Βάζω κόκκινα γυαλιά...

Είχε ένα κρύο σήμερα! Μια βροχή! Ήρθε η Μήδεια λένε. Πολύ άγρια φαίνεται! Ευτυχώς εγώ την πέρασα στα ζεστά μαζί με τα Πρωτόνια και την κυρία Αγγελική. Μου είχαν δώσει μια παραγγελία, βλέπετε, και δε θα μπορούσα να μην τους κάνω τη χάρη. Ήθελαν να μιλήσουμε για τον θυμό. Μεγάλη κουβέντα! Και ποιος δεν έχει νιώσει θυμό, ε; 
Ρώτησα τα παιδιά να μου πουν πώς νιώθουν τον θυμό στο σώμα τους. Άλλοι νιώθουν ένταση στο κεφάλι και πονοκέφαλο, άλλοι νιώθουν να κοκκινίζουν και να καίνε τα μάγουλά τους και τα αυτιά τους, άλλοι νιώθουν την καρδιά τους να χτυπάει γρήγορα και δυνατά. Άλλοι χωρίς να το καταλάβουν σφίγγουν τις γροθιές τους κι όλο τους το σώμα. Άλλοι σμίγουν τα φρύδια τους και σουφρώνουν τα χείλια τους. 
Αχ, αυτό το τελευταίο το κάνω κι εγώ και τότε γίνομαι πολύ άσχημος. Μου το έχουν πει όσοι με έχουν δει. Να αυτά κάνει ο θυμός και τον αντιπαθούμε όλοι. Κι όμως δεν πρέπει, γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλει να μας κάνει κακό. Ίσα ίσα. Ο θυμός, όπως και όλα τα συναισθήματα υπάρχει για κάποιον λόγο. Μας προετοιμάζει, για παράδειγμα, να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ή κάποιον άλλον όταν αδικείται. Αν εσείς βλέπατε, ας πούμε, να φέρονται άσχημα σε ένα παιδί ή ένα ζώο δε θα θυμώνατε; Φυσικά και θα θυμώνατε και θα είχατε δίκιο. 

Υπάρχουν και φορές που δε μας θυμώνουν οι άλλοι αλλά  ο ίδιος μας ο εαυτός. Όταν απαντάμε λάθος σε μια ερώτηση, όταν λέμε "ναι" ενώ θέλαμε να πούμε "όχι" ή το αντίθετο. Όταν κρύβουμε τα συναισθήματά μας, γιατί ντρεπόμαστε. Τότε τα βάζουμε μ' εμάς και τον θυμό μας. Όμως κανείς δε φταίει, ούτε εμείς ούτε βέβαια αυτός ο καημένος που ήρθε κάτι να μας πει.
Συνήθως ο θυμός κρατάει για λίγα λεπτά μόνο και μετά εξαφανίζεται. Μερικές φορές όμως, χωρίς να τον καταλαβαίνουμε, τον ταϊζουμε και τον βοηθάμε να μεγαλώσει και να μεγαλώσει και να μεγαλώσει τόσο που δε χωράει πια μέσα μας και δίνει μια και βγαίνει έξω και ....όποιον πάρει ο Χάρος που λένε.

Υπάρχουν κι άλλες που η λύπη, η ζήλεια ή ο φόβος μας μεταμφιέζονται σε θυμό για να μην τον πάρουν χαμπάρι. Τέλος πάντων μ' αυτά και μ' αυτά είναι πολύ παρεξηγημένο αυτό το συναίσθημα. Αλλά όλα κι όλα τα θέλει κι αυτός! 

Έτσι την έπαθε κι ο Μάριος, ο ήρωας του βιβλίου που διαβάσαμε. Μετά από μια δύσκολη μέρα, θύμωσε τόσο πολύ που ο θυμός του έγινε τόσο δυνατός που ο Μάριος δεν μπορούσε πια να τον ελέγξει! Ξέσπασε πάνω στον ίδιο, στον μπαμά του και το τέλος ξέσπασε στα παιχνίδια και στο δωμάτιό του. Τα έκανε όλα άνω κάτω. Λίγο ακόμα και θα γινόταν ο θυμός ο ήρωας του βιβλίου κι ο Μάριος θα έμενε στριμωγμένος σε μια γωνίτσα στην άκρη της σελίδας! 
Ο αγώνας θα έληγε υπέρ του Θυμού, μέχρι που  ο Μάριος αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του κι ο θυμός άρχισε σιγά σιγά σιγά να μικραίνει και να μικραίνει και να μικραίνει μέχρι που χώρεσε σε ένα τόσο δα κουτάκι. Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο πατώντας πάνω στην εικόνα.

​

'Υστερα είδαμε μαζί τρόπους για να ελέγχουμε κι εμείς τον θυμό μας και να τον κλείνουμε στο κουτί όπως έκανε ο Μάριος. Σφίξαμε δυνατά τις γροθιές μας κι όλο μας το σώμα και μετά το αφήσαμε να χαλαρώσει, σπρώξαμε δυνατά τον τοίχο με τα χέρια μας, κάναμε αναπνοές για να βοηθήσουμε το μυαλό μας να καθαρίσει, μετρήσαμε αργά μέχρι το 20. Αν ήμαστε σπίτι θα χτυπούσαμε το μαξιλάρι ή τον σάκο του μποξ που δεν στενοχωριέται και δεν πονάει. Αν ο καιρός ήταν καλός θα βγαίναμε να τρέξουμε έναν γύρο όλο το σχολείο κι αν  ήμαστε στο δωμάτιό μας θα βάζαμε μουσική και θα χορεύαμε ώσπου να ξεβιδωθούμε ή θα ζωγραφίζαμε με χοντρές, θυμωμένες γραμμές πάνω σ' ένα φύλλο χαρτί! 
Κι επειδή έχω μεγάλη αδυναμία σ' αυτά τα θυμωμένα αρκουδάκια, έκανα και κλήρωση κι ο Αντώνης πήρε το βιβλίο να το διαβάσει με την ησυχία του και στο σπίτι του. Όλοι τον χειροκρότησαν τον τυχερό. Δεν είναι και μικρό πράμα να σου επμπιστεύεται τα βιβλία του το βιβλίοφάγο δρακάκι! Το ξέρουν όλοι στο σχολείο αυτό! 

Και μετά από όλα αυτά ήρθε η ώρα να τους γνωρίσω έναν αγαπημένο μου φίλο, το θυμωμένο αρκουδάκι. Αχ, τον βλέπετε τώρα τόσο χαρούμενο και χαμογελαστό μας δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε είχε πολύ θυμό μέσα του και δεν μπορούσε να τον βάλει κάτω. ¨Ήταν ο φόβος και ο τρόμος της Βιβλιοθήκης. Όταν τον έπιανε, δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Πετούσε κάτω τα παιχνίδια, έσκιζε τα βιβλία, τσαλάκωνε τα περιοδικά, έριχνε κάτω τα τραπέζια και τις καρέκλες! Τι να σας λέω! Σιγά σιγά όλα τα ζωάκια της Βιβλιοθήκης άρχισαν να τον αποφεύγουν. Δεν ήταν πως δεν τον αγαπούσαν. Τον αγαπούσαν πολύ μα δεν αγαπούσαν τον θυμό του. 
Θα έμενε μόνος του αν δεν έβρισκε κι αυτός το δικό του υπερόπλο για να νικήσει τον θυμό. Γιατί ο καθένας έχει το δικό του υπερόπλο που του ταιριάζει. Άλλος έχει τη μουσική, άλλος τη ζωγραφική, άλλος χορεύει κι άλλος γράφει ή μιλάει για τον θυμό του.

Μάλιστα μας έδειξε κι ένα κόλπο. Δείτε κι εσείς πώς δουλεύει (ή μας δουλεύει) ο θυμός.
Όταν δεν έχουμε συναισθήματα βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας όπως μέσα από ένα άδειο, διάφανο ποτήρι. Να κάπως έτσι! 

Αν το γεμίσουμε νερό αλλάζει λίγο η εικόνα όπως αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με τα συναισθήματά μας. Δε συμβαίνει και σ' εσάς να τα βλέπετε όλα ωραία όταν είστε χαρούμενοι κι όλα μαύρα όταν είστε λυπημένοι ή απογοητευμένοι; Δεν έχετε παρατηρήσει πόσο γρήγορα μοιάζει να κυλάει η ώρα όταν περνάτε όμορφα και πόσο αργά και βασανιστικά όταν δεν περνάτε καλά; 

Δείτε όμως τι γίνεται όταν ένα συναίσθημα όπως ο θυμός μας κυριεύσει. Στην αρχή όλα θολώνουν και τα βλέπουμε μέσα από αυτόν. Αν δεν τον ελέγξουμε όμως, φτάνει να μην βλέπουμε τίποτα άλλο πέρα από τον θυμό μας. 

Διαβάσαμε το"Θυμωμένο αρκουδάκι"  της Γλυκερία Γκρέκου και της Λιάνας Δανεζάκη και βγάλαμε το καπέλο στον Μάκη που, όχι μόνο κατάφερε, να βγάλει νοκ άουτ τον θυμό του αλλά το έκανε με το πιο δημιουργικό τρόπο. 
Κλείσαμε τη μέρα μας... με μουσική, τι άλλο;