|
Ο Γιάννης Ρίτσος, στο ποιήμα που αφιέρωσε στην κόρη του Έρη, γράφει " Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ' τη χαρά που δίνεις. Να το θυμάσαι, κοριτσάκι". Αυτό μας θύμισαν τα παιδιά της Στ' Τάξης μαζί με τους δασκάλους τους, την κυρία Πηγή και τον κύριο Κώστα, που στο πλαίσιο του εορτασμού της εθνικής επετείου, αποφάσισαν να επισκεφτούν τη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων Αγίου Μηνά και να τιμήσουν τη μέρα με τους παλαίμαχους της ζωής. Τα λόγια της κυρίας Πηγής μας κάνουν να νιώθουμε πολύ περήφανοι για όλους, γιατί η Ιστορία διδάσκεται ακριβώς όπως και ο σεβασμός και η αγάπη και η αλληλεγγύη, μέσα από το παράδειγμά μας μέσα από το βίωμά μας. "Η εμπειρία μας από την επίσκεψή μας στη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων Αγίου Μηνά. στο πλαίσιο του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου, ηταν μοναδική! Ενα τεράστιο χαλί ειχε στρωθεί για μας και ολόγυρά μας γεμάτοι χαμόγελα και ενθουσιασμο μας καλωσόρισαν οι ηλικιωμένοι και το προσωπικό με πρωτη τη Μαριαννα που καιρο τωρα, προετοίμαζε αυτη τη συνάντηση. Η κυρια Δημοκρατία μας καλωσόρισε με ενα τραγούδι και ο κυριος Γιώργος μας απήγγειλε μαντινάδες. Στη συνέχεια, και με στόχο να ανακαλέσουν στη μνήμη τους, στιγμές απο την κατοχή, διαβάσαμε αποσπασματα της Άλκης Ζέη απο το σχολικό ανθολόγιο καθώς και των βιβλίων "Αλλοι καιροι άλλα γραμματα" της ίδιας κ της Ζωρζ Σαρρή και "Ο καιρός της σοκολάτας" της Λότης Πέτροβιτς. Οι μαρτυρίες των ενοίκων της Μονάδας μας μετέφεραν την αγωνία και το φόβο που κυριαρχούν στις παιδικές τους αναμνήσεις. Οι καταστάσεις πείνας και ανασφάλειας που μας περιεγραψαν αποκάλυψαν μια ιστορία που γραμμένη μέσα στα βιβλία φαντάζει τόσο μακρινή, αλλά δεν ειναι.. Τα σημερινά τους όμως πρόσωπα, ετσι όπως έλαμπαν μόλις τους προσφέραμε τις ζωγραφιές μας, και λιγα λεπτά κουβέντας, μας γέμισαν αισιοδοξία και γκρεμισαν κάθε στερεότυπο για την τρίτη ηλικία που ίσως είχαμε μεχρι χθες. Αυτά τα χαμόγελα ειναι οι δικοί μας ήρωες που αποδεικνύουν πως η ελευθερία του ανθρώπου ειναι μια διαχρονική αξία που αφορά όλους μας, σε όποια ηλικία και όποιο μερος του πλανήτη κι αν βρισκόμαστε". Πηγή Σεμιτεκόλου
0 Comments
Όλα ξεκίνησαν όταν φιλοξενήθηκε στη Στοά Μακάσι, στα τείχη του Ηρακλείου, η έκθεση face forward του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και μια παρέα από δασκάλους την επισκέφτηκαν και εντυπωσιάστηκαν τόσο που αποφάσισαν ότι θα ήταν πολύ όμορφο να τη μοιραστούν με τους μαθητές τους.
Ο περιοριορισμένος χρόνος διάρκειας της έκθεσης ωστόσο δεν επέτρεψε να κλείσουν θέση για να την επισκεφτούν το πρωί με το σχολείο. Και τότε ήταν που σκέφτηκαν "γιατί να μην την επισκεφτούμε μόνοι μας με τους δικούς μας, αφού πρώτα την "επισκεφτούμε" με το δικό μας τρόπο, χωρίς να μετακινηθούμε καν από το σχολείο";
Ευτυχώς το εξαιρετικό υλικό του Μουσείου αλλά και η διαδικτυακή σελίδα τουproject βοήθησαν πάρα πολύ! Ο κύριος Κώστας και η κυρία Πηγή, ο κύριος Χρήστος και η κυρία Ελευθερία ένωσαν τις δυνάμεις τους και σχεδίασαν τρία βιωματικά εργαστήρια για να προσεγγίσουμε την έκθεση Face Forward με τον δικό μας τρόπο. Κι όλα αυτά χωρίς να μας αποκαλύπτουν τις εκπλήξεις της επόμενης φοράς.
Στο πρώτο εργαστήριο είδαμε κάποια έργα τέχνης. Τα συζητήσαμε πρώτα σε δυάδες αφού τα είχαμε παρατηρήσει για λίγα λεπτά μόνοι μας. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η ανταλλαγή απόψεων με τους συμμαθητές μας καθώς η πρόκληση ήταν να φτιάξουμε ομάδα, όχι με τον κολλητό μας αλλά με κάποιον που γνωρίζουμε ελάχιστα ή δε θα φανταζόμαστε ποτέ πως θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Μερικοί διαφωνούσαμε έντονα για τον τρόπο που βλέπαμε το έργο μας μέχρι να μας εξηγήσουν οι δάσκαλοί μας πως δεν υπήρχε λόγος καθώς την τέχνη την αντιλαμβάνεται ο καθένας με τον δικό του προσωπικό τρόπο κι έτσι δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος απαντήσεις, σωστές ή λανθασμένες ερμηνείες. Απελευθερωμένοι από το άγχος να "εξηγήσουμε" σωστά το έργο. μοιραστήκαμε όλα όσα σκεφτόμαστε ή νιώθαμε και νιώσαμε έκπληξη αρκετές φορές, είτε γιατί έμοιαζαν τόσο πολύ οι ιδέες μας που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον είτε γιατί βλέπαμε με τόσο διαφορετικό τρόπο ακριβώς το ίδιο πράγμα!
Στη συνέχεια κάθε ομάδα παρουσίασε το έργο της και άκουσε τις ιδέες των υπόλοιπων. Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται ακόμη πιο ενδιαφέροντα καθώς οι σκέψεις και οι ιδέες πλούταιναν κι άλλο κι αν μας αφήναν, ακόμη εκεί θα ήμαστε να συζητάμε! Είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον ο λόγος για τον οποίο διαλέξαμε ένα έργο, ο διαφορετικός τρόπος που βλέπαμε τα ίδια πράγματα κάποιες φορές και άλλες ήταν εντυπωσιακό πως όλων οι σκέψεις έμοιαζαν τόσο κοινές κι ας προέρχονταν από διαφορετικές αφετηρίες. Μας φάνηκε πολύ εντυπωσιακό πώς αυτό που ζησαμε στη μικρή μας ομάδα, στις δυάδες, το νιώσαμε, κι ακόμη πιο έντονα, όταν δουλέψαμε όλοι μαζί! Μέσα από τα έργα του project συναντήσαμε τους καλλιτέχνες που τα έφτιαξαν, συναντήσαμε τον εαυτό μας αλλά συναντήσαμε κι ο ένας τον άλλον...και όχι μόνο!
Δώσαμε τους δικούς μας τίτλους στα έργα κι εξηγήσαμε στους συμμαθητές μας γιατί τους επιλέξαμε.
Από τα έργα που μας εντυπωσίασαν ήταν "Το κουτσό" του Βλάση Κανιάρη. Όλοι είχαμε ένα σωρό παρατηρήσεις και ερωτήσεις για το έργο αυτό.
"Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι σχέση έχουν μεταξύ τους; Γιατί είναι ντυμένοι φτωχικά; Γιατί κρατούν βαλίτσες; Γιατί στέκονται σε κύκλο; Γιατί στέκονται σε μια μικρή οριοθετημένη περιοχή ενώ ο χώρος γύρω τους είναι άδειος; Γιατί βρίσκονται εκεί; Γιατί δεν βγαίνουν έξω από την μικρή αυτή περιοχή; Δε θέλουν ή κάποιος δεν τους το επιτρέπει; Γιατί αυτός που έχει ανοιγμένη τη βαλίτσα του μοιάζει να είναι έξω; Τι είναι γραμμένο στα τετράγωνα του παιχνιδιού; Γιατί είναι φτιαγμένοι σαν σκιάχτρα; Γιατί είναι όλοι άντρες;
Πάνω απ' όλα γιατί δεν έχουν κεφάλι; Γιατί δεν έχουν πρόσωπο;" Ακριβώς όπως στα έργα του Jacob Lawrence στο ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης, αλλά και τις φωτογραφίες που βλέπουμε στα ΜΜΕ, οι πρόσφυγες δεν έχουν πρόσωπο. Είναι για μας κάτι μακρινό, είναι αριθμοί και στατιστικές, είναι ξένοι. Έχουμε συνηθίσει να τους βλέπουμε πολλούς μαζί, στοιβαγμένους σε βάρκες ή σε χώρους φιλοξενίας και σε σπάνιες περιπτώσεις θα εστιάσουμε στα πρόσωπά τους, τις εκφράσεις τους, το χαμόγελό τους. Μοιάζει σαν να μην έχουν πρόσωπο! Κι όποιος δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει ψυχή κατά πως λένε. Όποιος δεν έχει πρόσωπο είναι αόρατος...
Για εμάς όμως οι πρόσφυγες έχουν πρόσωπο. Είναι φίλοι μας, παίζουν μαζί μας στο διάλειμμα, κάθονται δίπλα μας στο θρανίο.
Αυτό το πρόσωπο προσπαθήσαμε να αποκαλύψουμε στο δεύτερο εργαστήριο. Οι δάσκαλοί μας τοποθέτησαν στο δάπεδο τις φωτογραφίες κάποιων ανθρώπων και ακούγοντας ένα μουσικό θέμα μας κάλεσαν να παρατηρήσουμε τα πρόσωπά τους. Όταν η μουσική θα σταματούσε έπρεπε να διαλέξουμε κάποιο από αυτά για όποιον λόγο θέλαμε... είτε γιατί μας θύμισε κάτι είτε γιατί μας δημιούργησε κάποια απορία είτε γιατί μας ξάφνιασε και θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα γι' αυτόν ή ακόμη και να μη μάθουμε τίποτα γι' αυτό για κάποιον λόγο.
Ήταν πολύ ενδιαφέρον καθώς διαλέξαμε κάποιον που μας θύμισε "τον παππού μας όπως καθόταν περήφανος στο καφενείο του χωριού" ή "κάποιον που μας μπέρδευε και δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε αν είναι κορίτσι ή αγόρι", "μια γυναίκα που φαινόταν λυπημένη" ή "ένα κορίτσι που έμοιαζε σαν να χαμογελούσε για πρώτη φορά στη ζωή της".
Οι δάσκαλοί μας μάς ρώτησαν από ποιες χώρες πιστεύουμε πως προέρχονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι και οι απαντήσεις μας ξεκίνησαν μια ακόμη ενδιαφέρουσα κουβέντα καθώς δεν επιλέξαμε χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής ή κάποια σκανδιναβική χώρα. Επίσης θεωρήσαμε πως όσοι είχαν μαύρο δέρμα προέρχονταν από την Αφρική ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι από την Ευρώπη, την Αμερική ή την Ελλάδα. Συζητήσαμε για τις απαντήσεις μας και συνειδητοποιήσαμε από πού ξεκινάνε τα στερεότυπα που μας κάνουν να σχηματίζουμε μια εικόνα για κάτι χωρίς να το έχουμε γνωρίσει οι ίδιοι.
Οι δάσκαλοί μας μας εξήγησαν πως οι άνθρωποι αυτοί ήταν στ' αλήθεια πρόσφυγες που φιλοξενούνατι στη χώρα μας και εργάστηκε ακριβώς όπως εμείς: παρατήρησε και συζήτησε τα ίδια έργα με εκείνα με τα οποία ασχοληθήκαμε κι εμείς, πρώτ ο καθένας μόνος του και μετά όλοι μαζί.
Καταλήξαμε πως ακόμη κι αν είδαμε τα πρόσωπά τους, ακόμη κι αν σκεφτήκαμε πράγματα γι' αυτούς δεν είναι τελικά παρά οι δικές μας οι σκέψεις, οι ερμηνείες, τα στερεότυπα που ο καθένας και η καθεμιά από εμάς αναπαράγει. Στην πραγματικότητα τους πλησιάσαμε, είδαμε το πρόσωπό τους αλλά δεν τους γνωρίσαμε στ΄αλήθεια, δεν ακούσαμε τη φωνή τους, δε μάθαμε την ιστορία τους, δε γνωρίσαμε τις σκέψεις ή τα συναισθήματά τους!
Στο τρίτο εργαστήριο ξεκινήσαμε ακούγοντας ένα ηχητικό απόσπασμα και καταγράψαμε τι καταλάβαμε από αυτό που ακούσαμε και τι νιώσαμε όσο διαρκούσε η ακρόαση. Μόνο που τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά... Στην προσπάθειά μας να δώσουμε φωνή σ' αυτούς τους ανθρώπους, να τους ακούσουμε να μας μιλούν οι ίδιοι για τον εαυτό τους, να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν, συνειδητοποιήσαμε πως τα στερεότυπα δεν ήταν το μόνο εμπόδιο. Αυτή τη φορά μπήκε ανάμεσά μας ένα νέο, ανυπέρβλητο εμπόδιο: η γλώσσα!
Δοκιμάστε να ακούσετε κι εσείς την αφήγηση του Dabbas στα αραβικά και, όσο διαρκεί να γράψετε τι σκέφτετε, τι καταλαβαίνετε απο αυτά που ακούτε, τι νιώθετε.
Συζητήσαμε έπειτα για τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μας προκάλεσε αυτή η ακρόαση και συνειδητοποιήσαμε όχι μόνο πως τα λόγια του Dabbas έγιναν κατανοητά μόνο από τα παιδιά που μιλούσαν αραβικά αλλά και πώς μπορεί να νιώθουν όλη μέρα στην τάξη χωρίς να καταλαβαίνουν τι λέμε, χωρίς να μπορούν να εκφραστούν, χωρίς να μπορούν να ζητήσουν κάτι που έχουν ανάγκη. Ο Ρουσλάν μάλιστα, που ήρθε πριν τρία χρόνια στην τάξη μας από τη Ρωσία, μοιράστηκε μαζί μας τη δική του εμπειρία. Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να τον ακούμε να μας περιγράφει πώς ένιωθε όταν είχε πρωτοέρθει στο σχολείο, πριν ακόμη γίνουμε φίλοι του και τον βοηθήσουμε να μάθει γρήγορα τα ελληνικά. Φανταστήκαμε την Ουαφά, τη Σαφά, τον Αρντιάν σε λίγα χρόνια από τώρα, όταν θα έχουν "δαμάσει" τη γλώσσα και θα έχουν ξεφύγει από τη μοναξιά που τους έχει επιβάλει, να μας αφηγούνται τη δική τους ιστορία, με τα δικά τους λόγια, με τις δικές τους λέξεις...
Ο Dabbas αγαπά πολύ τη μουσική, μάλιστα του φαίνεται πιο εύκολο να επικοινωνεί και να εκφράζεται μέσα από τα τραγούδια... Μοιράζεται μαζί μας δυο τραγούδια που τον συγκινούν και γίνεται η μουσική γέφυρα ανάμεσά μας που δεν έχει ανάγκη από λέξεις...
Στη συνέχεια πήραμε όλοι από ένα κομμάτι της αφήγησης και, αφού το διαβάσαμε δοκιμάσαμε να μαντέψουμε, να υποθέσουμε σε ποιον ανήκαν τα λόγια που πήραμε. Εξηγήσαμε στους άλλους του λόγους που μας οδήγησαν σε κάθε επιλογή.
Έλα ντε! Ακόμη κι εμείς αναρωτηθήκαμε τι είναι εκείνο τελικά που σας κάνει να στριμώχνεστε στην ουρά για να στρωθείτε στη δουλειά και μάλιστα στα διαλείμματά σας! Συχνά μάλιστα οι "μεγάλοι" απορούν πώς μπορείτε να οργανώνετε και διοικείτε μια τόσο μεγάλη Βιβλιοθήκη και πώς γίνεται να μη διαμαρτύρεστε που χάνετε το διάλειμμά σας. Οι απαντήσεις που μας δώσατε όταν συμπληρώσατε τις αιτήσεις σας μας κάλυψαν και με το παραπάνω. Συγχαρητήρια! Περνάτε όλοι στην επόμενη φάση!      
Ο Σεπτέμβρης στο σχολειό κυλάει σαν το νερό. Πότε μπαίνει πότε βγαίνει ίσα που προλαβαίνουμε να τον πάρουμε χαμπάρι. Μα ο Οκτώβρης είναι άλλο πράγμα.
Αχ αυτός σ' αφήνει να πάρεις μια ανάσα, να μυρίσεις τη βροχή, να χαθείς στα γλυκά, τα μελαγχολικά του χρώματα σε καλεί να μαζέψεις τα πεσμένα φύλλα που έφτασαν στο τέλος του ταξιδιού. Γι' αυτό κι εμείς τον διαλέξαμε για να κάνουμε πρεμιέρα στο Βιβλιοδρόμιο με αγαπημένη παρέα! Η μάγισσα Χρωματούσα αυτοπροσώπως μαζί με την Ελένη Μπετεινάκη για βοηθό, με τα μαγικά τους πινέλα μα και με το δάσος ολόκληρο -ναι, ναι καλά διαβάσατε- ξεφύτρωσαν καταμεσής της Βιβλιοθήκης μας για να καλωσορίσουν τα πρωτάκια μας. Μας πασπάλισαν με τη μαγική τους σκόνη για να μπορούμε να κάνουμε μια βουτιά μαζί τους στα παραμύθια κι έμαθαν και σ' εμάς τους μεγάλους το μυστικό για να μπορούμε κι εμείς να τρυπώνουμε μαζί με τους ήρωες στις κουφάλες των μαγεμένων δέντρων. Με το μαγικό τους πινέλο έβαψαν τις μύτες μας στο χρώμα του Φθινοπώρου, για να ξεχωρίζουμε από τις Νεράιδες και τα ξωτικά, κι όλοι μαζί κινήσαμε για τόπους μακρινούς...ή όχι και τόσο... Ο μάγος Αταίριαστος μας τα χάλασε λίγο με την γκρίνια του αλλά καταφέραμε να τον παρασύρουμε κι αυτόν στο φωτεινό μας κόσμο αφού πρώτα τον γνωρίσαμε καλύτερα και καταλάβαμε τι ήταν εκείνο που τον είχε κάνει τόσο... αταίριαστο! Τι να σας πρωτοπούμε! Στο τέλος πήραμε τα πινέλα, πήραμε και τα χρώματα και ζωγραφίσαμε το δικό μας Φθινόπωρο! Όταν η βιβλιοχρονιά μας ξεκινά με τόση αγάπη και τόσο φως, είμαστε πολύ αισιόδοξοι για όσα θα έρθουν ακόμη! Σπουδαία μέρα σήμερα! Ανοίξαμε τη Βιβλιοθήκη για να δεχτούμε τις αιτήσεις των νέων Βιβλιοθηκάριων και τι να δούμε; Δεν ήταν ούτε ένας ούτε δυο ούτε τρεις... αλλά σαράντα τρεις! Μας ξάφνιασαν ευχάριστα και μας συγκίνησαν με το ενδιαφέρον και την αφοσίωσή τους. Άλλωστε το Βιβλιοδρόμιο χάρη σ' αυτούς υπάρχει και ανθίζει τόσα χρόνια. Μη χαθείτε λοιπόν. Να είστε έτοιμοι για νέες περιπέτειες και δράσεις!  |
Βιβλιοχρονιά 2018-2019Μια νέα χρονιά ξεκινά και μας υπόσχεται πολλά! Επίσημα πια μέλος του Δικτύου Σχολικών Βιβλιοθηκών, ενός δικτύου που χρόνια πριν αποτελούσε το όνειρο της Νεράιδας της Βιβλιοθήκης και του βιβλιοφάγου δράκου. Με παλιά και νέα μέλη στην ομάδα μας ελπίζουμε πως η χρονιά μας θα είναι γεμάτη υπέροχες βιβλιοπεριπέτειες. Μαζί με την Νεράιδα και το δρακάκι φέτος θα είναι η γοργόνα Κοργιαλλένια, η κυρία Ελευθερία Καλούδη (Υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης), η κυρία Ειρήνη Τσάιμα, η κυρία Ελένη Μπαλταδάκη και ο κύριος Κώστας Χαλκιαδάκης. Archives
June 2019
Categories |
RSS Feed
