Αν μη τι άλλο αυτή η χρονιά ξεπέρασε και την πιο τρελή φαντασία! Ποιος να μας το 'λεγε, λίγο καιρό πριν,  πως ένας μικροσκοπικός, σχεδόν αόρατος εχθρός θα απειλούσε όλη την ανθρωπότητα, πως τα παιδιά και τα βιβλιοφάγα δρακάκια θα κάναμε μάθημα με τις πιτζάμες από το σπίτι, πως σκυλάκια και γατάκια θα παρακολουθούσαν τα μαθήματα του σχολείου με θρησκευτική ευλάβεια, πως θα φορούσαμε όλοι μάσκες κι ας μην είναι Απόκριες κι ένα σωρό άλλα... 
Κι όμως το 2020 είχε πολλή φαντασία το άτιμο! Μας  ξεπέρασε όλους!
​Τι είναι όμως η φαντασία; Πού βρίσκεται; Είναι κάτι καλό ή κάτι κακό; Ποιοι έχουν φαντασία; Γιατί κάποιοι άνθρωποι εχουν φαντασία κι άλλοι όχι; Και τελικά υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καθόλου φαντασία;
Γεννιέται κάποιος μ' αυτήν ή την αποκτά στη διάρκεια της ζωής του; Κι, αν γεννηθεί μ' αυτήν, την έχει για πάντα ή μπορεί και να τη χάσει; Εμείς έχουμε φαντασία; Μας έχει βάλει ποτέ σε μπελάδες; Με ποιον τρόπο μας βοηθάει να σκεφτόμαστε και να περνάμε καλύτερα; Το σχολείο και τα  μαθήματα χρειάζονται φαντασία; 
Με αυτά και άλλα τόσα ερωτήματα ξεκίνησε η τελευταία βιβλιοφαγική μας δράση πριν κλείσει η χρονιά. Αφορμή, ως συνήθως ένα βιβλίο και πιο συγκεκριμένα...ένα φανταστικό εξώφυλλο! Πατήστε πάνω στην εικόνα και ξεναγηθείτε στη φαντασία της Κατερίνας Κρις!

Την Κατερίνα την είχαμε αγαπήσει ήδη από την "Καθαρίστρια Χάος" της και το "Αστρικό Χωριό". Λατρέψαμε, και πολλοί από εμάς ταυτιστήκαμε, με τον "Φραντς Κλάφτα" της και απολαύσαμε την υπέροχη παρέα της που γέμισε την γκρίζα καραντίνα μας με χρώματα και ζωγραφιές μέσα απ΄το κανάλι της στο YouTube. Με τη "Φαντασία" της διαλέξαμε να αποχαιρετήσουμε έναν χρόνο και να υποδεχτούμε έναν καινούριο.
​
​Αλήθεια εσείς ποιοι πιστεύετε πως έχουν φαντασία; Όταν ρώτησα τα παιδιά δείτε τι μου απάντησαν:

οι συγγραφείς
οι βιβλιοθηκάριοι
τα παιδιά που διαβάζουν πολλά βιβλία και γράφουν ωραίες ιστορίες
τα παιδιά
οι εικονογράφοι,
​οι ζωγράφοι 
οι καλλιτέχνες
οι δάσκαλοι
ο Αλέξανδρος και ο Χρήστος (φίλοι βιβλιοφάγοι με ταλέντο στη ζωγραφική και στη συγγραφή)
οι παππούδες και οι γιαγιάδες 
όσοι λενε ψέμματα
αυτοί που φτιάχνουν ταινίες
οι ονειροπόλοι
​όλοι όσοι σκέφτονται
όλοι οι άνθρωποι την ώρα που κοιμούνται και βλέπουν όνειρα
​...οι επιστήμονες (;)

​Πώς είπατε; Οι επιστήμονες;
​Μα οι επιστήμονες ΔΕΝ έχουν φαντασία!

Κάποιοι διαφώνησαν έντονα με αυτή την απάντηση και η αλήθεια είναι πως εγώ, όπως όλα τα βιβλιοφάγα δρακάκια, λατρεύω τις διαφωνίες περισσότερο από τις συμφωνίες. Το σημείο εκείνο που τα παιδιά ξεχνάνε τους μεγάλους κι αρχίζουν να συζητούν, να εκφράζουν τη γνώμη τους και να αναπτύσσουν τα επιχειρήματά τους μόνα τους, μεταξύ τους, είναι το αγαπημένο μου. Τότε είναι που κάνω κι εγώ  στην άκρη και τα παρακολουθώ με ένα χαμόγελο που φτάνει ως τα αυτιά μου. 
Κάποιοι έλεγαν λοιπόν πως οι επιστήμονες δεν έχουν φαντασία "γιατί κάνουν απλά τη δουλειά τους και η δουλειά τους έχει κανόνες και είναι πολύ συγκεκριμένη και δεν έχει καθόλου φαντασία". Κάποιοι άλλοι, λιγότεροι είναι η αλήθεια, υποστήριζαν πως οι επιστήμονες χρειάζονται τη φαντασία "γιατί αυτή γεννάει τις ιδέες τους που μετά εκείνοι θα πραγματοποιήσουν" Έφεραν διάφορα παραδείγματα όπως το αεροπλάνο ή το υποβρύχιο που δεν υπήρχε στην αρχή παρά μόνο στη φαντασία αυτού που αποφάσισε να το φτιάξει.
Τα επειχειρήματα άλλαζαν γήπεδο όπως το μπαλάκι στο τέννις μέχρι που η Χαρίκλεια είπε πως "Φυσικά κι έχουν φαντασία οι επιστήμονες! Εδώ ο μεγαλύτερος επιστήμονας του 20ου αιώνα, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν το είχε πει" ... μόνο που δε θυμόταν πώς ακριβώς το είχε πει...
Κάπως έτσι αλλάξαμε σελίδα καθώς η συγγραφέας λες και ήταν στρογγυλοκαθισμένη μέσα στο μυαλό μας! Ε,ναι λοιπόν! Ο Αϊνστάιν το είχε πει και το είχε πει ακριβώς έτσι:
​

"Είμαι αρκετά καλλτέχνης και σχεδιάζω ελεύθερα με τη φαντασία μου.
Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση.
Η γνωση είναι περιορισμένη.
Η φαντασία περικυκλώνει τον κόσμο"
​                                                                                                                 Α.Α

Διαβάσαμε το βιβλίο και συνεχίσαμε τη συζήτηση για τη δική μας φαντασία. Ο καθένας μίλησε για τη φαντασία του: πώς θα ήταν αν ήταν ζωγραφιά, πώς νιώθει όταν είναι μαζί της, πότε είναι πιο ελεύθερη, σε ποια μέρη η φαντασία του καταπιέζεται, αν έχει αναγκαστεί ποτέ να την κρύψει μέσα στο ντουλάπι. 
Αυτή τη φορά όλοι συμφώνησαν πως οι καημένοι οι μεγάλοι δεν έχουν φαντασία ή μάλλον έχουν ξεχάσει να τη χρησιμοποιούν (όπως άλλωστε έχουν ξεχάσει και να παίζουν), ή ακόμη χειρότερα ντρέπονται να την δείξουν για να μην τους κοροϊδέψουν.
Δείτε για παράδειγμα μερικές γνωστές φαντασίες που θα τις αναγνωρίζαμε από μακριά. Η φαντασία της Κυριακής, της κυρίας Ελευθερίας, της Μαρίας, του Βαγγέλη και της Κλέας. 

Μια και μας απασχόλησε πολύ το ζήτημα της φαντασίας των επιστημόνων και μια και είναι Χριστούγεννα, είπαμε να κεραστούμε "χριστουγεννιάτικα σκεψεδάκια" από τον Δημήτρη Γραμμένο, που είναι ερευνητής στο ΙΤΕ (επιστήμονας δηλαδή). Αν θέλετε να κεραστείτε κι εσείς πατήστε πάνω στην εικόνα. Μπορείτε να καταναλώσετε άφοβα όσα θέλετε καθώς δεν παχαίνουν, μπορείτε να τσιμπολογήσετε με τους φίλους σας ή να τα φάτε ως επιδόρπιο στο οικογενειακό τραπέζι. Δε χειάζεται καν να είναι Χριστούγεννα!

Ε, λοιπόν γελάσαμε πάρα πολύ και παρατηρήσαμε πως όσο περισσότερο σκεφτόμαστε τόσες περισσότερες ιδέες μας έρχονταν! "Πραγματικά, ο Δημήτρης Γραμμένος έχει πολλή φαντασία και μας παρέσυρε κι εμάς. Μπράβο του που "όχι μόνο δεν έχει κλείσει τη φαντασία του στο ντουλάπι κι ας είναι μεγάλος κι επίστήμονας, αλλά τη μοιράζεται και μαζί μας". 
Όμως κάποιοι δύσπιστοι επέμεναν ακόμη. Τη φαντασία του μπορεί να μην  τη χρησιμοποιεί στη δουλειά του αλλά μόνο στον ελεύθερο χρόνο του. Και τελικά τι ακριβώς κάνει στη δουλειά του ένας ερευνητής; Είχαμε διάφορες απορίες και καταλήξαμε πως ο καλύτερος τρόπος να μάθεις πράγματα για κάποιον είναι να ρωτήσεις τον ίδιο. Κι αυτό ακριβώς κάναμε. Του στείλαμε τις ερωτήσεις μας και μας έστειλε τις απαντήσεις του. Τον ευχαριστούμε πολύ!

Αν θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα τον Δημήτρη Γραμμένο και να σας δώσει περισσότερες αφορμές για συζήτηση, πατήστε πάνω στην εικόνα και παρακολουθήστε τη συνέντευξή του στο  The learning Hive", το  project του You in Europe.

Και βέβαια στείλαμε τις ερωτήσεις μας και στην Κατερίνα Κρις για να μάθουμε όσα θέλουμε γι' αυτήν. Η Κατερίνα μας έστειλε ένα βιντεάκι με τις απαντήσεις μας, μόνο για μας! Τρελαθήκαμε από τη χαρά αμς και την ευχαριστούμε πολύ!  Μπορείτε να απολαύσετε κι εσείς τη συνέντευξη εδώ. 

Η φαντασία στην επιστήμη, κι η επιστήμη στη  φαντασία... Πού πάει ο νους σας; Στην επιστημονική φαντασία βέβαια! Από τον Λουκιανό και τον Δαίδαλο ως τον Ιούλιο Βερν και τους αδερφούς Ράιτ...μια φαντασία δρόμος!*
​Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ταξίδι! 

* Γεωργίου Παπαντωνάκη, Ο παιδαγωγικός χαρακτήρας των κείµενων επιστηµονικής φαντασίας. Σκέψεις µε αφορµή αναγνώσεις ελληνικών παιδικών κειµένων επιστηµονικής φαντασίας
​ http://keimena.ece.uth.gr/main/t3/arthra/tefxos3/downloads/papantonakis.pdf

Αχ, πόσο μας έχουν λείψει αυτά τα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια με τους αγαπημένους μας! Γεμάτα φίλους και συγγενείς, μυρωδιές και γεύσεις, γέλια και δάκρυα. Πώς μας έχει λείψει ο τρόπος που ξεθωριάζουν σιγά σιγά στη μνήμη μας, σαν παλιά φωτογραφία. Κι όμως, όποτε τις έχουμε ανάγκη, είναι πάλι εκεί οι πολύτιμες στιγμές μας, είμαστε πάλι εκεί...όλοι μαζί, χαρούμενοι σαν να σταμάστησε ο χρόνος σ' ευλογημένη ώρα...
Ένα οικογενεινακό τραπέζι στήσαμε κι εμείς, με τα χριστουγεννιάτικά μας, πίσω από τις κάμερες, αλλιώτικο, δε λέμε, μα πώς θα το θυμόμαστε άραγε μετά από χρόνια; Ξέραμε πως σήμερα, Παρασκευή της γιορτής,   μας περίμενε μια  έκπληξη αλλά τι, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε.  Το μόνο που μας είχε πει το Βιβλιοφάγο Δρακάκι ήταν να έχουμε μαζί μας την αγαπημένη μας λιχουδιά, γιατί θα κάναμε λέει και πικ νικ! Μυστήρια πράγματα! Πώς να κάνεις πικ νικ χωρίς να βγεις από το σπίτι;
​
Τι να λέγαμε όμως; Να του χαλούσαμε το χατήρι; Δεν το βαστάει η καρδιά μας! Μια και δυο λοιπόν μπήκαμε στη webex με όλη μας την καλή διάθεση και έτοιμοι να σκάσουμε από την περιέργεια.

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε ένα ταξίδι. Από την "Λωξάντρα" της Μαρίας Ιορδανίδου και την Κωνσταντινούπολη, πήγαμε στη Νορβηγία και στο "Αγόρι" του Ρόαλντ Νταλ.
Διαβάσαμε αποσπάσματα από τα δύο βιβλία και συζητήσαμε για τι άλλο; Για το φαγητό και για τα οικογενειακά τραπέζια. Είναι άραγε τόσο σημαντικό το φαγητό για να αφιερώσουν δυο συγγραφείς τόσες σελίδες για να το περιγράψουν; Βρήκαμε κοινά σημεία και διαφορές ανάμεσα στα δυο κείμενα και συζητήσαμε τι είναι αυτό που δίνει τόση αξία σε ένα οικογενειακό τραπέζι.
Και δεν είναι μόνο η Ιορδανίδου και ο Νταλ! Ο Πάμπλο Νερούδα, ο σπουδαίος αυτός Χιλιανός ποιητής έγραψε τις ωδές του στα αγαπημένα του φαγητά. Διαλέξαμε την "Ωδή στις τηγανητές πατάτες" μια και  είναι και δικό μας αγαπημένο. 

Και να 'ταν μόνο οι συγγραφείς και οι ποιητές; Είναι και  οι ζωγράφοι και οι σκηνοθέτες!
Είδαμε πίνακες ζωγραφικής και εκόνες  από οικογενειακά τραπέζια από διαφορετικές κουλτούρες. Συζητήσαμε για τον τρόπο που μας δένει ένα δείπνο ή ένα γεύμα, για τους συμβολισμούς του, για τα στοιχεία που αποκαλύπτει για την ταυτότητά μας. 
Μιλήσαμε για το έθιμο των Μεξικανών, την Ημέρα των Νεκρών, να τρώνε στο νεκροταφείο για να τιμούν τους νεκρούς τους, κάτι που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται και σε άλλες κουλτούρες, Κι εμείς άλλωστε τους τιμούμε με πρόσφορα και κόλλυβα. 
Με ένα τραπέζι ολοκληρώνεται κάθε σπουδαία γιορτή, μ' ένα τραπέζι ξεπροβοδίζουμε τους αγαπημένους μας που φεύγουν από κοντά μας, μόνιμα ή προσωρινά. 
Οι Ισπανοί έχουν μια συγκεκριμένη λέξη που σημαίνει ακριβώς τις κουβέντες που γίνονται γύρω από το τραπέζι. Sobremesa: ιστορίες "γελαστερές" και ιστορίες "στεναχωρικές" γύρω από το τραπέζι που είναι στρωμένο και τα πιάτα γεμάτα κελαηδί, το φαγητό που όποιος το τρώει κελαηδεί!
​

Μιλήσαμε για την τροφή στα παραμύθια. Ξέραμε πολλά παραμύθια και μύθους που είχαν να κάνουν με την τροφή, την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου. Τα ψιχουλάκια του Κοντορεβιθούλη, ο Τζακ και η Φασολιά, το μήλο της Χιονάτης, η κολοκύθα-άμαξα της Σταχτοπούτας αλλά και οι λωτοί της Οδύσσειας κι ένα σωρό άλλα... * 
Άλλωστε οι πρώτοι άνθρωποι πιθανότατα ένιωσαν την ανάγκη να διηγηθούν ιστορίες, μέσα σε μια σπηλιά γύρω από τη φωτιά, μετά από ένα χορταστικό γεύμα τότε που δεν υπήρχε ακόμη τραπέζι αλλά και η τροφή δεν ήταν δεδομένη όπως είναι για εμάς (όχι για όλους) σήμερα**. Γι' αυτό ίσως,  πριν ξεκινήσουμε να τρώμε, νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε και να νιώσουμε ευγνωμοσύνη προς όποιον Θεό πιστεύουμε. Οι Ινδιάνοι που ήταν τόσ συνδεδεμένοι με τη γη και τη φύση ευχαριστούσαν τη γη για τους καρπούς που τους πρόσφερε και ζητούσαν συγχώρεση από τα ζώα που αναγκάζονταν να σκοτώσουν για να φάνε. 
Ο τρόπος που βρίσκουμε την τροφή μας σήμερα έχει αλλάξει πολύ από τότε, κάποια πράγματα όμως παραμένουν ίδια.  Δείτε και μόνοι σας!

Πολύ χορταστική η κουβέντα και μας άνοιξε την όρεξη! Ούτε και το καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα κι έφτασε η στιγμή να στρώσουμε το γιορτινό τραπέζι. Το Βιβλιοφάγο Δρακάκι μας είχε ετοιμάσει με τα χεράκια του μπόλικο κελαηδί, νοστιμότατο και χορταστικότατο! 

Απολαύσαμε το βιβλίο και μοιραστήκαμε ιστορίες από τα δικά μας οικογενειακά τραπέζια. "Πιο πολύ μας αρσέσει που τα παιδιά παίζουν και που τρώνε σε άλλο τραπέζι. Είναι πολύ ωραίο που μαζευόμαστε όλα τα ξαδέρφια και οι φίλοι μας κι ας τσακωνόμαστε και λίγο μερικές φορές. Περισσότερο μας αρέσει όταν η γιαγιά και ο παππούς αρχίζουν τις ιστορίες για τότε που η μαμά και ο μπαμπάς ήταν μικροί. Γελάμε πολύ μ' αυτές!"

Ε, στο τέλος πια ζωγραφίσαμε ακούγοντας μουσική, όπως στο σχολείο, και μοιραστήκαμε την αγαπημένη μας λιχουδιά, ο καθένας από το σπίτι κι από την οθόνη του. Πλάκα είχε το τηλεπικ νικ αλλά το αληθινό είναι καλύτερο!

* Περισσότερα για το θέμα μπορείτε να βρείτε στα άρθρα:
https://tinyurl.com/y3n8er76 
​https://www.cathrinhagey.com/food-fairy-tales/
​https://overtherainbowfairytale.wordpress.com/2016/10/19/feeding-the-imagination-food-in-fairy-tales/
** ​https://tinyurl.com/y6jtt8dg

Όλοι μαζί στέλνουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, στους ανθρώπους που φροντίζουν για τον καθαρισμό των χώρων, στους διοικητικούς υπαλλήλους και σε όλους εκείνους, που με ελάχιστα μέσα, δίνουν τον αγώνα τους στα νοσοκομεία αναφοράς. Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα της γιαγιάς του σχολείου μας, της κυρίας Χριστίνας Μουστακλή. Η κυρία Χριστίνα, πέρα από συνταξιούχος γιατρός και η ίδια, είναι κι ένας άνθρωπος που έχει μάθει να μάχεται πάντα στην πρώτη γραμμή. Μπορειτε να δείτε εικόνες από γιατρούς και νοσοκομεία σε ΄λον τον κόσμο και να συζητήσετε εδώ.

Αυτά τα δύσκολα Χριστούγεννα που έρχονται, ας μείνουμε ο ένας κοντά στον άλλον, ας ψάξουμε μέσα μας να βρούμε τον καλύτερό μας εαυτό κι ας γίνουμε όλοι από ένα αναμμένο κεράκι για να φωτίσουμε τον δρόμο μας.
Ας ακούσουμε τον "αόρατο" κορωνοϊό που προσπαθεί να μας διδάξει δύσκολα μαθήματα για να βγούμε στην αντίπερα όχθη πιο όμορφοι άνθρωποι και πιο δυνατοί...για τον εαυτό μας και τους άλλους.

Το Padlet του σχολείου μας είναι ανοιχτό για όλους, μεγάλους και μικρούς, όπου κι αν βρίσκεστε, για να προσθέσετε τις ευχές σας και τα δώρα σας. Μην ξεχάσετε να γράψετε το όνομα, και την περιοχή σας! Για να το δείτε και να συμμετέχετε, μπείτε εδώ!