Ένα ποίημα την ημέρα

​

Τον τελευταίο καιρό ξεκινούσαμε ή τελειώναμε τη μέρα μας με ένα ποίημα. Γνωρίσαμε πολλούς ποιητές και ποιήτριες, αναζητήσαμε ο καθένας το προσωπικό του μονοπάτι ανάμεσα στις λέξεις, δώσαμε το δικό μας νόημα κι έπειτα μοιραστήκαμε όσα νιώσαμε, όσα σκεφτήκαμε, όσα φανταστήκαμε. 

Ένα ποίημα δε φτάνει να το διαβάσεις μοναχά μια φορά. Χρειάζεται πολλές πολλές αναγνώσεις ώσπου να σιγουρευτείς πως έχει βρει τη θέση του μέσα στην ψυχή ή το μυαλό σου. Μερικά ποιήματα είναι ακριβώς όπως τα προβλήματα των Μαθηματικών. Με την πρώτη ανάγνωση νομίζεις πως δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Μα όσο τα διαβάζεις ξανά και ξανά σου έρχεται στο μυαλό η λύση, κάποιες φορές μάλιστα οι λύσεις είναι πολλές. Κάποιες φορές ακούς απο άλλους λύσεις που εσύ δεν είχες σκεφτεί. 
Αυτή είναι τελικά και η μαγεία της ποίησης: να βλέπεις πόσο διαφορετικά συνομιλεί το ποίημα με τον κάθε άνθρωπο που το διαβάζει. 
​

Κάποιοι ποιητές ήταν μακριά, όπως η Brikena Ghisto που ήταν στην Αθήνα, ο Μιχάλης Μελαχροινούδης που ήταν στη Χίο, η Anita Gorman στην Αμερική. Άλλοι πάλι ήταν πολύ κοντά μας όπως η Ειρήνη Παραδεισανού και ο Γεώργιος Αναστασάκης. 

Καλέσαμε την Ερήνη Παραδεισανού στην τάξη μας και μιλήσαμε για την ποίηση. Είχαμε ετοιμάσει ένα ερωτηματολόγιο για ποιητές και ποιήτριες. Αν είστε ή αν νιώθετε ποιητές και ποιήτριες, δοκιμάστε να απαντήσετε στις ερωτήσεις μας κι εσείς.

Οι ερωτήσεις μας ταξίδεψαν στη Χίο και στην Αθήνα και οι απαντήσεις γύρισαν πίσω σ'εμάς πολύ γρήγορα.  Ευχαριστούμε πολύ πολύ Brikena Ghisto, Μιχάλη Μελαχροινούδη και Γιώργο Αναστασάκη! 

Είχε πολύ ενδιαφέρον καθώς σχεδόν όλοι συμφωνούσαν σε πολλά πράγματα όπως ας πούμε πως το να φτιάχνεις ποιήματα δεν είναι και δε θα μπορούσε να είναι δουλειά, είναι μια βαθιά εσωτερική ανάγκη. Ή ότι ο δρόμος της ποίησης είναι ένας δρόμος που σε βρίσκει, δεν τον βρίσκεις. 

Σε άλλα θέματα πάλι διαφωνούσαν αφού ο κάθε ποιητής και ποιήτρια ακολουθεί το δικό του προσωπικό μονοπάτι ακριβώς όπως κάνει και κάθε αναγνώστης και  αναγνώστρια. 

Μπορεί κάποιος να είναι ποιητής και να μην το ξέρει; Ε, λοιπόν ναι! Μπορεί! Κι εμείς το διαπιστώσαμε χάρη σε ένα βιβλίο που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά! Μιλά για ένα ποίημα που γιατρεύει... ψάρια! Αφού το διαβάσαμε γράψαμε στα γνωστά μικρά χρωματιστά χαρτάκια μας τι είναι ποίηση για καθέναν και καθεμιά από εμάς. 
Δε θα το πιστέψετε αλλά διαπιστώσαμε πως όλοι και όλες κρύβουμε μέσα μας μια ποιητική φλέβα. Ενώσαμε τις σκέψεις και τις ιδέες μας και φτιάξαμε το πρώτο μας συλλογικό  ποίημα!

​Σας το αφιερώνουμε!

Πού ξέρετε; Ισως όλον αυτόν τον καιρό να σπέρναμε τους σπόρους που θα μεγαλώσουν και θα ανθίσουν μέσα στους επόμενους ποιητές και ποιήτριες. Κι ίσως κάποιοι από αυτούς να μιλάνε στα παιδιά μιας τάξης του μέλλοντος και να τους περιγράφουν όσα ζούμε εμείς σήμερα!