|
Πριν μας αποκαλυθφεί ο σημερινός μας προορισμός, είδαμε εικόνες και φανταστήκαμε πού μπορεί να βρίσκεται το τοπίο αυτό. Ποιο χρώμα κυριαρχεί και ποιος ή τι μοιάζει να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλες;
Στο Βιβλιοδρόμιο λατρεύουμε τα ταξίδια κι αυτά τα ταξίδια δεν μπορεί να μας τα απαγορεύσει κανείς. Φύγαμε λοιπόν για την ηλιόλουστη Πορτογαλία. Κι επειδή από τότε που διαβάσαμε το βιβλίο του Τιμ Μάρσαλ "Αιχμάλωτοι της γεωγραφίας" από τις εκδόσεις Διόπτρα, βλέπουμε τη Γεωγραφία, αλλιώς, ξεκινάμε με τον χάρτη της χώρας.
Πού βρίσκεται; Ποιοι είναι οι γείτονές της; Πώς είναι το γεωγραφικό της ανάγλυφο; Πώς η γεωγραφία καθόρισε ή επηρέασε την Ιστορία της χώρας, την οικονομική της κατάσταση τις σχέσεις της με τις άλλες χώρες; Η Πορτογαλία ήταν παλιά μια πολύ φτωχή και μικρή χώρα. Τι θα μπορούσε να έχει που να το επιθυμούσε η Ισπανία; Πώς ήταν οι σχέσεις των δύο χωρών; Βρείτε στον χάρτη τις Ηράκλειες στήλες και θυμηθείτε γιατί ονομάστηκαν έτσι. Συγκρίνετε τη Μεσόγειο θάλασσα, που κάποτε νόμιζαν πως είναι ο κόσμος όλος, με τον Ατλαντικό ωκεανό. Πώς να ένιωσαν οι πρώτοι Ισπανοί και Πορτογάλοι θαλασσοπόροι όταν ανοίχτηκαν στη μεγάλη θάλασσα; Ας σκεφτούμε πρώτα και στη συνέχεια ας δούμε τη θέση της Πορτογαλίας στον παγκόσμιο χάρτη και τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες της σελίδας "η γεωγραφία είναι πολύ κουλ" και, φυσικά, ας συζητήσουμε. 
Πατήστε πάνω στην εικόνα για να δείτε τα ταξίδια των Πορτογάλων θαλασσοπόρων.
Δείτε ένα γλυπτό αφιερωμένο στους Πορτογάλους εξερευνητές. Τι σας θυμίζει; Ποιοι μπορεί να είναι; Τι κρατούν στα χέρια τους; Γιατί;
Πρωτεύουσα της Πορτογαλίας είναι η Λισαβόνα. Επιβιβαστείτε στην φοβερή γραμμή 28 του τραμ με οδηγό τον Αμαντέο, αν είστε ντροπαλοί ερωτευμένοι κι αν πιστεύετε στην αγάπη και στα μικρά θαύματα. Ο Αμαντέο, ο ήρωας του βιβλίου και οδηγός του τραμ, θα σας μάθει τα κόλπα του. Δε σας αποκαλύπτουμε άλλα. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα ας διαβάσει το βιβλίο. Πατήστε στην εικόνα για να μάθετε περισσότερα γι' αυτό.
Για να καταλάβετε καλύτερα πώς ο Αμαντέο πετυχαίνει τις μαγικές του κινήσεις, ανεβείτε στο αληθινό τραμ και απολαύστε τη Λισαβόνα μέρα ή νύχτα; Χμ, μέρα και νύχτα!
Η Πορτογαλία γνώρισε δικτατορία όπως και η Ελλάδα. Ο Καετάνο, διαδέχτηκε τον δικτάτορα Σαλαζάρ. Αν νομίζετε πως η επταετία της Χούντας ήταν μεγάλο διάστημα, τι θα λέγατε αν μαθαίνατε πως η Δικτατορία στην Πορτογαλία κράτησε από το 1926 μέχρι το 1974; Μετρήστε πόσα χρόνια είναι! Κι αν για εμάς η 21 Απριλίου είναι φορτωμένη με δυσάρεστες μνήμες, ο Απρίλης για την Πορτογαλία είναι ο μήνας που αναστήθηκε η Δημοκρατία και μάλιστα με έναν τρόπο που μοιάζει βγαλμένος από μυθιστόρημα. Κι όμως είναι πέρα για πέρα αλήθεια!
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας χρειάστηκε μόλις έξι ώρες ενώ θεωρήθηκε ως η πιο αναίμακτη επανάσταση καθώς υπήρξαν μόλις τέσσερις νεκροί. Ο στρατός δε στάθηκε απέναντι στους πολίτες, όπως στην Ελλάδα, αλλά δίπλα τους και ήταν αυτός που ξεκίνησε την επανάσταση ενάντια στους δικτάτορες. Οι στρατιώτες είχαν στολίσει τις κάνες των όπλων τους με γαρύφαλλα ενώ το πρώτο σύνθημα δόθηκε από ένα τραγούδι που εκπροσωπούσε τη Γιουροβίζιον της Πορτογαλίας το, "Μετά το αντίο" ("E de pois de adeus"). Δείτε το βίντεο για να ακούσετε το τραγούδι αλλά και για να δείτε τις φωτογραφίες και να τις συγκρίνετε με εκείνες της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ένα δεύτερο τραγούδι, που ακούστηκε τα ξημερώματα από το κρατικό ραδιόφωνο, έδωσε το σύνθημα για να ξεσηκωθούν οι πολίτες και να βγουν στους δρόμους. Ακούστε το "Γκράντολα, μελαμψή πόλη" ("Grandola, vila morena") από την πιο γνωστή και αγαπημένη τραγουδίστρια της Πορτογαλίας, την Αμάλια Ροντρίγκες. Πατήστε πάνω στην εικόνα για να μάθετε περισσότερα για την παράξενη αυτή επανάσταση που σύνδεσε το όνομά της με τα λουλούδια αντί για τις σφαίρες και τα τανκς. 
Οι Πορτογάλοι αγαπούν πολύ τη μουσική. Καθόλου τυχαίο που η επανάστασή τους ξεκίνησε με τραγούδια. Ας δούμε και ας απολαύσουμε ένα ιδιαίτερο μουσικό όργανα που αγαπούν. Θυμάστε το παράξενο, έγχορδο που έπαιζε ο Λάζαρο, ο μουσικός του δρόμου, στο βιβλίο; Μαντολίνο δεν ήταν αλλά ούτε και κιθάρα θα το έλεγες.
Ε, λοιπόν ο Λάζαρο κάνει τα μαγικά του με μια Πορτογαλική κιθάρα. Ακριβώς σαν κι αυτήν!
Τι όμορφη μουσική! Και οι νότες της μας ταξίδεψαν στο επόμενο βιβλίο. "Αμάλια" του Αντώνη Παπαθεοδούλου και της Ντανιέλας Σταματιάδη. Το λατρεύουμε όταν γίνεται αυτό! "Αμάλια" Μα ποια ήταν αυτή η Αμάλια;
Ένα βιβλίο γεμάτο μουσική, ρυθμό και μουσικότητα. Έχετε πάει ποτέ στη λαϊκή αγορά; Τότε θα ξέρετε καλά για τι σας μιλάμε. Τα ανοιχτά στόματα των μικροπωλητών που διαλαλούν την πραμάτεια τους με τη δυνατή φωνή τους, τα στιχάκια που πλέκουν για να πείσουν τους αγοραστές να προτιμήσουν τον πάγκο τους, ο φωνές που μπλέκονται μεταξύ τους και φτιάχνουν περίεργες συγχορδίες, τα χρώματα κι οι μυρωδιές, όλα αυτά που κάνουν μια αγορά να μοιάζει σαν τόπος μαγικός στα μάτια ενός παιδιού.
Την Αμάλια ελάχιστα την βλέπουμε στο πρόσωπο. Την ακολουθούμε όμως καθώς ανοίγει δρόμο ανάμεσα στον κόσμο. Μικρούλα αλλά αποφασισμένη σκαρφαλώνει στα τελάρα και αρχίσει να καλεί τον κόσμο να αγοράσει τα λεμόνια της. Σχεδόν ακούμε τη δυνατή, τραγουδιστή φωνή της μέσα στο κεφάλι μας και στεκόμαστε κι εμείς μαζί με τον κόσμο που συγκεντρώνεται για να τη ακούσει. Τα γράμματα σ' αυτό το βιβλίο μοιάζουν σαν να έχουν δικό τους ήχο. Άλλοτε μπάσα και δυνατά, άλλοτε σαν τις τρίλιες ενός πουλιού... Και μπορείς να το διαβάσεις δυνατά, πολύ ΔΥΝΑΤΑ και με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους. Πολύ γελάσαμε μ' αυτό ειδικά όταν, τη φωνή της δασκάλας που διάβαζε, σκέπασε η φωνή του πατατά που περνούσε απ' έξω από το σχολείο στον δρόμο. "Μπάμιες" φώναζε η κυρία "Εδώ οι καλές μπάμιες!". "Πατάτες, εδώ οι καλές πατάτες!" φώναζε ο πατατάς! 
Όταν μάθαμε πως ο συγγραφέας της Αμάλια, εμπνεύστηκε την ιστορία του από την Αμάλια Ροντρίγκεζ, τη διάσημη Πορτογαλίδα τραγουδίστρια των fados θέλαμε να γνωρίσουμε κι αυτήν και τη μουσική της.
Fado, που στα πορτογαλικά σημαίνει μοίρα ή πεπρωμένο, ονομάζεται ένα είδος μουσικής που εντοπίζεται τη δεκαετία του 1820 στην Πορτογαλία, όμως είχε ρίζες στον 15ο αιώνα, . Η μουσική είναι μελαγχολική, το ίδιο κι οι στίχοι, που συχνά μιλούν για τη θάλασσα ή για τη ζωή των φτωχών. Η μουσική έχει σχέση με την πορτογαλική λέξη saudade, μια από τις δυσκολότερες λέξεις προς μετάφραση: είναι ένα είδος προσμονής, αλλά κι ένα μείγμα νοσταλγίας, λύπης, πόνου, ευτυχίας και αγάπης. Όπως θα έλεγε και η Αμάλια Ροδρίγκεζ «το φάντο είναι η νοσταλγία των ναυτικών που ταξιδεύουν μακριά και πολλές φορές δεν γυρνούν στην πατρίδα». Το φάντο ερμηνευόταν από μαυροφορεμένους τραγουδιστές και τραγουδίστριες που απεδείκνυαν το καλλιτεχνικό τους ταλέντο, συγκινώντας το ακροατήριο μέχρι δακρύων. Τα βασικά όργανα του φάντο ήταν και παραμένουν η πορτογαλική κιθάρα και μια κλασσική κιθάρα που στην Πορτογαλία αποκαλείται βιόλα. Διαβάστε περισσότερα για την Αμάλια Ροντρίγκεζ πατώντας πάνω στη φωτογραφία της. 
Κι ακούστε την να σας τραγουδά τα φάντο της.
Και τώρα δέστε τις ζώνες σας και φύγαμε για Πορτογαλία!
Καλημέρα! Καλό ταξίδι!
Bom Dia! Boa Viagem!
0 Comments
Σε ποιον δεν αρέσουν τα ταξίδια στον χρόνο; Εμείς πάντως τα λατρεύουμε το ομολογούμε! Στην Ιστορία μάθαμε για την Αθήνα της χρυσής εποχής του Περικλή. Πόσα πράγματα θα είχες να κάνεις τότε...αν ήσουν γεννημένος αγόρι κι ελεύθερος Αθηναίος δηλαδή! Αν ήσουν κορίτσι, η ζωή σου θα ήταν περιορισμένη στον γυναικωνίτη και θα έβλεπες τον κόσμο μόνο εξω από το παράθυρό σου, όπως η Μυρρίνη, η μικρή Αθηναία. Βαρετό, ε; Όχι και τόσο!
Πατήστε πάνω στην εικόνα για να δείτε περισσότερα για το βιβλίο
Κλείσε τα μάτια και προσπάθησε να ταξιδέψεις με τον νου στην εποχή της Μυρρίνης. Αποχαιρέτησε τα αδέρφια σου που φεύγουν με τον παιδαγωγό για το σχολείο και κάθισε στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού. Αφουγκράσου τους ήχους μέσα κι έξω από το σπίτι σου. Τι ακούς; Προσπάθησε να μυρίσεις τις μυρωδιές του κήπου κι αν η μαμά σου ή η δούλα μαγειρεύει μάντεψε τι φαγητό φτιάχνει. Πώς είσαι ντυμένη; Δοκίμασε να αγγίξεις το ρούχο σου. Πώς είναι η υφή του; Τι χρώμα έχει; Τι σκέφτεσαι καθισμένη εκεί; Τι ονειρεύεσαι; Πώς νιώθεις; Τι θα έκανες, αν μπορούσες;
Σίγουρα θα πιστεύεις πως η ζωή σου θα είναι βαρετή για πάντα, πως δε σου επιφυλλάσσει καμία έκπληξη. Κι όμως καμιά ζωή δεν είναι τόσο βαρετή. Μυρρίνη, η μεγάλη στιγμή έφτασε. Είσαι κιόλας έντεκα χρόνων! Τα Αρρηφόρια σε περιμένουν!
Η σκηνή του Πέπλου από τον Παρθενώνα. Βρετανικό μουσείο του Λονδίνου.
Είναι η πρώτη φορά που βγαίνεις από το σπίτι για τόσο μεγάλο διάστημα. Η πόλη γύρω σου μοιάζει με όνειρο. Όσα είχες ακούσει γι' αυτήν είναι φτωχά μπροστά σ' αυτά που αντικρίζουν τα έκθαμβα μάτια σου!
Σ' ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας την πιο όμορφη στιγμή της ζωής σου! Ποιος ξέρει τι απέγινες, αν έζησες τον λοιμό κι αν κατάφερες να επιβιώσεις. Ποιος ξέρει αν κατάφερες να γεράσεις και να κάνεις παιδιά κι εγγόνια ή αν σε έθαψαν βιαστικά, πριν προλάβεις να μεγαλώσεις, σε έναν ομαδικό τάφο στον Κεραμεικό μαζί με τις πλαγγόνες σου, κτερίσματα για να σε συνοδεύουν στην άλλη ζωή...
Κι από εκεί ακριβώς που εσύ ίσως τελείωσες τη ζωή σου, η Μύρτις ξεκίνησε μια νέα ζωή, ένα απρόσμενο ταξίδι στο μέλλον, από το σκοτάδι στο φως. Η Μύρτις είχε την τύχη, χάρη στησύγχρονη επιστήμη, να "ξαναγεννηθεί", να ξαναβαφτιστεί και να αποκτήσει μια καινούρια ζωή, να αντικρίσει με νέα μάτια τον δικό μας κόσμο και να μας μιλήσει για τον δικό της. Αν η Μύρτις ζούσε σήμερα μάλλον θα φορούσε σιδεράκια στα δόντια και θα φορούσε μάσκα για να προστατευτεί από τον κορωνοϊό. 
Όμως στην πραγματικότητα έζησε πάνω από 2.500 χρόνια πριν και πέθανε, πριν προλάβει να μεγαλώσει, από την πανδημία της εποχής της, τον τυφοειδή πυρετό, περισσότερο γνωστό από την Ιστορία ως λοιμό.
Η Μύρτιδα, αυτό ήταν το όνομα που της έδωσαν οι επιστήμονες, μαζί με το πρόσωπό της, πέθανε από την ίδια αιτία που πέθανε και ο μεγάλος, δημοκρατικός ηγέτης της Αθήνας, ο Περικλής αλλά και περίπου 50.000 άνθρωποι. Περισσότερα για τον λοιμό, όπως τον γνωρίσαμε μέσα από τα κείμενα του Θουκυδίδη, μπορείτε να μάθετε πατώντας στην εικόνα. 
Λοιμός των Αθηνών_ελαιογραφία σε καμβά του Michael Sweerts (1618 – 1664)
Εκεί, στην άκρη του νεκροταφείου του Κεραμεικού, ένας τάφος ομαδικός, ένας πρόχειρος λάκκος μήκους 4 μ. που περιείχε εκτός από το άτυχο κορίτσι άλλους 88 νεκρούς. Όπως έδειξε η ανασκαφή, οι πρώτοι νεκροί στο βάθος του λάκκου τοποθετήθηκαν κάπως προσεκτικά και σκεπάστηκαν με λίγο χώμα, οι επόμενοι ρίχνονταν σωρηδόν στοιβαγμένοι μέσα όπως-όπως. Μόνη συγκινητική φροντίδα παρατηρήθηκε σε 8 βρεφικές ταφές στο ανώτερο στρώμα του τάφου. Τα κτερίσματα για τόσους πολλούς νεκρούς ήταν ελάχιστα και φτωχά: μόνον 30 μικρά αγγεία για μια τέτοια μαζική ταφή που υπολογίζεται ότι αρχικά θα περιλάμβανε πιθανόν ως 150 ανθρώπους. Πηγή: www.lifo.gr
Διαβάστε περισσότερα για τη Μύρτιδα πατώντας στην εικόνα και επισκεφτείτε την ιστοσελίδα για να μάθετε τα πάντα γι' αυτήν και την εποχή της.
Δεν ξέρουμε αν ήταν ελεύθερη, μέτοικος ή δούλη. Δεν ξέρουμε αν έζησε στην Αθήνα όλη της τη ζωή. Μπορούμε όμως να πλάσουμε την εικόνα της με τα δικά μας υλικά, με όσα λιγοστά γνωρίζουμε κι όσα περισσότερα μπορούμε να φανταστούμε.
Το ίδιο άλλωστε έκανε και η Μαρία Αγγελίδου και ο Ηλίας Μαμαλάκης.
Η Μύρτις, όχι μόνο κατάφερε να ζήσει δυο ζωές, αλλά έγινε γραμματόσημο
συλλεκτικό νόμισμα
συνεργάστηκε με τον ΟΗΕ και μας δίνει ένα σπουδαίο μήνυμα για να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε.
Είχε ένα κρύο σήμερα! Μια βροχή! Ήρθε η Μήδεια λένε. Πολύ άγρια φαίνεται! Ευτυχώς εγώ την πέρασα στα ζεστά μαζί με τα Πρωτόνια και την κυρία Αγγελική. Μου είχαν δώσει μια παραγγελία, βλέπετε, και δε θα μπορούσα να μην τους κάνω τη χάρη. Ήθελαν να μιλήσουμε για τον θυμό. Μεγάλη κουβέντα! Και ποιος δεν έχει νιώσει θυμό, ε;
Ρώτησα τα παιδιά να μου πουν πώς νιώθουν τον θυμό στο σώμα τους. Άλλοι νιώθουν ένταση στο κεφάλι και πονοκέφαλο, άλλοι νιώθουν να κοκκινίζουν και να καίνε τα μάγουλά τους και τα αυτιά τους, άλλοι νιώθουν την καρδιά τους να χτυπάει γρήγορα και δυνατά. Άλλοι χωρίς να το καταλάβουν σφίγγουν τις γροθιές τους κι όλο τους το σώμα. Άλλοι σμίγουν τα φρύδια τους και σουφρώνουν τα χείλια τους. Αχ, αυτό το τελευταίο το κάνω κι εγώ και τότε γίνομαι πολύ άσχημος. Μου το έχουν πει όσοι με έχουν δει. Να αυτά κάνει ο θυμός και τον αντιπαθούμε όλοι. Κι όμως δεν πρέπει, γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλει να μας κάνει κακό. Ίσα ίσα. Ο θυμός, όπως και όλα τα συναισθήματα υπάρχει για κάποιον λόγο. Μας προετοιμάζει, για παράδειγμα, να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας ή κάποιον άλλον όταν αδικείται. Αν εσείς βλέπατε, ας πούμε, να φέρονται άσχημα σε ένα παιδί ή ένα ζώο δε θα θυμώνατε; Φυσικά και θα θυμώνατε και θα είχατε δίκιο. Υπάρχουν και φορές που δε μας θυμώνουν οι άλλοι αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Όταν απαντάμε λάθος σε μια ερώτηση, όταν λέμε "ναι" ενώ θέλαμε να πούμε "όχι" ή το αντίθετο. Όταν κρύβουμε τα συναισθήματά μας, γιατί ντρεπόμαστε. Τότε τα βάζουμε μ' εμάς και τον θυμό μας. Όμως κανείς δε φταίει, ούτε εμείς ούτε βέβαια αυτός ο καημένος που ήρθε κάτι να μας πει. Συνήθως ο θυμός κρατάει για λίγα λεπτά μόνο και μετά εξαφανίζεται. Μερικές φορές όμως, χωρίς να τον καταλαβαίνουμε, τον ταϊζουμε και τον βοηθάμε να μεγαλώσει και να μεγαλώσει και να μεγαλώσει τόσο που δε χωράει πια μέσα μας και δίνει μια και βγαίνει έξω και ....όποιον πάρει ο Χάρος που λένε. Υπάρχουν κι άλλες που η λύπη, η ζήλεια ή ο φόβος μας μεταμφιέζονται σε θυμό για να μην τον πάρουν χαμπάρι. Τέλος πάντων μ' αυτά και μ' αυτά είναι πολύ παρεξηγημένο αυτό το συναίσθημα. Αλλά όλα κι όλα τα θέλει κι αυτός! Έτσι την έπαθε κι ο Μάριος, ο ήρωας του βιβλίου που διαβάσαμε. Μετά από μια δύσκολη μέρα, θύμωσε τόσο πολύ που ο θυμός του έγινε τόσο δυνατός που ο Μάριος δεν μπορούσε πια να τον ελέγξει! Ξέσπασε πάνω στον ίδιο, στον μπαμά του και το τέλος ξέσπασε στα παιχνίδια και στο δωμάτιό του. Τα έκανε όλα άνω κάτω. Λίγο ακόμα και θα γινόταν ο θυμός ο ήρωας του βιβλίου κι ο Μάριος θα έμενε στριμωγμένος σε μια γωνίτσα στην άκρη της σελίδας! Ο αγώνας θα έληγε υπέρ του Θυμού, μέχρι που ο Μάριος αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του κι ο θυμός άρχισε σιγά σιγά σιγά να μικραίνει και να μικραίνει και να μικραίνει μέχρι που χώρεσε σε ένα τόσο δα κουτάκι. Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο πατώντας πάνω στην εικόνα. 
'Υστερα είδαμε μαζί τρόπους για να ελέγχουμε κι εμείς τον θυμό μας και να τον κλείνουμε στο κουτί όπως έκανε ο Μάριος. Σφίξαμε δυνατά τις γροθιές μας κι όλο μας το σώμα και μετά το αφήσαμε να χαλαρώσει, σπρώξαμε δυνατά τον τοίχο με τα χέρια μας, κάναμε αναπνοές για να βοηθήσουμε το μυαλό μας να καθαρίσει, μετρήσαμε αργά μέχρι το 20. Αν ήμαστε σπίτι θα χτυπούσαμε το μαξιλάρι ή τον σάκο του μποξ που δεν στενοχωριέται και δεν πονάει. Αν ο καιρός ήταν καλός θα βγαίναμε να τρέξουμε έναν γύρο όλο το σχολείο κι αν ήμαστε στο δωμάτιό μας θα βάζαμε μουσική και θα χορεύαμε ώσπου να ξεβιδωθούμε ή θα ζωγραφίζαμε με χοντρές, θυμωμένες γραμμές πάνω σ' ένα φύλλο χαρτί!
Κι επειδή έχω μεγάλη αδυναμία σ' αυτά τα θυμωμένα αρκουδάκια, έκανα και κλήρωση κι ο Αντώνης πήρε το βιβλίο να το διαβάσει με την ησυχία του και στο σπίτι του. Όλοι τον χειροκρότησαν τον τυχερό. Δεν είναι και μικρό πράμα να σου επμπιστεύεται τα βιβλία του το βιβλίοφάγο δρακάκι! Το ξέρουν όλοι στο σχολείο αυτό!
Και μετά από όλα αυτά ήρθε η ώρα να τους γνωρίσω έναν αγαπημένο μου φίλο, το θυμωμένο αρκουδάκι. Αχ, τον βλέπετε τώρα τόσο χαρούμενο και χαμογελαστό μας δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε είχε πολύ θυμό μέσα του και δεν μπορούσε να τον βάλει κάτω. ¨Ήταν ο φόβος και ο τρόμος της Βιβλιοθήκης. Όταν τον έπιανε, δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Πετούσε κάτω τα παιχνίδια, έσκιζε τα βιβλία, τσαλάκωνε τα περιοδικά, έριχνε κάτω τα τραπέζια και τις καρέκλες! Τι να σας λέω! Σιγά σιγά όλα τα ζωάκια της Βιβλιοθήκης άρχισαν να τον αποφεύγουν. Δεν ήταν πως δεν τον αγαπούσαν. Τον αγαπούσαν πολύ μα δεν αγαπούσαν τον θυμό του.
Θα έμενε μόνος του αν δεν έβρισκε κι αυτός το δικό του υπερόπλο για να νικήσει τον θυμό. Γιατί ο καθένας έχει το δικό του υπερόπλο που του ταιριάζει. Άλλος έχει τη μουσική, άλλος τη ζωγραφική, άλλος χορεύει κι άλλος γράφει ή μιλάει για τον θυμό του. Μάλιστα μας έδειξε κι ένα κόλπο. Δείτε κι εσείς πώς δουλεύει (ή μας δουλεύει) ο θυμός. Όταν δεν έχουμε συναισθήματα βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας όπως μέσα από ένα άδειο, διάφανο ποτήρι. Να κάπως έτσι!
Αν το γεμίσουμε νερό αλλάζει λίγο η εικόνα όπως αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με τα συναισθήματά μας. Δε συμβαίνει και σ' εσάς να τα βλέπετε όλα ωραία όταν είστε χαρούμενοι κι όλα μαύρα όταν είστε λυπημένοι ή απογοητευμένοι; Δεν έχετε παρατηρήσει πόσο γρήγορα μοιάζει να κυλάει η ώρα όταν περνάτε όμορφα και πόσο αργά και βασανιστικά όταν δεν περνάτε καλά;
Δείτε όμως τι γίνεται όταν ένα συναίσθημα όπως ο θυμός μας κυριεύσει. Στην αρχή όλα θολώνουν και τα βλέπουμε μέσα από αυτόν. Αν δεν τον ελέγξουμε όμως, φτάνει να μην βλέπουμε τίποτα άλλο πέρα από τον θυμό μας.
Διαβάσαμε το"Θυμωμένο αρκουδάκι" της Γλυκερία Γκρέκου και της Λιάνας Δανεζάκη και βγάλαμε το καπέλο στον Μάκη που, όχι μόνο κατάφερε, να βγάλει νοκ άουτ τον θυμό του αλλά το έκανε με το πιο δημιουργικό τρόπο.
Κλείσαμε τη μέρα μας... με μουσική, τι άλλο; Ημέρα Μεγαλόφωνης Ανάγνωσης 2021
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα στο σχολείο το γιορτάζαμε για τα καλά! Οι Βιβλιοθηκάριοι είχαν την τιμητική τους. Όλοι διαβάζαμε παντού! Διαβάζαμε μεγαλόφωνα στην τάξη, η μία τάξη διάβαζε στην άλλη, διαβάζαμε στη Βιβλιοθήκη στην αυλή, στους διαδρόμους. Τα παιδιά διάβαζαν στους δασκάλους και οι δάσκαλοι μεταξύ τους!
Φέτος οι Βιβλιοθηκάριοι είναι άνεργοι, η Βιβλιοθήκη λειτουργεί με click away, η τελετή μύησης των Δευτερώνιων στην Φυλή των Βιβλιοφάγων αναβλήθηκε και το Βιβλιοφάγο Δρακάκι έχει γίνει περιοδεύων αναγνώστης με ιδιαίτερη προτίμηση στα Πρωτόνια βέβαια! Τι να πει κανείς; Δύσκολοι καιροί αλλά εμείς θα τους ομορφαίνουμε με τη θετική μας ενέργεια. Στο padlet που σας ετοιμάσαμε για να γιορτασουμε τη μέρα, μπορείτε να ανεβάσετε τις δικές σας φωτογραφίες και βίντεο να διαβάζετε μαζί με τους φίλους σας, να διαβάζετε μόνοι σας ή με τα αδέρφια σας, να διαβάζετε στα λούτρινα ή στα κατοικίδιά σας. Μεγάλοι και μικροί είστε ευπρόσδεκτοι. Προσοχή μόνο με τις φωτογραφίες και τα βίντεο των παιδιών να είναι τραβηγμένα από τέτοια γωνία που να μη φαίνονται καλά τα προσωπά τους ή να καλύψετε τα μάτια τους. Μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα από το αγαπημένο σας βιβλίο, από το Ανθολόγιο από το διδίκτυο. |
Βιβλιοδράσεις 2020-2021Τι να πει κανείς γι' αυτή την παράξενη χρονιά; Σίγουρα αλλιώτικη, πιο εσωστρεφής ίσως, με λιγότερες αγκαλιές μα περισσευούμενη αγάπη. Archives
June 2021
Categories |
RSS Feed
