Αχ, πόσο μας έχουν λείψει αυτά τα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια με τους αγαπημένους μας! Γεμάτα φίλους και συγγενείς, μυρωδιές και γεύσεις, γέλια και δάκρυα. Πώς μας έχει λείψει ο τρόπος που ξεθωριάζουν σιγά σιγά στη μνήμη μας, σαν παλιά φωτογραφία. Κι όμως, όποτε τις έχουμε ανάγκη, είναι πάλι εκεί οι πολύτιμες στιγμές μας, είμαστε πάλι εκεί...όλοι μαζί, χαρούμενοι σαν να σταμάστησε ο χρόνος σ' ευλογημένη ώρα...
Ένα οικογενεινακό τραπέζι στήσαμε κι εμείς, με τα χριστουγεννιάτικά μας, πίσω από τις κάμερες, αλλιώτικο, δε λέμε, μα πώς θα το θυμόμαστε άραγε μετά από χρόνια; Ξέραμε πως σήμερα, Παρασκευή της γιορτής, μας περίμενε μια έκπληξη αλλά τι, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Το μόνο που μας είχε πει το Βιβλιοφάγο Δρακάκι ήταν να έχουμε μαζί μας την αγαπημένη μας λιχουδιά, γιατί θα κάναμε λέει και πικ νικ! Μυστήρια πράγματα! Πώς να κάνεις πικ νικ χωρίς να βγεις από το σπίτι; Τι να λέγαμε όμως; Να του χαλούσαμε το χατήρι; Δεν το βαστάει η καρδιά μας! Μια και δυο λοιπόν μπήκαμε στη webex με όλη μας την καλή διάθεση και έτοιμοι να σκάσουμε από την περιέργεια.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε ένα ταξίδι. Από την "Λωξάντρα" της Μαρίας Ιορδανίδου και την Κωνσταντινούπολη, πήγαμε στη Νορβηγία και στο "Αγόρι" του Ρόαλντ Νταλ.
Διαβάσαμε αποσπάσματα από τα δύο βιβλία και συζητήσαμε για τι άλλο; Για το φαγητό και για τα οικογενειακά τραπέζια. Είναι άραγε τόσο σημαντικό το φαγητό για να αφιερώσουν δυο συγγραφείς τόσες σελίδες για να το περιγράψουν; Βρήκαμε κοινά σημεία και διαφορές ανάμεσα στα δυο κείμενα και συζητήσαμε τι είναι αυτό που δίνει τόση αξία σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Και δεν είναι μόνο η Ιορδανίδου και ο Νταλ! Ο Πάμπλο Νερούδα, ο σπουδαίος αυτός Χιλιανός ποιητής έγραψε τις ωδές του στα αγαπημένα του φαγητά. Διαλέξαμε την "Ωδή στις τηγανητές πατάτες" μια και είναι και δικό μας αγαπημένο.
Και να 'ταν μόνο οι συγγραφείς και οι ποιητές; Είναι και οι ζωγράφοι και οι σκηνοθέτες!
Είδαμε πίνακες ζωγραφικής και εκόνες από οικογενειακά τραπέζια από διαφορετικές κουλτούρες. Συζητήσαμε για τον τρόπο που μας δένει ένα δείπνο ή ένα γεύμα, για τους συμβολισμούς του, για τα στοιχεία που αποκαλύπτει για την ταυτότητά μας. Μιλήσαμε για το έθιμο των Μεξικανών, την Ημέρα των Νεκρών, να τρώνε στο νεκροταφείο για να τιμούν τους νεκρούς τους, κάτι που βλέπουμε να επαναλαμβάνεται και σε άλλες κουλτούρες, Κι εμείς άλλωστε τους τιμούμε με πρόσφορα και κόλλυβα. Με ένα τραπέζι ολοκληρώνεται κάθε σπουδαία γιορτή, μ' ένα τραπέζι ξεπροβοδίζουμε τους αγαπημένους μας που φεύγουν από κοντά μας, μόνιμα ή προσωρινά. Οι Ισπανοί έχουν μια συγκεκριμένη λέξη που σημαίνει ακριβώς τις κουβέντες που γίνονται γύρω από το τραπέζι. Sobremesa: ιστορίες "γελαστερές" και ιστορίες "στεναχωρικές" γύρω από το τραπέζι που είναι στρωμένο και τα πιάτα γεμάτα κελαηδί, το φαγητό που όποιος το τρώει κελαηδεί! Οικογενειακό τραπέζι by Ελευθερία Καλούδη on Scribd
Μιλήσαμε για την τροφή στα παραμύθια. Ξέραμε πολλά παραμύθια και μύθους που είχαν να κάνουν με την τροφή, την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου. Τα ψιχουλάκια του Κοντορεβιθούλη, ο Τζακ και η Φασολιά, το μήλο της Χιονάτης, η κολοκύθα-άμαξα της Σταχτοπούτας αλλά και οι λωτοί της Οδύσσειας κι ένα σωρό άλλα... *
Άλλωστε οι πρώτοι άνθρωποι πιθανότατα ένιωσαν την ανάγκη να διηγηθούν ιστορίες, μέσα σε μια σπηλιά γύρω από τη φωτιά, μετά από ένα χορταστικό γεύμα τότε που δεν υπήρχε ακόμη τραπέζι αλλά και η τροφή δεν ήταν δεδομένη όπως είναι για εμάς (όχι για όλους) σήμερα**. Γι' αυτό ίσως, πριν ξεκινήσουμε να τρώμε, νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε και να νιώσουμε ευγνωμοσύνη προς όποιον Θεό πιστεύουμε. Οι Ινδιάνοι που ήταν τόσ συνδεδεμένοι με τη γη και τη φύση ευχαριστούσαν τη γη για τους καρπούς που τους πρόσφερε και ζητούσαν συγχώρεση από τα ζώα που αναγκάζονταν να σκοτώσουν για να φάνε. Ο τρόπος που βρίσκουμε την τροφή μας σήμερα έχει αλλάξει πολύ από τότε, κάποια πράγματα όμως παραμένουν ίδια. Δείτε και μόνοι σας!
Πολύ χορταστική η κουβέντα και μας άνοιξε την όρεξη! Ούτε και το καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα κι έφτασε η στιγμή να στρώσουμε το γιορτινό τραπέζι. Το Βιβλιοφάγο Δρακάκι μας είχε ετοιμάσει με τα χεράκια του μπόλικο κελαηδί, νοστιμότατο και χορταστικότατο!
Απολαύσαμε το βιβλίο και μοιραστήκαμε ιστορίες από τα δικά μας οικογενειακά τραπέζια. "Πιο πολύ μας αρσέσει που τα παιδιά παίζουν και που τρώνε σε άλλο τραπέζι. Είναι πολύ ωραίο που μαζευόμαστε όλα τα ξαδέρφια και οι φίλοι μας κι ας τσακωνόμαστε και λίγο μερικές φορές. Περισσότερο μας αρέσει όταν η γιαγιά και ο παππούς αρχίζουν τις ιστορίες για τότε που η μαμά και ο μπαμπάς ήταν μικροί. Γελάμε πολύ μ' αυτές!"
Ε, στο τέλος πια ζωγραφίσαμε ακούγοντας μουσική, όπως στο σχολείο, και μοιραστήκαμε την αγαπημένη μας λιχουδιά, ο καθένας από το σπίτι κι από την οθόνη του. Πλάκα είχε το τηλεπικ νικ αλλά το αληθινό είναι καλύτερο!
* Περισσότερα για το θέμα μπορείτε να βρείτε στα άρθρα:
https://tinyurl.com/y3n8er76 https://www.cathrinhagey.com/food-fairy-tales/ https://overtherainbowfairytale.wordpress.com/2016/10/19/feeding-the-imagination-food-in-fairy-tales/ ** https://tinyurl.com/y6jtt8dg
0 Comments
Leave a Reply. |
Βιβλιοδράσεις 2020-2021Τι να πει κανείς γι' αυτή την παράξενη χρονιά; Σίγουρα αλλιώτικη, πιο εσωστρεφής ίσως, με λιγότερες αγκαλιές μα περισσευούμενη αγάπη. Archives
June 2021
Categories |