιβλιοφάγους της Ε', τον κύριο Κώστα και την κυρία Άσπα. Ξεχωριστή μέρα σήμερα! Ο κύριος Κώστας είχε υποσχεθεί μια έκπληξη και οι εικασίες έδιναν κι έπαιρναν. Τη Βιβλιοθήκη πάντως δεν την σκέφτηκαν. Βλέπετε μια μέρα στη Βιβλιοθήκη δεν είναι πια τόσο απλή όσο παλιά, αλλά είναι εξίσου περιπετειώδης κι ενδιαφέρουσα.
Το Βιβλιοφάγο Δρακάκι μας περίμενε όλους με ένα βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου, που δεν το είχε τύχει να το έχουμε διαβάσει μαζί. Ο τίτλος του "Μόνο αν θέλω". Προσπαθήσαμε, πριν το ανοίξουμε να σκεφτούμε πράγματα που μπορώ να κάνω μόνο αν θέλω. Χμ, δοκιμάστε κι εσείς να σκεφτείτε πράγματα που δεν μπορεί να σας αναγκάσει ή να σας πείσει κανείς να κάνετε παρά μόνο αν θέλετε. 
Διαβάσαμε το βιβλίο και το απολαύσαμε είναι η αλήθεια, τόσο το φρέσκο κείμενό του όσο και την όμορφη εικονογράφησή του. Πόσο την καταλαβαίναμε την Έλλη! Κουνούσαμε το κεφάλι συμφωνώντας μαζί της. Σε όλους μας έχουν συμβεί όσα με χιουμοριστικό τρόπο περιγράφει. Πόσο γελάσαμε με το τέχνασμά της! Μοιραστήκαμε τις δικές μας εμπειρίες από τις δικές μας οικογενειακές συγκεντρώσεις.
Αφήστε πια εκείνο με τις μαμάδες και τους μπαμπάδες στο τέλος της χρονιάς που έρχονται στο σχολείο να πάρουν το "ενδεικτικό". "Αγκάλιασε παιδί μου τον δάσκαλό σου!", "Δώσε ένα φιλί στη δασκάλα σου που θα κάνεις να τη δεις δυο μήνες!". Κι εσύ, που έχεις δώσει κι έχεις πάρει τόσες αγκαλιές όλο τον χρόνο, εκείνη την ώρα νιώθεις παράξενα και δε θέλεις αλλά η μαμά κι ο μπαμπάς εκεί. Κι εσύ, μαζί με τον δάσκαλο και τη δασκάλα να κάνετε μια αμήχανη αγκαλιά για να ξεμπερδεύετε. Α, μα οι αγκαλιές δεν είναι έτσι! Οι αληθινές αγκαλιές πρέπει να είναι αφράτες σαν σύννεφα, δροσερές σαν γιαούρτι, ζεστές σαν φωλιά πουλιού, μυρωδάτες σαν κήπος, γαργαλιστικές σαν τις φούσκες της γκαζόζας. Ε, λοιπόν στην επόμενη οικογενειακή συγκέντρωση θα παραστήσουμε όλοι τις Κόρες και τους Κούρους, να δούμε ποιος θα νιώσει αμήχανα τότε. Ουπς, μισό λεπτό...οι Κούροι ήταν γυμνοί, αν θυμάμαι καλά. Ε, αφήστε το καλύτερα, θα σκεφτούμε κάτι άλλο... Αλλά να που οι Κούροι και οι Κόρες μας οδήγησαν στο αγαπημένο μας θέμα: την τέχνη.
Από τους Κούρους και τις Κόρες πάμε πίσω, πολύ πίσω, στον Αδάμ και την Εύα που ζούσαν τρισευτυχισμένοι στον Κήπο της Εδέμ και τίποτα δεν τους έλειπε. Μέχρι που το φίδι μπήκε ανάμεσά τους κι έκανε τη ζωή τους άνω κάτω. Ξαφνικά είδαν το σώμα τους γυμνό και ντράπηκαν.
Φανταστήκαμε πως είμαστε ο Αδάμ και η Εύα τη στιγμή της φοβερής αποκάλυψης και προσπαθήσαμε να πάρουμε όλοι τη στάση του σώματος που θα πήραν εκείνοι. Όλοι σκύψαμε και προσπαθήσαμε να κρύψουμε συγκεκριμένα μέρη του σώματός μας από τους άλλους. Και κάπως έτσι ο Αδάμ και η Εύα επινόησαν το πρώτο εσώρουχο, "το φύλλο συκής". Είδαμε στη συνέχεια μια Μαντόνα να θηλάζει κι έναν πίνακα συγχρονης τέχνης με θέμα τον θηλασμό και συζητήσαμε πάνω σ' αυτόν. Όλοι συμφώνησαν πως είναι μια πολύ τρυφερή εικόνα και απόρησαν πώς κάποιοι άνθρωποι θεωρούν πως μια γυναίκα θα έπρεπε να ντρέπεται ή να κρύβεται για να θηλάσει το μωρό της. Κι άλλα έργα τέχνης. Οι "Λουόμενες" του Πικάσο θύμισαν σε κάποιον τις παραλίες των γυμνιστών, ενώ τα αγάλματα και οι παραστάσεις από τα αγγεία μας θύμισαν την ιδανική εικόνα του σώματος στην κλασική αρχαιότητα. Κι από εκεί ήρθε η κουβέντα στη σημερινή εποχή. Ποιος καθορίζει τα πρότυπα της ομορφιάς; Πώς παγιδευόμαστε σε εικόνες που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα και βάζουν σε κινδύνους τη σωματική και την ψυχική μας υγεία; Γιατί να νιώθουμε άσχημα για το σώμα μας ενώ το μόνο που πρέπει να νιώθουμε γ' αυτό είναι ευγνωμοσύνη; Κανείς δε συμφώνησε με τη λογοκρισία στα έργα τέχνης. Τα παιδιά το θεώρησαν αδιανόητο και υποκριτικό τη στιγμή που βομβαρδιζόμαστε από την τηλεόραση, τα ΜΜΕ ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με εικόνες που προσβάλλουν το σώμα. Στη τελευταία εικόνα η Αφροδίτη σηκώνει το σανδάλι της να χτυπήσει τον επίμονο Πάνα, που την πολιορκεί αδιάκοπα. "Μόνο αν θέλω!" θα μπορούσε να του λέει... Κι η Δάφνη πολιορκημένη τον Απόλλωνα, στην απόγνωσή της, ζητά από τους γονείς της να την κάνουν φυτό για να γλιτώσει. Τι κι αν είναι Θεός; Τι κι αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Ο έρωτας μπορεί να υπάρξει μόνο ανάμεσα σε δυο άτομα που το θέλουν. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αγγίξει το σώμα μας αν δεν το θέλουμε κι εμείς από τη μεριά μας δεν έχουμε το δικαίωμα να αγγίξουμε το σώμα κανενός αν δε μας το επιτρέψει.
Οι ερωτήσεις και οι απορίες των παιδιών καταιγιστικές, ώριμες και σοβαρές.
"Κι ο έρωτας; Πώς θα μάθουμε γι' αυτόν; Κάποιοι μαθαίνουν από τις τσόντες". "Ο έρωτας πρέπει να μας κάνει να ντρεπόμαστε"; "Πότε είναι η σωστή ηλικία για να ερωτευτούμε; Πώς θα το καταλάβουμε"; "Κι αν οι άλλοι μας κοροϊδεύουν που δεν είμαστε έτοιμοι"; "Οι άλλοι πρέπει να πάρουν τη συγκατάθεσή μας για να μας αγγίξουν. Το ίδιο κι εμείς για να τους αγγίξουμε. Εμείς όμως μπορούμε να αγγίζουμε το σώμα μας; Είναι κακό;" "Πώς προστατεύεσαι από κάποιον που δεν έχει καλές προθέσεις;" "Πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν κάποιος λέει ψέματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή στα παιχνίδια πο παίζουμε online;"
Το Βιβλιοφάγο Δρακάκι τους έφερε τα βιβλία που έχει στο ράφι για την Αγωγή Υγείας. Αν ο έρωτας ήταν κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπόμαστε πώς θα υπήρχαν βιβλία γι' αυτό στο ράφι μιας Σχολικής Βιβλιοθήκης; Σίγουρα το να ψάχνεις για να τον γνωρίσεις στο διαδίκτυο δε θα σε βοηθήσει να δεις το αληθινό του πρόσωπο.
Ο έρωτας είναι ένα υπέροχο συναίσθημα χάρη στο οποίο είμαστε όλοι εδώ, αρκεί να γίνει τη σωστή στιγμή με τον σωστό σύντροφο. Μοιάζει, φανταστείτε, με ένα τριαντάφυλλο. Αν το κόψεις πριν την ώρα του δε θα χαρείς το χρώμα του ούτε το άρωμά του, ούτε το χάδι από τα βελούδινα πέταλά του. Αν το κάνεις χωρίς να το θέλεις ή χωρίς να το θέλει ο άλλος μιάζει σαν να το τσαλαπατάς και να το πετάς στα λασπόνερα. Ο καθένας και η καθεμιά από εμάς δεν είναι έτοιμοι να τον νιώσουν την ίδια στιγμή, αν όμως ακούν και σέβονται το σώμα τους, εκείνο θα τους το πει όταν έρθει η ώρα. Μπορείς να ρωτήσεις για τον έρωτα κάποιον μεγάλο που του έχεις εμπιστοσύνη, τους γονείς, τους δασκάλους, μπορείς να διαβάσεις γι' αυτόν στα βιβλία. Μπορείς να ρωτήσεις ό, τι θες χωρίς να ντρέπεσαι. 
Έρως και Ψυχή, Αγαλματίδια από τερακότα, αρχές 1ου αιώνα π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας.
Κι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τον κανόνα των εσωρούχων. Θυμάστε τα φύλλα συκής του Αδάμ και της Εύας; Ο διάλογος της Κίκο με το χέρι, από το Συμβούλιο της Ευρώπης μας βοήθησε να ξεδιαλύνουμε πολλά.
Gr1 Kiko Book.pdf by Ελευθερία Καλούδη on Scribd
Φεύγοντας το Δρακάκι μας έδωσε και δυο βιβλία για την τάξη για να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας και την ταινία "Το μυστικό της Νίκης".
|
Βιβλιοδράσεις 2020-2021Τι να πει κανείς γι' αυτή την παράξενη χρονιά; Σίγουρα αλλιώτικη, πιο εσωστρεφής ίσως, με λιγότερες αγκαλιές μα περισσευούμενη αγάπη. Archives
June 2021
Categories |
RSS Feed
