|
Βραδιά Ανοιχτής Βιβλιοθήκης σήμερα. Βεγγερίσαμε για να τιμήσουμε την ώρα της γης. Μπορεί να πιστεύουμε στις Νεράιδες και στους βιβλιοφάγους δράκους, αλλά δεν περιμένουμε φυσικά πως μια ώρα μπορεί να αλλάξει κάτι για το περιβάλλον που κινδυνεύει. Ωστόσο πιστοί στα λόγια του αγαπημένου μας Νίκου Καζαντζάκη εκάμαμε το χρέος μας και κυνηγάμε τ' άπιαστο. Γιατί κατά πως λεν τα ποιήματα που μας διάβασαν τα παιδιά κάπως έτσι γίνονται τα θάματα... Πριν σβήσουμε τα φώτα ενημερωθήκαμε για τη δράση "Η ώρα της γης" αλλά και για την περιβαλλοντική δράση της Βιβλιοθήκης μας σε συνεργασία με το WWF, το PlasticFreeGreece και το Run Greece. Παρουσιάσαμε την ιστοσελίδα μας όπου μπορεί κάποιος να ενημερωθεί σε ό,τι αφορά το περιβάλλον αλλά και να μας ακολουθεί σε όσα κάνουμε. Κι αν εξήντα λεπτά για τη γη μοιάζουν λίγα, τα φωτεινά μας παιδιά, όλον αυτό τον καιρό μας δείχνουν τον δρόμο. Δεν ευαισθητοποιούνται μόνο. Αναλαμβάνουν δράση. Προτείνουν εναλλακτικές λύσεις, σχεδιάζουν το μέλλον τους. Σ' αυτά τα παιδιά αξίζει μόνο το καλύτερο!  Η φετινή "ώρα της γης" ήταν αφιερωμένη στη θάλασσα. Στη θάλασσα που μας δίνει ζωή και της το ανταποδίδουμε με τόνους μικροπλαστικών, με τον αφανισμό των πλασμάτων της, με την υπεραλίευση. Στη θάλασσα που σύνορα δεν έχει κι όσα γίνονται στον αφρό και στο βυθό της μας αφορούν όλους.  Στις 8.30 ακριβώς τα φώτα έσβησαν κι οι καρδιές άναψαν!   Οι Βιβλιοθηκάριοι αλλά και οι μικρότεροι Βιβλιοφάγοι μας διάβαζαν ποιήματα και αποφθέγματα για τη θάλασσα ανάμεσα στα τραγούδια κι ο αγαπημένος μας μουσικός, ο κύριος Θέμης Κρητικός με τις σειρήνες του (εδώ το δρακάκι λέει να γράψουμε τις "σειρήνες" με μικρό κι εγώ λέω με κεφαλαίο... επειδή δεν μπορούμε να αποφασίσουμε συμπληρώστε ό,τι θέλετε) μας μάγεψαν με τα τραγούδια τους. Σας ευχαριστούμε πολύ όλους και σας περιμένουμε στην επόμενη δράση μας! Κι επειδή η Κυριακή απαιτεί χαλάρωση... κάντε κλικ στην εικόνα για να ακούσετε τη φωνή της θάλασσας... 
0 Comments
Καλεσμένους μας είχαμε σήμερα τα παιδιά και τους δασκάλους της Ε' Τάξης. Ομολογούμε πως ήταν από τις ωραιότερες επισκέψεις που έχει δεχτεί η Βιβλιοθήκη και τους ευχαριστούμε όλους για το κέφι, τη ζωντάνια, τη δημιουργικότητα και το ενδιαφέρον τους να γνωρίσουν καινούρια πράγματα. Μπράβο παιδιά! Να μείνετε για πάντα έτσι! Πολύ σας καμαρώσαμε!
Ταξίδι μεγάλο κάναμε! Ωκεανούς και θάλασσες περάσαμε! Αφήστε που στην αρχή δεν γνωρίζαμε καν τον προορισμό. Έπρεπε να τον μαντέψουμε αφού πρώτα περιηγηθούμε στο χώρο της Βιβλιοθήκης και ανακαλύψουμε τα σημάδια θα που μας τον αποκάλυπταν: βιβλία, μια παλιά καρτ ποστάλ, μια ζωγραφιά με ένα πολύ σε ένα κλαδί, έναν πίνακα που απεικόνιζε ένα τεράστιο κύμα.
Οι περισσότεροι καταλήξαμε πως ήταν η Ιαπωνία ή η Κίνα. Σ' εμάς οι χώρες αυτές μοιάζουν ίδιες και οι κάτοικοί τους επίσης. Μάλλον μας μπερδεύουν τα σχιστά μάτια. Άραγε κι εμείς οι λευκοί να μοιάζουμε όλοι στα δικά τους μάτια; Μια πολύ καλή ευκαιρία να μιλήσουμε για τις φυλές των ανθρώπων και να καταλήξουμε πως όλα εξαρτώνται από το περιβάλλον που έχουμε γεννηθεί εμείς και οι πρόγονοί μας καθώς η φύση μας έχει προικίσει με έφόδια για να επιβιώνουμε σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Ωστόσο, άσχετα από την εξωτερική μας εμφάνιση καθόλου δε διαφέρουμε στην κατασκευή, στις ανάγκες, στα συναισθήματα.
Τι θα σκεφτόσαστε για παράδειγμα αν σας λέγαμε πως τα κορίτσια της φωτογραφίας είναι δίδυμα; Σίγουρα θα ήσαστε λίγο δύσπιστοι... 
Πατήστε στην εικόνα για να διαβάσετε το άρθρο
Οι δάσκαλοί μας μάς βοήθησαν να σκεφτούμε έξω από τα στερεότυπα εξηγώντας μας τις διαφορές ανάμεσα στην Κίνα και στην Ιαπωνία αλλά και ανάμεσα στους Κινέζους και στους Ιάπωνες. Μας θύμισαν το τραγικό τέλος του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου, τη Σαντάκο Σασάκι, τον Χάτσικο αλλά και τη Σαντόρο. Αυτή την τελευταία την γνωρίζαμε όλοι...ειδικά τα κορίτσια.
Έπειτα χωριστήκαμε σε τριάδες με ένα και μοναδικό κριτήριο: έπρεπε να σκεφτούμε με ποιον από τους συμμαθητές μας δε θα μας περνούσε ποτέ από τον νου να κάνουμε ομάδα, και μ' αυτόν να την κάνουμε... Παραξενο; Κοιταχτήκαμε όλοι καλά καλά... και κάναμε ομάδες...
Κάθε ομάδα πήρε από ένα ποίημα μέσα από ένα καπέλο. Αφού το διαβάσαμε και συζητήσαμε γι' αυτό μεταξύ μας, μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας με τους συμμαθητές μας. Τι όμορφα πράγματα μοιραστήκαμε, θα το καταλάβετε από το βλέμμα της κυρίας Αναστασίας και της κυρίας Ειρήνης...
Διαπιστώσαμε ακόμη πως όλων τα τρίστιχα είχαν τον ίδιο αριθμό συλλαβών σε κάθε στίχο. Το μοτίβο που ακολουθούσαν ήταν...
Στη συνέχεια, με τη συνοδεία του γιαπωνέζικου φλάουτου κοιτάξαμε πολλές φωτογραφίες. Η οδηγία ήταν να τις παρατηρήσουμε προσεχτικά χωρίς να μιλάμε και με το τέλος της μουσικής να πάρουμε όποια μας είχε κάνει εντύπωση, όποια μας κίνησε το ενδιαφέρον, μας θύμισε κάτι ή μας προκάλεσε κάποιο συναίσθημα.
Παρατηρήσαμε καλά τις εικόνες μας και γράψαμε λέξεις που μας έφερναν στο νου: ουσιαστικά, ρήματα, επίθετα αλλά και συναισθήματα που μας προκαλούσαν. Μ' αυτές γράψαμε τα δικά μας χαϊκού. Μάλιστα ενθουσιαστήκαμε τόσο που δε μας έφτανε μόνο ένα και στο τέλος οι δάσκαλοι μας παρακαλούσαν να φύγουμε για να βγούνε διάλειμμα. Άλλο πάλι και τούτο!
Η ποιητική μας σοδειά; Απίστευτη!
Στο τέλος, αξιολογήσαμε τη δράση μας, όπως πάντα... Μμ, δεκάρια βλέπουμε. Τι μας άρεσε περισσότερο; Κατ' αρχήν "που ξεφύγαμε λίγο από τα μαθήματα (μαζί σας παιδιά), έπειτα που μάθαμε κάτι καινούριο, που συνεργαστήκαμε τόσο όμορφα και μάλιστα με παιδιά που ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί πως θα μπορούσαμε, που νιώσαμε τόσα πράγματα μέσα από ένα απλό ποίημα, που μας έφεραν τόσα πράγματα στο νου εικόνες που δεν είχαμε δει ποτέ!"
Σας ευχαριστούμε πολύ, παιδιά! Είναι που εσείς μας εμπνέετε... Ευχαριστούμε κύριε Γιώργο και κύριε Κώστα, κυρία Αναστασία! 
Ένα μπουκέτο από παιδιά στη Βιβλιοθήκη! Είπαμε να ' μαστε πολλοί γιατί το θέμα ήταν δύσκολο. Να ' χει ο ένας τον άλλον να στηριχτεί βρε παιδί μου. Ο Φον ο Φοβερός μας συστήθηκε γεμάτος αυτοπεποίθηση. Όσο διαβάζαμε το βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου, και της Αιμιλίας Κονταίου φύτρωναν κεφάλια, χέρια, πόδια, κοιτάζαμε καλά καλά πίσω μας μην παραμόνευε κανένας από αυτούς τους φον φοβερούς τύπους. Ακόμη και την κυρία Αναστασία και την κυρία Ελευθερία τις είδαμε λίγο χλωμές! Κι εκεί που πηγαίναμε να φοβηθούμε... σκάγαμε στα γέλια. Τώρα, με το δίκιο σας θα αναρωτηθείτε αν υπάρχει βιβλίο που να μιλάει για το φόβο και να σου φαίνεται αστείο! Υπάρχει, θα σας πούμε, υπάρχει! Και το απολαύσαμε ως την τελευταία λεξούλα!  Μοιραστήκαμε τους φόβους μας. Τελικά υπάρχουν πράγματα που τα φοβόμαστε όλοι το ίδιο. Ο πόλεμος, ας πούμε, μας τρομάζει όλους. Συζητήσαμε πολύ γι' αυτόν γιατί η σκέψη μας ήταν στους καινούριους μας συμμαθητές, που ο πόλεμος από τη μια στιγμή στην άλλη τους στέρησε τη ζωή τους, την οικογένειά τους, τους φίλους, την πατρίδα τους. Και τώρα κάθονται εδώ ανάμεσά μας ήσυχα και δεν μπορούν να απολαύσουν το ωραίο αυτό βιβλίο μαζί μας, γιατί δε διαβάζουν τη γλώσσα μας, και δεν μπορούν να μας μιλήσουν για τους δικούς τους φόβους γιατί δε μιλάνε τη γλώσσα μας... Ευτυχώς οι δασκάλες μας μας εξήγησαν πως είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια χώρα που μπορεί να απολαμβάνει την ειρήνη, όσο κι αν είναι δύσκολα τα πράγματα, και πως υπάρχουν κανόνες και συμφωνίες που μας προστατεύουν από αυτόν τον φόβο. Κι όσο για τους καινούριους φίλους μας μας εξήγησαν πως μπορούμε να μιλήσουμε μαζί τους μιαν άλλη γλώσσα που δε χρειάζεται λέξεις... και πως ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά μερικές φορές φτάνει για να απαλύνει και τον πιο μεγάλο πόνο! - Εγώ φοβάμαι τις κατσαρίδες. Εσύ τι φοβάσαι; _ Εγώ φοβάμαι τα πάντα! _ Μα υπάρχει κάποιος που φοβάται τα πάντα;  _ Όχι τα πάντα,καλέ! Τα πάντα! _ Ε, αυτό λέω κι εγώ. Τι λέω; Έπειτα, επειδή στ' αλήθεια δε χωράμε πια στη βιβλιοθήκη, βγήκαμε να ζωγραφίσουμε τους φόβους μας στην αυλή. Ο Μηνάς έβαλε τον Φον στη θέση του, όταν μας θύμισε τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη
"Κοίταξε τον φόβο σου κατάματα κι αυτός θα φοβηθεί και θα φύγει". Τρέμε Φον Φοβερέ! Δε μας ξέρεις καλά! Δε χρειάζεται να σας πούμε τη γνώμη μας για το δίλημμα "Βιβλίο ή ταινία;" Την ξέρετε ήδη! Βλέπετε εμεις είμαστε και της παλιάς σχολής. Δε μεγαλώσαμε με tablets και ebooks, δε είχαμε έξυπνα κινητά αλλά γίναμε έξυπνα παιδιά... Χαρήκαμε βέβαια άλλα που εσάς δε σας πάει ο νους. Ανταλλάσσαμε βιβλία με αφιερώσεις που τώρα τις διάβάζουμε και συγκινούμαστε. Το πρώτο που κάναμε όταν παίρναμε στα χέρια μας ένα βιβλίο ήταν να το μυρίσουμε, με κλειστά τα μάτια, και μετά να το ξεφυλλίσουμε με μια γλυκιά προσμονή! Ό, τι μας άρεσε το υπογραμμίζαμε με μαλακό μολύβι και το ξεσηκώναμε μετά στα ημερολόγια και τα λευκώματά μας. Κι ήταν πολύ δύσκολο να αποχωριστούμε βιβλίο μα αν ήταν για κάποιον πολύ αγαπημένο μας, το κάναμε κι αυτό! Αχ, είδατε τώρα μια νοσταλγία που μας έπιασε; Η Άνοιξη θα φταίει! Ε, ναι λοιπόν! Το βιβλίο είναι πάντα καλύτερο από την ταινία! Αυτή τη φορά όμως, η ταινία ήταν εξίσου καλή με το βιβλίο το οποίο το είχαμε λατρέψει από την πρώτη στιγμή. Γι΄ αυτό και, όταν διασκευάστηκε για μικρότερα παιδιά, σπεύσαμε να το βάλουμε στα ράφια μας.  Και βέβαια, όταν το "Θαύμα" του R.J. Palacio έγινε ταινία σπεύσαμε να το δούμε κι έπειτα να το μοιραστούμε! Και τελικά δεν ξέρουμε ποιο είναι το αληθινό θαύμα: το βιβλίο ή ότι για πρώτη φορά είδαμε την κυρία Κατερίνα και τα παιδιά της τόσο ήσυχους; Θαύμα σας λέμε! Θαύμα! Ημέρα ενημέρωσης και δράσης για τα πλαστικά... γιατί το περιβάλλον μας χρειάζεται!Τι σας είχαμε υποσχεθεί; Ενημέρωση και δράση για το περιβάλλον! Ήρθε η πολυπόθητη ώρα και για μια ακόμη φορά διαπιστώσαμε πόσο αλλιώτικο είναι το σχολείο όταν δεν έχουμε μάθημα. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς φταίει... είναι που τα παιδιά έχουν ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, είναι που οι δάσκαλοι δεν τρέχουν πάνω κάτω για να τα προλάβουν όλα, είναι που οι γονείς έχουν πάντα θετική διάθεση, χαίρονται και συνεργάζονται μαζί μας... Δεν ξέρουμε, πάντως οι Κυριακές στο σχολείο είναι υπέροχες. Φυσικά ξεκινήσαμε με τι άλλο; Έκθεση βιβλίου με θέμα το περιβάλλον και επίσκεψη στη Βιβλιοθήκη για να διαβάσουμε βιβλία αλλά και να δανειστούμε, μικροί και μεγάλοι. Επίσης υπήρχε μια μικρή έκθεση αφίσας με ενημερωτικές αφίσες που είχαν φτιάξει τα παιδιά αλλά και άρθρα που είχαν γράψει για να μας βοηθήσουν όλους να κατανοήσουμε το μέγεθος τπου προβλήματος που προκαλούν στο περιβάλλον τα πλαστικά. Η Νεράιδα της Βιβλιοθήκης μας ενημέρωσε για τους κάδους ανακύκλωσης που έχουμε στο σχολείο μας.  Η νεράιδα Φωτεινή μας έδειξε υφασμάτινες τσάντες που μπορούμε να χρησιμοποιούμε αντί για τις πλαστικές. Τις είχε κρεμάσει σε έναν καλόγερο για να μπορούμε να τις περιεργαστούμε στο χώρο της έκθεσης βιβλίου και να αποφασίσουμε για το σχέδιο που μας αρέσει περισσότερο.  Η Βιβλιοθήκη μας φέτος συνεργάζεται με την οργάνωση Plasticfreegreece η οποία μας παραχώρησε το ντοκιμαντέρ "A plastic ocean". Το είδαμε μαζί με τους γονείς μας και τους δασκάλους μας και συγκλονιστήκαμε από όσα είδαμε. Θυμηθήκαμε τα λόγια του αγαπημένου μας συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη "Να αγαπάς την ευθύνη! Να λες εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο κι αν δε σωθεί εγώ θα φταίω"...  Ενημερώσαμε τους γονείς για την περιβαλλοντική μας δράση και την ιστοσελίδα μέσα από την οποία μπορούν να μας παρακολουθούν και να μας ακολουθούν...  ...και τους καλέσαμε να μας βοηθήσουν παίρνοντας μέρος στην έρευνά μας. Στη συνέχεια ξεκίνησε το εργαστήρι υφασμάτινης τσάντας όπου, με την καθοδήγηση της κυρίας Αναστασίας Παπαδάκη, φτιάξαμε όλοι τις δικές μας τσάντες για να αντικαταστήσουμε τις πλαστικές σακούλες που χρησιμοποιούσαμε ως τώρα. Το μόνο που χρειαστήκαμε ήταν μια παλιά μπλούζα, ένα ψαλίδι και πολύ κέφι και έμπνευση. Έτσι από την επόμενη φορά θα έχουμε στα ψώνια, στη βόλτα ή στην εδρομή τη δική μας ανθεκτική, φιλική προς το περιβάλλον τσάντα και με την προσωπική σφραγίδα του δημιουργού! Κι όσο εμείς κηρύσσαμε τον πόλεμο στην πλαστική σακούλα, οι μπαμπάδες ετοίμαζαν τον κομποστοποιητή μας στον κήπο για να μην πετάμε τίποτα χρήσιμο αλλά και για να έχουμε το δικό μας βιολογικό λίπασμα για τα φυτά μας. Σας ευχαριστούμε πολύ όλους για την όμορφη μέρα που μοιραστήκαμε! Για μια ακόμη φορά συνειδητοποιήσαμε πως όλοι μαζί μπορούμε κι αν δεν είμαστε πολλοί, δεν πειράζει. Εμείς θα πορευόμαστε με οδηγό τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη, κι "αν δεν τη βρίσκουμε την άνοιξη, θα τη φτιάχνουμε"!
|
Η Νεράιδα της ΒιβλιοθήκηςΓια όγδοη χρονιά είμαστε μαζί σας για να ταξιδέψουμε στον υπέροχο κόσμο των βιβλίων. Ανανεωμένοι, με νέα μέλη και πολύ κέφι! Archives
September 2018
Categories |
RSS Feed
