Ο δικός μας Σεφέρης

Όλα ξεκίνησαν από μία ακόμα επίσκεψη των Βιβλιοφάγων της Δ' Τάξης και της Δασκάλας τους, της κυρίας Αναστασίας,  στη Βικελαία Βιβλιοθήκη. Η κυρία Κατερίνα Φραγκάκη μας μίλησε για τη Βιβλιοθήκη και τους έδειξε ένα πολύ ωραίο βίντεο για την ιστορία της. Κομμάτι της ιστορίας αυτής ήταν και ο σπουδαίος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, πολλά από τα βιβλία του οποίου έχουν δωρηθεί στη Βιβλιοθήκη. 

Μιλήσαμε για τον ποιητή, που το 1963 βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ, και που σε όλη του τη ζωή τον διέκρινε η σεμνότητα, η αίσθηση του καθήκοντος και του αγώνα. Ο Σεφέρης δε μίλησε μόνο με τα λόγια και τους στίχους του αλλά και με τη σιωπή του με την οποία πολέμησε τη Χούντα των Συνταγματαρχών.
​Διαβάσαμε ένα απόσπασμα από το ποίημα του "Μυθιστόρημα ΚΓ" και ζωγραφίσαμε τις δικές μας αμυγδαλιές. Πατήστε πάνω στην "Αμυγδαλιά" του Βαν Γκογκ για να το διαβάσετε κι εσείς.

Ακούστε το ποίημα  κάνοντας κλικ στις δικές μας αμυγδαλιές ντυμένο με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Όταν επιστρέψαμε στο σχολείο συνεχίσαμε να ανασαίνουμε στον ρυθμό της ποίησης του Γιώργου Σεφέρη. Ερευνήσαμε περισσότερο για τη ζωή και το έργο του, διαβάσαμε περισσότερα ποιήματά του, ακούσαμε τον ίδιο να μας τα απαγγέλει   και ρίχναμε πού και πού κρυφές ματιές στο βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της η κυρία Αναστασία και το βιβλιοφάγο δρακάκι, γιατί ήμαστε σίγουροι πως κάποια έκπληξη μας ετοίμαζαν! Και σωστά μαντέψαμε!

Την επόμενη μέρα κάναμε τον κύκλο μας,  διαβάσαμε και ακούσαμε  το ποίημα "Μποτίλια στο πέλαγο".

Μοιραστήκαμε τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν ο στίχοι. Το κυρίαρχο ήταν η θλίψη. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που εμείς νιώσαμε θλίψη; 

Ύστερα προσπαθήσαμε να περπατήσουμε ανάμεσα στους στίχους του Σεφέρη. Ποιοι ήταν οι άνθρωποι για τους οποίους μιλάει; Τι μας θυμίζει το τοπίο που περιγράφει; Ποια ώρα της μέρας είναι στο ποίημα; Τι θα δημιουργήσουμε στο μυαλό μας αν επαναλάβουμε το μοτίβο της εικόνα προς τα πάνω κλιμακωτά; Πώς σκούριασαν οι βράχοι; Από τι κάηκαν τα δέντρα; Πού βγήκαν οι ταξιώτες; Τι είχαν ανάγκη; Τι νιώθουν για τη θάλασσα; Γιατί ξαναμπάρκαραν; Από πού έφυγαν και πού θέλουν να φτάσουν;
Μοιραστήκαμε σε δυο αμάδες: η μιά ομάδα ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και οι άλλοι ήταν οι κάτοικοι του τόπου που τους υποδέχτηκε. Η μία ομάδα μοιράστηκε με την άλλη τα συναισθήματά της, τους φόβους, τις ελπίδες τις αγωνίες της. Πόσα πολλά καταλάβαμε από αυτό το μοίρασμα! Πράγματα που πολλές φορές τα λένε μόνο τα μάτια μα ποιος έχει τον χρόνο να τα διαβάσει. Πράγματα που η καρδιά θέλει να χαρίσει αλλά η γλώσσα της μπαίνει εμπόδιο.
Πώς θα ΄ταν αν όλοι οι άνθρωποι την ίδια γλώσσα; Μήπως υπάρχει κάποια γλώσσα κοινή που την καταλαβαίνουν όλοι; Σ' αυτή τη γλώσσα, της αγάπης προπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε κι η μια ομάδα δεν ήταν πια απέναντι στην άλλη. Οι άνθρωποι κοιτάχτηκαν στα μάτια κι ήρθαν κοντά και άγγιξαν ο ένας τον άλλον και έψαξαν να βρουν τι τους ενώνει.
​

Κι όλοι μαζί πορεύτηκαν αντάμα με τα μάτια στραμμένα στην ανατολή του ήλιου!