Δέντρα

Μιλήσαμε πολυ για τα δέντρα φέτος, διαβάσαμε βιβλία, ζωγραφίσαμε, γράψαμε και συγγράψαμε. Τα επισκεφτήκαμε στην τάφρο των Ενετικών τειχών, τα αγκαλιάσαμε, αφουγκραστήκαμε την καρδιά τους, τα αγκαλιάσαμε, ξαπλώσαμε και διαβάσαμε κάτω από τη σκιά τους, αφεθήκαμε να νιώσουμε τις ρίζες τους να διακλαδίζονται βαθιά κάτω από το χώμα που πατάμε, να επικοινωνούν, να κουβαλούν μηνύματα άηχα για τα δικά μας αυτιά. 
Κάναμε τη δική μας παρέμβαση στο πάρκο κι ελπίζουμε να βρούμε μιμητές κι ακόλουθους. Το σίγουρο είναι πως τα παιδιά θέλουν και μπορούν. Οι μεγάλοι όμως;

Διαβάσαμε την ιστορία της Τζούλια, μιας νεαρής ακτιβίστριας, που για 734 μέρες έζησε πάνω σε μια τεράστια σεκόγια στην προσπάθειά της να τη σώσει. Μπήκαμε στη θέση της νεαρής κοπέλας, Τι σκεφτόταν, τι φοβόταν, τι έλπιζε, τι ονειρευόταν; Πώς ένιωσε όταν κατέβηκε πια από το δέντρο που είχε δέσει τη ζωή της μαζί του; Μπήκαμε στη θέση του δέντρου; Γίναμε ή φωνή του. Μπήκαμε στη θέση των υλοτόμων. Τι επιδίωκαν; Τι είχε γι΄αυτούς τη μεγαλύτερη σημασία; Πώς έβλεπαν τη Τζούλια και τον αγώνα της; Γράψαμε αφού είδαμε τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. 

Την ώρα της Αγνωστης Ορθογραφίας γράψαμε ένα ποίημα του αγαπημένου μας Αργύρη Χιόνη 
(Όταν τα δέντρα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων , Η φωνή της σιωπής, εκδόσεις Νεφέλη ) 

Θα 'ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.

Το συζητήσαμε, φτιάξαμε στο μυαλό μας εικόνες και σκεφτήκαμε με ποιούς άλλους τρόπους θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε. Με δημιουργική γραφή, θέατρο και αυτοσχεδιασμό, φωτογραφία, παγωμένη εικόνα, μουσική εικαστικά, χορό... 
Δε χρειαζόμαστε θρανία και καρέκλες για να κάνουμε μάθημα. Μάθημα είναι η τέχνη, η ζωή!

Πώς μπορούμε να εκφράσουμε το κείμενό του με κίνηση, με μουσική;
Ποιο είδος μουσικής θα ταίριαζε; Αφού ακούσαμε πολλά συναποφασίσαμε για το soundtrack.

Φτιάξαμε το σενάριο, τις σκηνές, επιλέξαμε ρόλους, αυτοσχεδιάσαμε.

* Σκηνή πρώτη
Τα δέντρα μόνα τους
https://www.youtube.com/watch?v=2G8LAiHSCAs

Σκηνή δεύτερη
Άνθρωποι και δέντρα συνυπαρχουν αρμονικά. Παιδιά παίζουν, διαβάζουν, χορεύουν ανάμεσα στα δέντρα.
https://www.youtube.com/watch?v=bStwaOGxy_Q

Σκηνή τρίτη
Άνθρωποι ειβάλλουν στο δάσος, κόβουν και καίνε τα δέντρα, πετούν σκουπίδια. Τα δέντρα πέφτουν, οι άνθρωποι απομακρύνονται.
https://youtu.be/anaGzzX8P7E

Σκηνή τέταρτη
Τα δέντρα φεύγουν από τη σκηνή. Στη θέση τους κάποιοι αφήνουν σκούρα υφάσματα για τρύπες και φεύγουν.
https://youtu.be/cefCdPe-U0Y

Σκηνή Πέμπτη
Οι άνθρωποι επιστρέφουν, κλαίνε πάνω από τις άδειες τρύπες. Κάποιοι πέφτουν μέσα και οι άλλοι τους σκεπάζουν.
Σιγά σιγά σηκώνονται όλοι και φεύγουν από τη σκηνή.
https://www.youtube.com/watch?v=aBus9kaSzYQ
​
Κι αφού το κάναμε όλοι μαζί, το δοκιμάσαμε και σε μικρότερες ομάδες. Ένα δέντρο, ένας άνθρωπος κι ένας αφηγητής. Νιώσαμε τη διαφορετική δυναμική, τη διαφορετική συνεργασία.