|
Πώς είπατε; ΄Ενας λύκος και μια πεταλούδα στη Βιβλιοθήκη του σχολείου μας; Και καλά μια πεταλούδα...Τώρα την άνοιξη μας έχει τύχει να τρυπώσει καμιά από τα ανοιχτά παράθυρα και να μας φέρει σε μια στιγμή τα πάνω κάτω! Αλλά ένας λύκος; Λύκος; Κι όμως με τον "Λύκο και την Πεταλούδα" της Χριστίνας Αποστολίδη από τις εκδόσεις Μίνωας, έκλεισαν οι απογευματινές συναντήσεις μας για τη φετινή χρονιά με τον ωραιότερο τρόπο!  Το βιβλίο το αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή! Δε λέει πολλά λόγια, μοιάζει σαν απόσταγμα, σαν ένα χαϊκού που κρύβει τη σοφία του κόσμου σε μερικές συλλαβές. Κάπως έτσι, μέσα σε λίγες, πολύ όμορφα εικονογραφημένες σελίδες από τον Σεραφείμ Στρουμπή, ο λύκος πείθεται από την πεταλούδα να σταματήσει το κυνήγι για λίγο και να κοιτάξει γύρω του. Τότε είναι που του αποκαλύπτονται μια σειρά από μικρά θαύματα που ποτέ δεν προλάβαινε να δει καθώς ήταν συνέχεια με τη μουσούδα χωμένη στο χώμα ψάχνοντας για ίχνη ζώων. Κάπως έτσι κι εμείς, παρασυρμένοι από την δίνη της καθημερινότητας, συχνά περνάμε μέρες ολόκληρες χωρίς να χαμογελάσουμε, να μοιραστούμε μια αγκαλιά, ένα αστείο, να παίξουμε, να απολαύσουμε ένα ηλιοβασίλεμα,να πούμε ένα τραγούδι... Μας άρεσε που ο λύκος δεν άλλαξε στο τέλος. Δεν σταμάτησε να κυνηγά, γιατί αυτή ήταν η φύση του. Ούτε κι εμείς θα αλλάξουμε. Θα συνεχίσουμε να τρέχουμε πίσω από τα άγχη της καθημερινότητας μα κάπου εκεί, σε μια στροφή, μια πεταλούδα με την εφήμερη ζωή της θα μας περιμένει για να μας θυμίζει πόσα χάνουμε, πόσα θαυμαστά μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε... Η Χριστίνα Αποστολίδη δε μας διάβασε το βιβλίο της, άλλωστε κάποιοι από εμάς το είχαν ξετρυπώσει ήδη από τα ράφια της Βιβλιοθήκης και το είχαν διαβάσει. Μας έκανε όμως με την παρέα της, τη Σοφία και τον Χρήστο, την πιο όμορφη διαδραστική παρουσίαση της συνάντησης του Λύκου και της Πεταλούδας! Εξαιρετικές στο ρόλο των δέντρων και του ανέμου η κυρία Ειρήνη, η κυρία Αγγελική και η κυρία Βάλια! Κι όσο για τους φοβερούς Βιβλιοφάγους της Α' Τάξης τώρα που έμαθαν να διαβάζουν ποιος τους πιάνει! Και τώρα, σαν καλοί λύκοι, πατήστε το κουμπί, κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε εσείς τι θα θέλατε να ανακαλύψετε;
0 Comments
Στο πλαίσιο του προγράμματος Φιλαναγνωσίας, που υλοποίησαν φέτος οι Βιβλιοφάγοι της Δ' Τάξης, επισκέφτηκε το σχολείο μας η Ελένη Μπετεινάκη με υπέροχο παρεάκι! Αφού μελετήσαμε το έργο του Νικόλα Ανδρικόπουλου και του πήραμε συνέντευξη για τη δουλειά του ως εικονογράφου, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε με μια συγγραφέα. Επιλέξαμε την Ελένη Μπετεινάκη, όχι μόνο γιατί είναι αγαπημένη φίλη του Βιβλιοδρόμιου, αλλά και γιατί το τελευταίο της βιβλίο μας άρεσε πάρα μα πάρα πολύ! Πιο πολύ θέλαμε να τη γνωρίσουμε καλύτερα, να μάθουμε τι είναι εκείνο που κάνει έναν άνθρωπο να νιώθει την ανάγκη να γράψει, να ανακαλύψουμε πώς σκέφτεται, τι σχέση έχει με τους ήρωές του... Συζητήσαμε για τον τόπο της που σφράγισε τη ζωή και τα βιβλία της, τους αγαπημένους της ανθρώπους, τα όνειρά της, τις ελπίδες, τους φόβους της. Για να τη γνωρίσουμε ακόμη καλύτερα προτιμήσαμε, αντί για τη συνέντευξη, αυτή τη φορά να παίξουμε ένα παιχνίδι: το κινέζικο πορτραίτο. Μάθαμε πολλά κι ενδιαφέροντα! Αν ήταν χρώμα θα ήταν κόκκινο κι αν ήταν φως θα φώτιζε τα πρόσωπα των παιδιών. Αν ήταν λουλούδι θα ήταν ένα βαθυκόκκινο τριαντάφυλλο από τον κήπο της. Αν ήταν νερό θα κυλούσε πάντα προς τη θάλασσα χωρίς να ξεχνά ποτέ τα αγαπημένα βουνά που το γέννησαν. Αν ήταν μαγικό χαλί θα ταξίδευε στη χώρα των παραμυθιών κι αν βρισκόταν μπροστά της ένα τζίνι θα του ζητούσε να κάνει όλα τα παιδιά ευτυχισμένα. Ύστερα μιλήσαμε με τον Σιγανό. Αλήθεια πόσες φορές σου δίνεται η ευκαιρία να τα πεις με τον ήρωα ενός βιβλίου που αγαπάς; Τι να του πρωτοπείς; Πόσο σφιχτά να τον αγκαλιάσεις; Κάποιοι μάλιστα είχαν φέρει και τους δικούς τους φίλους για να του σφίξουν το χέρι, να του δώσουν ένα φιλί. Κι η παρέα όλο και μεγάλωνε γιατί γνωρίσαμε φυσικά όλα τα φιλαράκια του Σιγανού! Ο Νίκος που υποδύθηκε τον Ανέστη τον γνώρισε αυτοπροσώπως. Κι ο Γιώργος συνάντησε επιτέλους τον Σιγανό κι όλοι είπαν πως του φέρνει λιγάκι. Η Ιωάννα την ντομάτα κι η Ραφαέλα την κολοκυθιά! Το μπρόκολο μας ξάφνιασε λιγάκι αλλά ομολογουμένως είχε την ωραιότερη κόμμωση και δε θα τολμούσε κανείς να πει κακό λόγο, γιατί είναι το αγαπημένο της κυρίας Ελευθερίας! Με την ευκαιρία βέβαια ο Σιγανός συναντήθηκε και με παλιούς, καλούς φίλους... και η Νεράιδα της Βιβλιοθήκης έκανε το ντεμπούτο της με την πρώτη της δράση! Η μέρα τέλειωσε με δώρα! Ένα αλλιώτικο αλφαβητάρι από εμάς κι υπέροχα μολύβια Σιγανούς από την Ελένη!
Η Νεράιδα της Βιλιοθήκης ήταν και είναι η πιο παλιά και σταθερή αξία του Βιβλιοδρόμιου. Ήταν εκείνη που με μια χούφτα Βιβλιοθηκάριους οργάνωσαν πριν εννιά χρόνια μια ολόκληρη φιλαναγνωστική φυλή, τη φυλή των Βιβλιοφάγων. Με τα μαγικά της μας έπεισε πως οι Βιβλιοθήκες είναι γεμάτες νεράιδες και δράκους και ξωτικά και περιπέτειες τρανές!
Ψηλή, πιο ψηλή απ' όλους μας, ήταν πάντα δίπλα μας και μας καμάρωνε. Σχεδίαζε και υλοποιούσε τις δράσεις της Βιβλιοθήκης αθόρυβα κι ακούραστα χωρίς να νοιάζεται για τη φήμη της καθώς στην πραγματικότητα ήταν πάντα μια από τις πιο ντροπαλές Νεράιδες που έχουμε γνωρίσει... Αν μας ρωτάτε αν έχασε κάποια στιγμή την παροιμιώδη ψυχραμία της, θα σας πούμε πως ήταν κάθε φορά που το βιβλιοφάγο δρακάκι έκανε τις σκανταλιές του. Η μόνη που μπορούσε να αντισταθεί στο φωτογενές ζιζάνιο και να επιβάλει την τάξη ήταν η Νεράιδα και χάρη σ΄αυτήν δεν πήραν τα μυαλά του αέρα. Μικρό ήταν ολοκούζουλο το άτιμο! Μην το βλέπετε τώρα που μεγάλωσε και σοβάρεψε.Η αλήθεια είναι πως την αγάπη που μας έδινε της την ανταποδίδαμε με το παραπάνω! Γι'αυτό κι όταν σας ρωτήσαμε, τρία χρόνια πριν, τι είναι για εσάς η Βιβλιοθήκη του σχολείου μας απαντήσατε πως είναι... 
Η Νεράιδα μας τον τελευταίο καιρό έμοιαζε κουρασμένη. Όλο και περισσότερο δυσκολευόταν να μετακινηθεί από τάξη σε τάξη για να είναι κοντά μας. Διαμαρτυρόταν πως την πονούσαν τα πόδια της. Δεν έβλεπε και καλά κι ευτυχώς που της διάβαζε το δρακάκι και τα παιδιά τα αγαπημένα της βιβλία! Φανταστείτε ότι δεν τα κατάφερε να πάει ούτε στην Αθήνα για να παραλάβει το βραβείο μας από τον Ελληνικό Κύκλο Παιδικού Βιβλίου για την ιστοσελίδα μας. Όμως δεν την πείραξε και δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή της όταν είδε το δρακάκι, τόσο σοβαρό και ώριμο,να την εκπροσωπεί επάξια.
Ένα πρωί ακούσαμε ένα κρακ και την είδαμε να λυγίζει κάτω από τα εννιά νεραϊδένια της χρόνια. Στενοχωρηθήκαμε όλοι πολύ, γιατί δεν γνωρίζαμε το μυστικό της. Και πριν στεγνώσουν τα δάκρυά μας έκανε την εμφάνισή της στο Βιβλιοδρόμιο κάποια που της έμοιαζε τόσο πολύ. Σαν να ήταν η Νεράιδα και να μην ήταν! 
Μας διηγήθηκε την ιστορία της και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό! Αν θέλετε κι εσείς να τη γνωρίσετε ή να την ξαναγνωρίσετε και να μυηθείτε στα μυστικά των Νεράιδων των Βιβλιοθηκών, διαβάστε την ιστορία τους που, το ξέρουμε, μοιάζει με παραμύθι, ένα παραμύθι μόνο για εμάς... κι εσάς!
Θα έλεγε κανείς πως ένα σκιάχτρο είναι απλά ...ένα σκιάχτρο! Υπάρχει στο αμπέλι και στο χωράφι κανείς δεν ξέρει από πότε, ακίνητο με τα παλιά και τριμμένα του ρούχα, τόσο αδιάφορο που σχεδόν ξεχνάμε την παρουσία του. Πράγματικά έτσι είναι, τουλάχιστον μέχρι να στερηθούμε τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Τότε αποκτά όνομα, εκφράζει συναισθήματα, επιθυμίες, ονειρεύεται, κατακτά.
Ο Σιγανός της Ελένης Μπετεινάκη και της Αιμιλίας Κονταίου είναι ένα από αυτά τα σκιάχτρα... ένα σκιάχτρο με ψυχή. Το πιο μεγάλο του όνειρο ήταν να δει τη θάλασσα. Και το κατάφερε να φτάσει ως εκεί κι ακόμη παραπέρα. Γιατί βλέπετε ο Σιγανός έκανε ένα μεγάλο διπλό ταξίδι: ένα για να γνωρίσει τον κόσμο κι όλα όσα υπήρχαν γύρω του κι ένα για να γνωρίσει τον εαυτό του κι όσα υπήρχαν μέσα του. Κι αλήθεια κανείς δεν ξέρει να πει ποιο είναι το δυσκολότερο και το μεγαλύτερο. Το σίγουρο πάντως είναι πως κανένα από τα δύο δεν τελειώνει ποτέ. Η κυρία Αναστασία μαζί με τους βιβλιοφάγους της Δ' Τάξης ταξίδεψαν μαζί με τον Σιγανό. Ένιωσαν τις ανησυχίες, τους φόβους του, κατάλαβαν τον θυμό και την απογοήτευσή του, γεύτηκαν την πικρή μοναξιά του. Τον ενθάρρυναν να πιστέψει στον εαυτό του, να τολμήσει να κάνει πράξη όσα ονειρευόταν, να αγαπήσει και να εκτιμήσει πρώτα ο ίδιος τον εαυτό του για να μπορέσουν να τον εκτιμήσουν κι οι άλλοι.
Μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους. Πότε νιώθουν μοναξιά και τι κάνουν γι΄αυτό;
Πότε έχουν νιώσει πως δεν τους εκτιμούν; Πότε έχετε νιώσει εσείς να μη σας εκτιμούν και τι έχετε κάνει γι' αυτό; Σκεφτείτε πώς είναι να είσαι παιδί, να έχεις διαβάσει όσο περισσότερο μπορούσες κι όμως κανείς να μη σε πιστεύει γιατί δεν έγραψες καλά στο τεστ... Σκεφτείτε πώς είναι να είσαι μαμά, να έχεις ετοιμάσει με φροντίδα το φαγητό για την οικογένειά σου και τα παιδιά σου να πετούν το πιάτο θυμωμένα επειδή δεν τους αρέσει... Σκεφτείτε πως είναι να κάνεις τα πάντα για τον κολλητό σου κι εκείνος να μη σου δείχνει ποτέ πόσο σημαντικός είσαι στη ζωή του... Σκεφτείτε πώς είναι να είσαι δασκάλα και να έχεις ετοιμάσει ένα ωραίο μάθημα για τα παιδιά σου κι εκείνα να μην κάνουν τον κόπο να σ΄ακούσουν...
Κι από την άλλη για σκεφτείτε λιγάκι παραπάνω αν εσείς έχει τύχει να μην εκτιμήσετε τον κόπο και την προσπάθεια κάποιου. Και το πιο σημαντικό απ' όλα: πόσο εκτιμάτε εσείς τον εαυτό σας; Πού χρωστάμε άραγε μια "συγγνώμη", ένα "ευχαριστώ", ένα "σ΄αγαπώ";
Τι θα λέγαμε εμείς στον Σιγανό; Να φύγει ή να μη φύγει; Να μιλήσει ή να μη μιλήσει;, Να γυρίσει ή να μη γυρίσει; Τι θα κάνουμε την επόμενη φορά που θα νιώσουμε... Σιγανοί;
Ο Σιγανός αγαπούσε τα βιβλία και τις βόλτες με το ποδήλατό του. Γιατί εμάς κάποια μας θυμίζει; Με αφορμή τις φωτογραφίες της Ελένης Μπετεινάκη και το ποίημα του αγαπημένου μας ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη, ζωγραφίσαμε μια ποδηλάτισσα που ταξιδεύει παρέα ...με ένα σκιάχτρο!
Δεν ξέρουμε αν είστε απο εκείνους που επιμένουν πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Εμείς πάντως αλλάξαμε γνώμη, γιατί η σημερινή μέρα ξεκίνησε με αναποδιές, πολλές αναποδιές! Τι καλώδια μας καίγονταν, τι υπολογιστές λιποθυμούσαν μπροστά στα μάτια μας, τι μπαλαντέζες τραγουδούσαν με θλιμμένα μάτια το κύκνειο άσμα τους...κι όλα αυτά ενώ ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για την παρουσίαση του πολυαισθητηριακού βιβλίου της Νίκης Δεληκανάκη. Όπως καταλαβαίνετε η κατάσταση ήταν δύσκολη. Να σε προδίδει η τεχνολογία τη στιγμή ακριβώς που τη χρειάζεσαι περισσότερο δεν είναι και λίγο! Η κυρία Ελευθερία χρειάστηκε να κάνει δυο φορές restart για να συνέλθει. Η κυρία Ελένη με την κυρία Ειρήνη της έκαναν αέρα ενώ ο κύριος Γιώργος και η κυρία Αναστασία είχαν επιστρατευτεί κι έτρεχαν πάνω κάτω για να σώσουν την κατάσταση. Τελικά εκεί που όλα χάλαγαν το ένα πίσω απ' τ' άλλο με κάποιον εξίσου μαγικό τρόπο άρχισαν να φτιάχνουν και από εκεί που ξεκινήσαμε με τους χειρότερους οιωνούς όλα πήγαιναν από το κακό στο καλύτερο, γιατί όπως και να το κάνουμε... ακόμη και η τεχνολογία υποκλίνεται μπροστά στην καλή διάθεση της ομάδας! Η κυρία Νίκη Δεληκανάκη εκτός από πρώην Νηπιαγωγός και Σύμβουλος των Νηπιαγωγών είναι και συγγραφέας αλλά και δεινή πεζοπόρος. Δε θα μπορούσε λοιπόν να μη μας παρασύρει με το βιβλίο της σε μια υπέροχη πεζοπορία μέσα στον χώρο αλλά ... και στον χρόνο. Τυχεροί συνταξιδιώτες στο υπέροχο αυτό ταξίδι ήταν οι Βιβλιοφάγοι της Γ Τάξης με τις δασκάλες τους, την κυρία Ιωάννα και την κυρία Γεωργία και οι Βιβλιοφάγοι της Στ Τάξης με την κυρία Ελένη, τη δασκάλα μας των Αγγλικών που δάνεισε στο βιβλίο και την εξαιρετική ανάγνωσή της.  Χωρίς να σηκωθούμε καν από τη θέση μας αφουγκραστήκαμε τον αχό της θάλασσας, νιώσαμε στο πρόσωπό μας το ελαφρύ αεράκι, το ίδιο που ανέμιζε τα μαλλιά των γυναικών της Κνωσού και θρόιζε ανάμεσα στα φύλλα των ασημοπράσινων ελιών. Περιπλανηθήκαμε στον λαβύρινθο των διαμερισμάτων του παλατιού, παρακολουθήσαμε τα ταυροκαθάψια, είδαμε τα καράβια στο λιμάνι φορτωμένα με λογής λογής εμπορεύματα. Ακούσαμε όλες τις γλώσσες του κόσμου να λαλούν γύρω μας και γευτήκαμε τους καρπούς της γης των Μινωιτών. Στο πλάι μας, καινούριος φίλος ο Μάικ, γιος Ελλήνων από τη Νέα Υόρκη που βρέθηκε στον τόπο μας για να ερευνήσει το παρελθόν καθώς είναι αρχαιολόγος. Μαζί του υψώσαμε τα μάτια στον ουρανό κι είδαμε τους γυπαετούς να πετούν πάνω από τον Γιούχτα δροσιστήκαμε στα διάφανα νερά του ποταμού Καίρατου... Και μη θαρρείτε πως απλά καθόμαστε κι ακούγαμε την αφήγηση! Πώς θα μπορούσαμε αφού το ίδιο το βιβλίο αλλά και η συγγραφέας του μας ξεσήκωναν για δράση! Και δεν ήταν μόνο το βιβλίο και η Νίκη Δεληκανάκη... Ένας φοβερός σεισμός μας ταρακούνησε και σκόρπισε παντού τα τέχνεργα των Μινωιτών! Σώσαμε ό, τι προλάβαμε από την καταστροφική του μανία! Κλείσαμε τα μάτια όσο κράτησε κι όταν τα ανοίξαμε, γίναμε αρχαιολόγοι κι εμείς και ψάξαμε κάτω από το χώμα και τις πέτρες για να κομμάτια και τα σπαράγματα του παρελθόντος. Γίναμε συντηρητές και προσπαθήσαμε με σεβασμό να τους δώσουμε την αλλοτινή μορφή τους και στο τέλος ζωγραφίσαμε ο καθένας το δικό του. Οι Βιβλιοφάγοι της Στ Τάξης προχώρησαν ακόμη παραπέρα. Μετά από μια απολαυστική, παράλληλη αφήγηση στα ελληνικά από την κυρία Δεληκανάκη και στα αγγλικά από την κυρία Μπαλταδάκη, έβαλαν στη σειρά τις εικόνες ενός αγγείου από τη στιγμή που βρέθηκαν τα κομμάτια του μέχρι τη στιγμή που αποκαταστάθηκε από τους συντηρητές. Έφτιαξαν ομάδες για να νιώσουν τους ανθρώπους που ενώνουν τα αγγεία με έναν αόρατο νήμα καθώς περνούν από τον έναν στον άλλον κι από χέρι σε χέρι. Από τα χέρια του αγγειοπλάστη που τα έφτιαξε, στα χέρια εκείνου που το αγόρασε και κοσμούσε το σπίτι του ή φύλαγε τη σοδειά του. Από τα χέρια του αρχαιολόγου που πρώτος τα έφερε ξανά στο φως, στα χέρια του συντηρητή που με σεβασμό προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια τους και να τους δώσει την πρώτη τους μορφή. Κι από τα χέρια όλων αυτών που τα χάιδεψαν, στα μάτια και στην καρδιά, στο μυαλό του σημερινού επισκέπτη του μουσείου που μέσα τους βρίσκει όχι μόνο το παρελθόν αλλά και τον εαυτό του. Ευχαριστούμε πολύ, κυρία Δεληκανάκη! Περάσαμε υπέροχα!
|
Βιβλιοχρονιά 2018-2019Μια νέα χρονιά ξεκινά και μας υπόσχεται πολλά! Επίσημα πια μέλος του Δικτύου Σχολικών Βιβλιοθηκών, ενός δικτύου που χρόνια πριν αποτελούσε το όνειρο της Νεράιδας της Βιβλιοθήκης και του βιβλιοφάγου δράκου. Με παλιά και νέα μέλη στην ομάδα μας ελπίζουμε πως η χρονιά μας θα είναι γεμάτη υπέροχες βιβλιοπεριπέτειες. Μαζί με την Νεράιδα και το δρακάκι φέτος θα είναι η γοργόνα Κοργιαλλένια, η κυρία Ελευθερία Καλούδη (Υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης), η κυρία Ειρήνη Τσάιμα, η κυρία Ελένη Μπαλταδάκη και ο κύριος Κώστας Χαλκιαδάκης. Archives
June 2019
Categories |
RSS Feed
