Μια κόκκινη πινελιά που την έλεγαν "Αι"!

Οι πινελιές έχουν όνομα; Και τι μπορεί να κάνει μια πινελιά, έστω και αν έχει όνομα έστω κι αν είναι κόκκινη; Πάντως σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου. Έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε πριν διαβάσουμε το βιβλίο του Νικόλα Ανδρικόπουλου "Μια πινελιά που την έλεγαν Αι" από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Ξεκινήσαμε να διαβάζουμε το βιβλίο και διαπιστώσαμε πως ο ήρωάς του νιώθει ακριβώς όπως έχουμε νιώσει κι εμείς πολλές φορές. Είναι απογοητευμένος, νιώθει μιζέρια, όλα τα άσχημα που συμβαίνουν γέρω του έχουν στρογγυλοκαθίσει μέσα του και του χαλάνε τη διάθεση. Δεν έχει όρεξη να κάνει τίποτα κι έχει παραιτηθεί μέχρι που αποφασίζει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ξεκινά κάνοντας κάτι που του αρέσει. 
Αλήθεια εμάς τι μας αρέσει περισσότερο να κάνουμε; Σταματήσαμε το διάβασμα και μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας. 

Συνεχίσαμε το διάβασμα κι όσο πιο βαθιά μπάιναμε στο βιβλίο τόσο νιώσαμε να μας παρασέρνει στο ρυθμό του. Μια κόκκινη πινελιά ζωντάνεψε και μας πήρε κι εμάς από το χέρι. 

Βάλαμε μουσική, Μάνο Χατζηδάκι που τυχαίνει να είναι και ο δικός μας αγαπημένος στην τάξη, και αφεθήκαμε στον ρυθμό της ζωγραφίζοντας στον αέρα με τα αόρατα μολύβια μας. Νιώσαμε λίγο σαν ζωγράφοι της μουσικής ή σαν  μαέστροι της ζωγραφικής ή  μήπως σαν μαέστροι της ζωής μας;

Ζωγραφίσαμε και βαφτίσαμε τις δικές μας πινελιές. 

Για το τέλος αφήσαμε το βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα και εικονογράφου του βιβλίου. Όταν η κυρία Ελευθερία έφτασε στο σημείο όπου έπρεπε να μας αποκαλύψει το μυστικό του μικρού κόκκινου ανθρωπάκου...σταμάτησε. Το ψιθύρισε στον διπλανό της, κι εκείνος στη διπλανή του ώσπου έφτασε στο τέλος του μαγικού μας κύκλου...