|
Παρόλο που ήμουν τόσο κουρασμένος σημερα, δεν ήθελα με τίποτα να αναβάλω πάλι την επίσκεψή μου στους φίλους μου του Δ2 του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αγίας Μαρίνας. Βλέπετε ε'ιχε αναβληθεί ήδη τρεις φορές και τα παιδιά κι εγώ την περιμέναμε με λαχτάρα! Οι φίλοι μου με περίμεναν ήδη στην εξώπορτα χοροπηδώντας και φωνάζοντας το όνομά μου! Πω πω χαρά! Ταξιδέψαμε μαζί ως τη Λιθουανία και διαβάσαμε το μήνυμα της φετινής γιορτής του παιδικού βιβλίου. Μου μίλησαν για τα αγαπημένα τους βιβλία και τους μίλησα κι εγώ για τα δικά μου. Στα καλύτερά τους ήταν "Ο ψεύτης παππούς" και "Το καπλάνι της βιτρίνας"! Επίσης ο Σπασίκλας το 2, το 5, τ0 9 και το 11. Είπαμε ποιοι ήρωες βιβλίων θα διαλέγαμε να γίνουμε για μια μέρα και γιατί. Έπειτα μου πήραν συνέντευξη. Πρώτη φορά μου παίρνουν συνέντευξη! Με ρώτησαν πού γεννήθηκα, πώς βρέθηκα στη Βιβλιοθήκη, αν τρώω υγιεινά, αν ασχολούμαι με κάποιο άθλημα, αν πετάω,τι θα γίνω όταν θα μεγαλώσω, αν μου αρέσει να πετάω και να ταξιδεύω... Δε μας έφτανε η μέρα! Όταν χτύπησε το κουδούνι ούτε και είχα καταλάβει για πότε πέρασε η ώρα! Μου είχαν γράψει ποιήματα, μου είχαν ετοιμάσει ζωγραφιές! Τι να πω! Ηταν όλα τέλεια! Με κατασυγκίνησαν! Είναι φοβεροί ποιητές και ζωγράφοι! Βέβαια όταν είδα την υπεροχη θέα από το παράθυρό τους κατάλαβα αμέσως από πού εμπνέονται! Τους ευχαριστώ όλους! Κυρία Μαρία, θα ξανάρθω σίγουρα, σας το υπόσχομαι! ❤️
0 Comments
Ποιος είπε πως τα βραβεία είναι μόνο για τους ανθρώπους; Ε, λοιπόν υπάρχουν βραβεία και για βιβλιοφάγα δρακάκια και Νεράιδες της Βιβλιοθήκης που αγαπούν τα βιβλία και το διάβασμα και μοιράζονται την αγάπη τους με όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούν. Η Βιβλιοθήκη μας υπάρχει εδώ και εννιά χρόνια κι η Νεράιδα είχε διαβάσει βιβλία σε εκατοντάδες παιδιά. Ήταν όμως το δρακάκι που τη βοήθησε να δώσει φτερά σε όσα έκανε. Βλέπετε στον κόσμο του internet και των ξέφρενων ρυθμών το Βιβλιοδρόμιο ήταν απλά μια κουκίδα στον χάρτη. Με την ιστοσελίδα τους όμως όλα άλλαξαν! Έγινε βάρκα με πανιά και τους ταξίδεψε στην απέραντη θάλασσα του διαδικτύου. Τους βοηθησε να ταξιδέψουν στην Κομοτηνή και να γνωρίσουν τα παιδιά του 13ου Δημοτικού Σχολείου, έφερε κοντά τους ανθρώπους που αγαπούσαν τα παιδιά και τα βιβλία όπως κι αυτοί, γνώρισαν νέους φίλους, βοήθησαν δασκάλους από διάφορα μέρη της Ελλάδας να αποφασίσουν να φτιάξουν μια Βιβλιοθήκη και στο δικό τους σχολείο ή να οργανώσουν τις φιλαναγνωστικές τους δράσεις. Γι' αυτό η ιστοσελίδα-βάρκα μας βραβεύτηκε από τον ΙΒΒΥ, τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου ως σχολικό- μαθητικό έντυπο, το οποίο καλλιεργεί τη φιλαναγνωσία και προωθεί την ανάγνωση της παιδικής λογοτεχνίας. Ευχαριστούμε πολύ τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου αλλά και τις εκδόσεις Μεταίχμιο που ήταν ο αθλοθέτης του βραβείου μας και μας δωρίζουν βιβλία αξίας 300 ευρώ. Διαβάστε περισσότερα για τα βραβεία του Κύκλου για τη φετινή χρονιά.
Το ξέρουμε, το ξέρουμε, έχετε δίκιο! Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης είναι κάθε μέρα. Όπως έλεγε ο Αντρέι Ταρκόφσκι, ένας σπουδαίος Ρώσος σκηνοθέτης και ποιητής "Ποίηση είναι ένας ξεχωριστός τρόπος να σνειδητοποιείς τον κόσμο, να συνδέεσαι με την πραγματικότητα. Η Ποίηση λοιπόν γίνεται φιλοσοφία που καθοδηγεί τον άνθρωπο όλη του τη ζωή". Γι' αυτό κι εμείς εδώ στο Βιβλιοδρόμιο δε χάνουμε ευκαιρία για να τη γιορτάσουμε! Γεμίσαμε την αυλή ποιήματα για να διαβάζουμε στα διαλείμματα. Στα παγκάκια, στα δέντρα, στις κερκίδες, παντού! Ο Βοριάς μας τα χάλασε λίγο μα τι πειράζει που τα ποιήματά μας χόρευαν μ' εκείνον χορογράφο; Γεμίσαμε ποιήματα το γραφείο των δασκάλων για να διαβάζουν όποτε μπορούν και ξακουράζονται. Η κυρία Φαίη, η δασκάλα μας του Θεάτρου μας διάβασε και μας απήγγειλε αγαπημένα ποιήματα και μας μάγεψε.  Αλήθεια τι είναι για εσάς η ποίηση; Και πού κατοικεί;   Δε θα μπορούσαμε να μη διαβάσουμε σήμερα ένα πολύ αγαπημένο μας βιβλίο που, η αλήθεια είναι, πως όσες φορές και να το διαβάσουμε δεν το χορταίνουμε! Πάντα, και μας βοηθάτε κι εσείς γι' αυτό, μας φαίνεται καινούριο! Ένα ποίημα που γιατρεύει... μαντέψτε τι! τα πουλιά, τη φύση, τη μοναξιά, τους ανθρώπους τους ερωτευμένους, τη ζωή, τον πόνο, τους τσακωμούς, τα παιδιά, τα ζώα, τη νοσταλγία, τον ουρανό, τους εφιάλτες, τη ζωή, την αγάπη, τη φύση, το περιβάλλον, τα συναισθήματα, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους μπελάδες, την απελπισία, την ψυχή, τις λέξεις...  Και τώρα τα αποκαλυπτήρια! Ναι, ναι! Καλά διαβάσατε! "Να ένα ποίημα που γιατρεύει ψάρια" του Jean Pier Simeon και του Olivier Tallec σε μετάφραση της Αργυρώς Πιπίνη από τις εκδόσεις Μικρή Σελήνη. Μας άρεσε πολύ ο τρόπος που γελούσατε όσο το διαβάζαμε, το ονειροπόλο ύφος σας όταν ταξιδεύατε ανάμεσα στις σελίδες του, τα συλλογικά ποιήματα που γράψατε αντλώντας έμπνευση από το βιβλίο! Να ένα βιβλίο που μας κάνει όλους ποιητές λοιπόν! Το ποίημα του Β1.  Το ποίημα του Β2  Το ποίημα του Γ2  Το ποίημα του Δ1.  Το ποίημα του Δ2.  Το ποίημα του Ε1  Το ποίημα του Ε2  Το ποίημα του Στ1  Το ποίημα του Στ2  Το βιβλιοφάγο δρακάκι σας χάρισε τα ποιήματά σας για να τα διαβάζετε και να θυμάστε τη σημερινή μέρα αλλά και να μην ξεχνάτε, ακόμη και τις πιο δύσκολες στιγμές, πως η ζωή μας είναι γεμάτη ποίηση αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να μην την προσπεράσουμε!  Δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να σας αποχαιρετήσουμε με μια συμβουλή ζωής από τον Γερμανό ποιητή Johann Wolfgang Goethe. O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν’ ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό. Συνήθως ασχολούμαστε με έναν ή μία συγγραφέα. Τον γνωρίζουμε μέσα από τα βιβλία του διαβάζοντας όσο μπορούμε περισσότερα. Στο Βιβλιοδρόμιο βέβαια αγαπάμε πολύ τους εικονογράφους. Γι' αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ανάποδα αυτή τη φορά, που είναι και το αγαπημένο μας, και να ασχοληθούμε με έναν συγγραφέα. Αποφασίσαμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον Νικόλα Ανδρικόπουλο, όχι μόνο γιατί είναι ένας από τους αγαπημένους μας εικονογράφους, αλλά και γιατί ο ίδιος έχει ασχοληθεί και με τη συγγραφή. Ξεκινήσαμε την έρευνά μας με ένα ερωτημα: τι θα προτμούσαμε να ήμαστε, συγγραφείς ή εικονογράφοι και γιατί;  Ύστερα ψάξαμε και βρήκαμε όσα βιβλία είχαμε στη Βιβλιοθήκη με εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου. Συνειδητοποιήσαμε πως πολλά από αυτά τα είχαμε διαβάσει αλλά δεν θυμόμαστε τον εικονογράφο ή τις εκδόσεις ενώ θυμόμαστε σίγουρα τον συγγραφέα... Χμ, τροφή για σκέψη! Ισως συμβαίνει με τα βιβλία το ίδιο που συμβαίνει και με τα τραγούδια. Όλοι θυμόμαστε τον τραγουδιστή αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τον στιχουργό ή τον μουσικοσυνθέτη. Εσείς τι λέτε; Κι όμως η εικόνα κάποιων χαρακτήρων, όπως ο Γουτού Γουπατού του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ή ο Μάνος του Μερκούριου Αυτζή είναι τόσο ανεξίτηλα χαραγμένοι στη μνήμη μας που θα τους αναγνωρίζαμε με την πρώτη ματιά όπου κι αν τους συναντούσαμε. Μήπως δεν είναι εξίσου ο Γουτού Γουπατού και ο Μάνος του Νικόλα Ανδρικόπουλου που ζωγράφισε τη μορφή τους;  Έπειτα μοιραστήκαμε εξώφυλλα από τα βιβλία του και τα παρατηρήσαμε προσεχτικά με την ησυχία του ο καθένας. Συζητήσαμε για τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις μας με τον διπλανό μας και προσπαθήσαμε να διαβάσουμετην εικόνα και να κάνουμε υποθέσεις για το περιεχόμενο του βιβλίου. Στη συνέχεια μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας με όλη την ομάδα. Παρουσιάσαμε τα βιβλία μας. Είδαμε ότι τα περισσότερα ήταν γραμμένα από διαφορετικούς συγγραφείς και είχαν εκδοθεί από διαφορετικούς οίκους ενώ το κοινό σημείο όλων ήταν ο εικονογράφος. Τα βιβλία που είχαν γραφτεί και εικονογραφηθεί από τον ίδιο το Νικόλα Ανδρικόπουλο ήταν τα λιγότερα. Η κυρία Ελευθερία μας ρώτησε αν πιστεύουμε πως η εικόνα διαβάζεται με τον ίδιο τρόπο που διαβάζονται οι λέξεις κι αν υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται με εικόνες με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι σκέφτονται με λέξεις. Χρησιμοποίησε μάλιστα τα λόγια ενός σπουδαίου ζωγράφου, του Αλέξη Ακριθάκη, του οποίου έργα εκτίθενται σε περιοδική έκθεση στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης. Έλεγε ο ζωγράφος: “Η ζωγραφική με είχε στοιχειώσει από τότε που ήμουν παιδί. Γνώριζα με απόλυτη σιγουριά πως κάποια μέρα θα γινόμουν ζωγράφος. Τα άλλα παιδιά έφτιαχναν ιστορίες με λέξεις. Εγώ έφτιαχνα ιστορίες με εικόνες: πολλές εικόνες που ακολουθούσαν η μία την άλλη σε μια λωρίδα χαρτιού που πολλές φορές έφτανε τα τέσσερα μέτρα". Καθώς η συζήτηση φούντωνε συνειδητοποιήσαμε πως κι εμείς πριν ακόμη πάμε στο σχολείο μπορούσαμε να διαβάσουμε τα σήματα τις τροχαίας ή τα λογότυπα διαφόρων προϊόντων. Είδαμε βιβλία χωρίς λέξεις, silent books, που δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών προσφύγων που στερούνται τη δυνατότητα να διαβάσουν βιβλία στη γλώσσα τους στις χώρες που τα υποδέχονται. Ξεφυλλίσαμε βιβλία γραμμένα στα αραβικά και δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Νιώσαμε λίγο την απογοήτευση των φίλων μας από άλλες χώρες που δε μιλούν ακόμη καλά τα ελληνικά. Κι ύστερα είδαμε τα ίδια βιβλία σε ελληνικές εκδόσεις. Οι εικόνες ήταν ακριβώς οι ίδιες και μπορούν να διαβαστούν το ίδιο απ' όλα τα παιδιά! Σκεφτήκαμε στο τέλος ερωτήσεις που θα θέλαμε να κάνουμε στον Νικόλα Ανδρικόπουλο. Είναι πολύ ενδιαφέρον τελικά να είσαι δημοσιογράφος και να κάνεις έρευνα για να πάρεις μια συνέντευξη! Και βέβαια όλα κατέληξαν στη ανοιξιάτικη αυλή μας, στην αγαπημένη γωνιά της Βιβλιοθήκης για να τα μοιραστούμε με όλους τους Βιβλιοφάγους! 
Όλα ξεκίνησαν από μία ακόμα επίσκεψη των Βιβλιοφάγων της Δ' Τάξης και της Δασκάλας τους, της κυρίας Αναστασίας, στη Βικελαία Βιβλιοθήκη. Η κυρία Κατερίνα Φραγκάκη μας μίλησε για τη Βιβλιοθήκη και τους έδειξε ένα πολύ ωραίο βίντεο για την ιστορία της. Κομμάτι της ιστορίας αυτής ήταν και ο σπουδαίος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, πολλά από τα βιβλία του οποίου έχουν δωρηθεί στη Βιβλιοθήκη.
Μιλήσαμε για τον ποιητή, που το 1963 βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ, και που σε όλη του τη ζωή τον διέκρινε η σεμνότητα, η αίσθηση του καθήκοντος και του αγώνα. Ο Σεφέρης δε μίλησε μόνο με τα λόγια και τους στίχους του αλλά και με τη σιωπή του με την οποία πολέμησε τη Χούντα των Συνταγματαρχών.
Διαβάσαμε ένα απόσπασμα από το ποίημα του "Μυθιστόρημα ΚΓ" και ζωγραφίσαμε τις δικές μας αμυγδαλιές. Πατήστε πάνω στην "Αμυγδαλιά" του Βαν Γκογκ για να το διαβάσετε κι εσείς. 
Ακούστε το ποίημα κάνοντας κλικ στις δικές μας αμυγδαλιές ντυμένο με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Όταν επιστρέψαμε στο σχολείο συνεχίσαμε να ανασαίνουμε στον ρυθμό της ποίησης του Γιώργου Σεφέρη. Ερευνήσαμε περισσότερο για τη ζωή και το έργο του, διαβάσαμε περισσότερα ποιήματά του, ακούσαμε τον ίδιο να μας τα απαγγέλει και ρίχναμε πού και πού κρυφές ματιές στο βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της η κυρία Αναστασία και το βιβλιοφάγο δρακάκι, γιατί ήμαστε σίγουροι πως κάποια έκπληξη μας ετοίμαζαν! Και σωστά μαντέψαμε!
Την επόμενη μέρα κάναμε τον κύκλο μας, διαβάσαμε και ακούσαμε το ποίημα "Μποτίλια στο πέλαγο".
Μοιραστήκαμε τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν ο στίχοι. Το κυρίαρχο ήταν η θλίψη. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που εμείς νιώσαμε θλίψη;
Ύστερα προσπαθήσαμε να περπατήσουμε ανάμεσα στους στίχους του Σεφέρη. Ποιοι ήταν οι άνθρωποι για τους οποίους μιλάει; Τι μας θυμίζει το τοπίο που περιγράφει; Ποια ώρα της μέρας είναι στο ποίημα; Τι θα δημιουργήσουμε στο μυαλό μας αν επαναλάβουμε το μοτίβο της εικόνα προς τα πάνω κλιμακωτά; Πώς σκούριασαν οι βράχοι; Από τι κάηκαν τα δέντρα; Πού βγήκαν οι ταξιώτες; Τι είχαν ανάγκη; Τι νιώθουν για τη θάλασσα; Γιατί ξαναμπάρκαραν; Από πού έφυγαν και πού θέλουν να φτάσουν;
Μοιραστήκαμε σε δυο αμάδες: η μιά ομάδα ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και οι άλλοι ήταν οι κάτοικοι του τόπου που τους υποδέχτηκε. Η μία ομάδα μοιράστηκε με την άλλη τα συναισθήματά της, τους φόβους, τις ελπίδες τις αγωνίες της. Πόσα πολλά καταλάβαμε από αυτό το μοίρασμα! Πράγματα που πολλές φορές τα λένε μόνο τα μάτια μα ποιος έχει τον χρόνο να τα διαβάσει. Πράγματα που η καρδιά θέλει να χαρίσει αλλά η γλώσσα της μπαίνει εμπόδιο. Πώς θα ΄ταν αν όλοι οι άνθρωποι την ίδια γλώσσα; Μήπως υπάρχει κάποια γλώσσα κοινή που την καταλαβαίνουν όλοι; Σ' αυτή τη γλώσσα, της αγάπης προπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε κι η μια ομάδα δεν ήταν πια απέναντι στην άλλη. Οι άνθρωποι κοιτάχτηκαν στα μάτια κι ήρθαν κοντά και άγγιξαν ο ένας τον άλλον και έψαξαν να βρουν τι τους ενώνει.
Κι όλοι μαζί πορεύτηκαν αντάμα με τα μάτια στραμμένα στην ανατολή του ήλιου!
Με αφορμή το ποίημα του Ευγένιου Τριβιζά " H πολύ λαίμαργη θάλασσα που έφαγε τη θάλασσα" της Ενότητας 4 του ΒΜ της γλώσσας, και τα χαρακτηριστικά των ζώων της τροπικής και εύκρατης ζώνης οι Βιβλιοφάγοι της Στ2 Τάξης και η δασκάλα τους, η κυρία Πηγή, δημιούργησαν τα δικά τους ποιήματα! Και φυσικά όσοι τους γνωρίζουν από κοντά δε θα περίμεναν να σταματήσουν εκεί! Α, οχι! Ντύθηκαν με την ευκαιρία της Αποκριάτικης γιορτής ανάλογα (ναι, ναι επιμελήθηκαν μόνοι τους τις στολές τους) και παρουσίασαν τα ποιήματά τους στους Βιβλιοφάγους της Α Τάξης που έχουν υιοθετήσει και φυσικά τους άφησαν άφωνους! Όσο για τα εξαιρετικά ποιήματά τους βρίσκονται στη Βιβλιοθήκη του σχολείου μας όπου μπορεί κανείς να τα απολαύσει!
Το ταξίδι ξεκίνησε με ένα τραγούδι. Ακούσαμε και προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε στον χάρτη τους τόπους που ακούγονται στους στίχους. Κάναμε μια γραμμή για να ενώσουμε την Βενετία με το Ηράκλειο, την Ιταλία με την Ελλάδα, το παρελθόν με το παρόν.
Είδαμε εικόνες από το σύμβολο της Βενετίας, το φτερωτό λιοντάρι του Αγίου Μάρκου.
Θυμηθήκαμε πως σε μια πρόσφατη περιήγησή μας στο κέντρο του Ηρακλείου παρατηρήσαμε πολλές φορές το ίδιο σύμβολο.
Μάλιστα μπήκαμε σε μια εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Μάρκο και έμοιαζε με τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, μόνο που ήταν μικρότερη και δεν είχε το ίδιο πανύψηλο καμπαναριό μ΄εκείνη.
Τελικά βρηκαμε και τα απομεινάρια του καμπαναριού που, πριν γκρεμιστεί, έγινε μιναρές.
Μιλήσαμε για τη Βενετία και τις σχέσεις της με την Ενετική Κάντια κι από κει επιστρέψαμε στη Γαληνοτάτη για να "παρακολουθήσουμε" μια παράσταση στο περίφημο θέατρο δρόμου Comedia del' arte και να συμμετάσχουμε στο μοναδικό καρναβάλι της. Γνωρίσαμε τον Αρλεκίνο, βασικό πρωταγωνιστή του θεάτρου και είδαμε πίνακες του Πάμπλο Πικάσο με θέμα τον Αρλεκίνο. Τους παρατηρήσαμε και εντοπίσαμε τα χαρακτηριστικά του, τη στολή και το καπέλο του.
Ξαφνικά ακούσαμε μια υπέροχη μουσική! Αν θέλετε να την ακούσετε κι εσείς, πατήστε το κουμπί.
Πριν τελειώσει η μουσική άρχισαν να έρχονται από παντού μασκαράδες με υπέροχες στολές, γονδολιέρηδες με τις γόνδολές τους...κι η γιορτή άναψε!
Αφού μπήκαμε για τα καλά στο κλίμα ήρθε η ώρα για να διαβάσουμε το βιβλίο μας: τον "Αρλεκίνο" της Ζωρζ Σαρή και του Νικόλα Ανδρικόπουλου. Νιώσαμε τη θλίψη του, αλλά και την αισιοδοξία και τον ακολουθήσαμε στην πλατεία όπου ξεφαντώσαμε με την Κολομπίνα και τους φίλους του!
Οι πινελιές έχουν όνομα; Και τι μπορεί να κάνει μια πινελιά, έστω και αν έχει όνομα έστω κι αν είναι κόκκινη; Πάντως σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου. Έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε πριν διαβάσουμε το βιβλίο του Νικόλα Ανδρικόπουλου "Μια πινελιά που την έλεγαν Αι" από τις εκδόσεις Λιβάνη.   Ξεκινήσαμε να διαβάζουμε το βιβλίο και διαπιστώσαμε πως ο ήρωάς του νιώθει ακριβώς όπως έχουμε νιώσει κι εμείς πολλές φορές. Είναι απογοητευμένος, νιώθει μιζέρια, όλα τα άσχημα που συμβαίνουν γέρω του έχουν στρογγυλοκαθίσει μέσα του και του χαλάνε τη διάθεση. Δεν έχει όρεξη να κάνει τίποτα κι έχει παραιτηθεί μέχρι που αποφασίζει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ξεκινά κάνοντας κάτι που του αρέσει. Αλήθεια εμάς τι μας αρέσει περισσότερο να κάνουμε; Σταματήσαμε το διάβασμα και μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας. Συνεχίσαμε το διάβασμα κι όσο πιο βαθιά μπάιναμε στο βιβλίο τόσο νιώσαμε να μας παρασέρνει στο ρυθμό του. Μια κόκκινη πινελιά ζωντάνεψε και μας πήρε κι εμάς από το χέρι. Βάλαμε μουσική, Μάνο Χατζηδάκι που τυχαίνει να είναι και ο δικός μας αγαπημένος στην τάξη, και αφεθήκαμε στον ρυθμό της ζωγραφίζοντας στον αέρα με τα αόρατα μολύβια μας. Νιώσαμε λίγο σαν ζωγράφοι της μουσικής ή σαν μαέστροι της ζωγραφικής ή μήπως σαν μαέστροι της ζωής μας;  Ζωγραφίσαμε και βαφτίσαμε τις δικές μας πινελιές. Για το τέλος αφήσαμε το βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα και εικονογράφου του βιβλίου. Όταν η κυρία Ελευθερία έφτασε στο σημείο όπου έπρεπε να μας αποκαλύψει το μυστικό του μικρού κόκκινου ανθρωπάκου...σταμάτησε. Το ψιθύρισε στον διπλανό της, κι εκείνος στη διπλανή του ώσπου έφτασε στο τέλος του μαγικού μας κύκλου...  ή πώς ένας τζίτζικας φέρνει την άνοιξη...Η ωραία μέρα από το πρωί φαίνεται, δε λένε; Ε, λοιπόν σήμερα ξημέρωσε μετά από καιρό ένα υπέροχο, διαυγές, ανοιξιάτικο πρωινό χωρίς βροχές και καταιγίδες, χωρίς σκόνη από την Αφρική. Τώρα βέβαια που το σκεφτόμαστε ίσως κάτι να μας έφερε τελικά από την Αφρική... Στο Βιβλιοδρόμιο έχουμε δηλώσει εδώ και χρόνια την αδυναμία μας στους παρεξηγημένους τζίτζικες. Ωστόσο τον Παβ τον ερωτευτήκαμε από την πρώτη σελίδα. Μας κέρδισε με το χιούμορ του, την αμεσότητά του, τις ενδιαφέρουσες λέξεις που μας έμαθε, τη διαφορετική εικονογράφησή του και το μυστήριο που κρυβόταν πίσω από το χρυσό σπυρί που έψαχνε. Ίσως και γιατί όλοι νιώθουμε λίγο σαν τον Παβ, αν όχι όλες τις ώρες σίγουρα κάποιες στιγμές. Ο Φώτης Δούσος που τον εμπνεύστηκε και η Μαριάννα Ψύχαλου από τις εκδόσεις "Μικρή Σελήνη" ανέλαβαν την αποστολή να μας φέρουν τον Παβ στη Βιβλιοθήκη. Και να που ήρθε η μέρα!  Οι Βιβλιοφάγοι της Στ' μας ήρθαν καλά διαβασμένοι. Ο κύριος Κώστας και η κυρία Πηγή τους είχαν συστήσει τον Παβ αλλά και τον Παβαρότι, τις μύγες τσε τσε αλλά και τον Τσε Γκεβάρα, τα σαρκοφάγα λουλούδια και τον γερόλυκο Λυκάωνα, τις ταξιδιάρες χήνες αλλά και τα τυφλά μυρμήγκια. Μάλιστα φήμες λένε πως εκείνοι το ευχαριστήθηκαν περισσότερο κι από τα παιδιά... Και στο Βιβλιοδρόμιο, ως γνωστόν, έχουμε αδυναμία στα βιβλία εκείνα που μπορούν να διαβάσουν με την ίδια άνεση οι γονείς στα παιδιά αλλά και τα παιδιά στους γονείς τους. Αφού θυμηθήκαμε τις περιπέτειες του Παβ η κυρία Πηγή ανέλαβε το ρόλο του πρωταγωνιστή της ιστορίας. Κινούνταν ανάμεσά μας ενώ εμείς, μοιρασμένοι σε παρέες, μιλούσαμε για εκείνον άλλοι με κάποια συμπάθεια κι άλλοι με περιφρόνηση ή απορία. Έπειτα αναρωτηθήκαμε πώς άραγε να βλέπει ο ίδιος ο Παβ τον εαυτό του και πώς επηρεάζει την αυτοεκτίμησή του η γνώμη των άλλων. Ο Παβ τα κατάφερε. Κόντρα σ' όλα τα προγνωστικά πάλεψε κι έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Βρήκε όχι μόνο εκείνα που αναζητούσε αλλά κι άλλα τόσα. Πόσο άλλαξε η επιτυχία του τη γνώμη που είχε για τον εαυτό του αλλά και τη γνώμη των άλλων γι' αυτόν; Τι θα γινόταν αν τα παρατούσε;  Στη συνέχεια αναλάβαμε, χωρισμένοι σε τρεις ομάδες, από μια μυστική αποστολή: να παρουσιάσουμε μια σκηνή από το βιβλίο χρησιμοποιώντας μόνο το σώμα μας, χωρίς λόγια. Κι ύστερα γράψαμε σε ενα χαρτάκι τι είναι το χρυσό σπυρί. Ήταν πολύ όμορφο που διαπιστώσαμε πως για τον καθένα από μας ήταν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Άλλωστε το χρυσό σπυρί καταλήξαμε πως ήταν ένας μύθος αλλά και δεν ήταν... Ο καθένας πάντως ψάχνει το δικό του κι όσο δύσκολο κι αν είναι να το βρει κανείς τόσο δύσκολο είναι να το κάνει δικό του...γιατί το χρυσό σπυρί είναι από τα λίγα, μα πολύτιμα, που δεν αγοράζονται. Στο τέλος μιλήσαμε με τον συγγραφέα, του είπαμε τις σκέψεις μας, τον ρώτήσαμε όσα θα θέλαμε να μάθουμε για τον ίδιο, για τον Παβ και για το ταξίδι της συγγραφής. Ήταν μια πολύ όμορφη, γεμάτη μέρα! Είμαστε σίγουροι πως δε θα χαθούμε, Φώτη Δούσο! Σ΄ευχαριστούμε πολύ!  Πριν διαβάσουμε το βιβλίο της Εύης Τσιτιρίδου και τη Αιμιλίας Κονταίου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο "Ένα γράμμα για τον Αρχηγό", διαβάσαμε όπως πάντα τον τίτλο και το εξώφυλλο. Ποιος είναι ο Αρχηγός; Ποιος τον έχρισε ως τέτοιον; Πώς χρησιμοποιεί τη δύναμή του; 'Εχει τα προσόντα που οφείλει να έχει ένας αρχηγός και ποια είναι αυτά; Ποιος του γράφει γράμμα και γιατί; Αφού γεμίσαμε το μυαλό μας με ένα σωρό ερωτήσεις, αρχίσαμε το διάβασμα για να ξετυλίξουμε το νήμα που θα μας οδηγούσε στις απαντήσεις. Στο σημείο που η δασκάλα του βιβλίου πρέπει να πάρει μια σημαντική απόφαση, η δασκάλα μας έκλεισε το βιβλίο και ζήτησε τη γνώμη μας. Ποια απόφαση πιστεύαμε πως θα έπαιρνε και γιατί; Καθώς η αφήγηση συνεχιζόταν και κορυφωνόταν ήρθε η στογμή να κάνουμε κι εμείς τη δική μας βουτιά μέσα στο βιβλίο. Με την τεχνική των παγωμένων εικόνων εστιάσαμε σε σκηνές του βιβλίου και σκεφτήκαμε "Τι θα γινόταν αν..." Τα παιδιά που πρωταγωνιστούσαν στις σκηνές "πάγωναν" στη στάση μια στιγμή πριν.... Οι υπόλοιποι, οι παρατηρητές σκεφτόμαστε και προτείναμε λύσεις ώστε να συνεχιστεί η σκηνή με διαφορετικούς τρόπους. Στο τέλος διαλέγαμε εκείνη που θεωρούσαμε πιο αποτελεσματική και πιο σωστή για όλους κατά τη γνώμη μας. Αλήθεια ποιος είναι ο δικός μας Σούπερ Ήρωας; Ποιος είναι ο δικός σας;   Στο τέλος γράψαμε τα δικά μας γράμματα... στην Αρχηγό Εύη Τσιτιρίδου που μέσα από το βιβλίο της μας βοήθησε να σκεφτούμε, να κρίνουμε, να κατανοήσουμε και να αποφασίσουμε εμείς για τους εαυτούς μας. |
Βιβλιοχρονιά 2018-2019Μια νέα χρονιά ξεκινά και μας υπόσχεται πολλά! Επίσημα πια μέλος του Δικτύου Σχολικών Βιβλιοθηκών, ενός δικτύου που χρόνια πριν αποτελούσε το όνειρο της Νεράιδας της Βιβλιοθήκης και του βιβλιοφάγου δράκου. Με παλιά και νέα μέλη στην ομάδα μας ελπίζουμε πως η χρονιά μας θα είναι γεμάτη υπέροχες βιβλιοπεριπέτειες. Μαζί με την Νεράιδα και το δρακάκι φέτος θα είναι η γοργόνα Κοργιαλλένια, η κυρία Ελευθερία Καλούδη (Υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης), η κυρία Ειρήνη Τσάιμα, η κυρία Ελένη Μπαλταδάκη και ο κύριος Κώστας Χαλκιαδάκης. Archives
June 2019
Categories |
RSS Feed
