Συγγράφοντας ή εικονογραφώντας;

Συνήθως ασχολούμαστε με έναν  ή μία συγγραφέα. Τον γνωρίζουμε μέσα από τα βιβλία του διαβάζοντας όσο μπορούμε περισσότερα. Στο Βιβλιοδρόμιο βέβαια αγαπάμε πολύ τους εικονογράφους. Γι' αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ανάποδα αυτή τη φορά, που είναι και το αγαπημένο μας,  και να ασχοληθούμε με έναν συγγραφέα.
Αποφασίσαμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον Νικόλα Ανδρικόπουλο, όχι μόνο γιατί είναι ένας από τους αγαπημένους μας εικονογράφους, αλλά και γιατί ο ίδιος έχει ασχοληθεί και με τη συγγραφή.
Ξεκινήσαμε την έρευνά μας με ένα ερωτημα: τι θα προτμούσαμε να ήμαστε, συγγραφείς ή εικονογράφοι και γιατί;
​

Ύστερα ψάξαμε και βρήκαμε όσα βιβλία είχαμε στη Βιβλιοθήκη με εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου. Συνειδητοποιήσαμε πως πολλά από αυτά τα είχαμε διαβάσει αλλά δεν θυμόμαστε τον εικονογράφο ή τις εκδόσεις ενώ θυμόμαστε σίγουρα τον συγγραφέα... Χμ, τροφή για σκέψη! Ισως συμβαίνει με τα βιβλία το ίδιο που συμβαίνει και με τα τραγούδια. Όλοι θυμόμαστε τον τραγουδιστή αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τον στιχουργό ή τον μουσικοσυνθέτη. Εσείς τι λέτε;
Κι όμως η εικόνα  κάποιων χαρακτήρων, όπως ο Γουτού Γουπατού του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη  ή ο Μάνος του Μερκούριου Αυτζή είναι τόσο ανεξίτηλα χαραγμένοι στη μνήμη μας που θα τους αναγνωρίζαμε με την πρώτη ματιά όπου κι αν τους συναντούσαμε. Μήπως δεν είναι εξίσου ο Γουτού Γουπατού και ο Μάνος του Νικόλα Ανδρικόπουλου που ζωγράφισε τη μορφή τους;

Έπειτα μοιραστήκαμε εξώφυλλα από τα βιβλία του και τα παρατηρήσαμε προσεχτικά με την ησυχία του ο καθένας. Συζητήσαμε για τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις μας με τον διπλανό μας και προσπαθήσαμε να διαβάσουμετην εικόνα και να κάνουμε υποθέσεις για το περιεχόμενο του βιβλίου.

Στη συνέχεια μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας με όλη την ομάδα. Παρουσιάσαμε τα βιβλία μας. Είδαμε ότι τα περισσότερα ήταν γραμμένα από διαφορετικούς συγγραφείς και είχαν εκδοθεί από διαφορετικούς οίκους ενώ το κοινό σημείο όλων ήταν ο εικονογράφος.
Τα βιβλία που είχαν γραφτεί και εικονογραφηθεί από τον ίδιο το Νικόλα Ανδρικόπουλο ήταν τα λιγότερα. Η κυρία Ελευθερία μας ρώτησε αν πιστεύουμε πως η εικόνα διαβάζεται με τον ίδιο τρόπο που διαβάζονται οι λέξεις κι αν υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται με εικόνες με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι σκέφτονται με λέξεις. 
Χρησιμοποίησε μάλιστα τα λόγια ενός σπουδαίου ζωγράφου, του Αλέξη Ακριθάκη, του οποίου έργα εκτίθενται σε περιοδική έκθεση στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης. Έλεγε ο ζωγράφος: “Η ζωγραφική με είχε στοιχειώσει από τότε που ήμουν παιδί. Γνώριζα με απόλυτη σιγουριά πως κάποια μέρα θα γινόμουν ζωγράφος. Τα άλλα παιδιά έφτιαχναν ιστορίες με λέξεις. Εγώ έφτιαχνα ιστορίες με εικόνες: πολλές εικόνες που ακολουθούσαν η μία την άλλη σε μια λωρίδα χαρτιού που πολλές φορές έφτανε τα τέσσερα μέτρα".
Καθώς η συζήτηση φούντωνε συνειδητοποιήσαμε πως κι εμείς πριν ακόμη πάμε στο σχολείο μπορούσαμε να διαβάσουμε τα σήματα τις τροχαίας ή τα λογότυπα διαφόρων προϊόντων.
Είδαμε βιβλία χωρίς λέξεις, silent books, που δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών προσφύγων που στερούνται τη δυνατότητα να διαβάσουν βιβλία στη γλώσσα τους στις χώρες που τα υποδέχονται. Ξεφυλλίσαμε βιβλία γραμμένα στα αραβικά και δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Νιώσαμε λίγο την απογοήτευση των φίλων μας από άλλες χώρες που δε μιλούν ακόμη καλά τα ελληνικά. Κι ύστερα είδαμε τα ίδια βιβλία σε ελληνικές εκδόσεις. Οι εικόνες ήταν ακριβώς οι ίδιες και μπορούν να διαβαστούν το ίδιο απ' όλα τα παιδιά!
Σκεφτήκαμε στο τέλος ερωτήσεις που θα θέλαμε να κάνουμε στον Νικόλα Ανδρικόπουλο. Είναι πολύ ενδιαφέρον τελικά να είσαι δημοσιογράφος και να κάνεις έρευνα για να πάρεις μια συνέντευξη!

Και βέβαια όλα κατέληξαν στη ανοιξιάτικη αυλή μας, στην αγαπημένη γωνιά της Βιβλιοθήκης για να τα μοιραστούμε με όλους τους Βιβλιοφάγους!