Το βιβλιοφάγο δρακάκι μας είχε καλέσει σήμερα στη Βιβλιοθήκη. Αυτό δεν είναι παράξενο. Το παράξενο είναι πως μας είπε να φέρουμε μαζί και το αγαπημένο μας παιχνίδι, εκείνο που, απ' όλα τα παιχνίδια, δύσκολα θα αποχωριζόμαστε. Εκείνο που θα παίρναμε οπωσδήποτε μαζί μας αν αναγκαζόμαστε να κάνουμε ένα μακρινό ταξίδι. "Συστήσαμε"το παιχνίδι μας στους φίλους και τις φίλες μας και είπαμε πώς νιώθουμε γι' αυτό, γιατί είναι τόσο σημαντικό για μας, πώς νιώθουμε όταν το κρατάμε στα χέρια κι στην αγκαλιά μας, πόσο θα μας στενοχωρούσε αν το αποχωριζόμαστε. Όταν κρατώ στην αγκαλιά το αγαπημένο μου παιχνίδι νιώθω αγάπη παρηγοριά ζεστασιά συπαράσταση χαρά νοιάξιμο ασφάλεια ελπίδα να με συνδέει, να μου θυμίζει το σπίτι μου ή αγαπημένους ανθρώπους που μπορεί να είναι κοντά μου ή όχι Είδαμε μια εικόνα του Πέτρου Μπουλούμπαση από το βιβλίο που θα διαβάζαμε χωρίς όμως να μάθουμε τίποτα άλλο γι' αυτό, ούτε τον τίτλο ούτε τον ή την συγγραφέα ούτε την υπόθεση. Πόσο όμορφη εικόνα! Πρώτα την παρατηρήσαμε προσεχτικά. Τα χρώματα, τις γραμμές, τα πρόσωπα, τη στάση, την έκφραση. Είναι μια μαμά με το παιδί της. Ή μήπως είναι ένα παιδί με την κούκλα του; Πάει διακοπές. Κοιτάξαμε ακόμη πιο προσεχτικά. Το κορίτσι μοιάζει να μη νιώθει όσα εμείς για το παιχνίδι μας ή μάλλον όχι μόνο αυτά. Μοιάζει να είναι λυπημένο. Μήπως δεν πηγαίνει διακοπές; Μήπως μετακομίζει σε άλλον τόπο και στενοχωριέται που θα χάσει τους φίλους της; Κρατάει την κούκλα της σφιχτά, Μήπως θέλει να πάρει κουράγιο; Τι είναι αυτή η άσπρη μουντζούρα; Σαν κάποιος να θέλει να σβήσει την εικόνα. Και η κούκλα μοιάζει λυπημένη, σαν να έχει αγωνία. Μήπως θα χωριστούν και δε θα πάνε ταξίδι μαζί; Η κούκλα είναι πιο έντονη ενώ το κορίτσι είναι πιο θαμπό. Όλες οι απαντήσεις που ψάχναμε βρίσκονταν μέσα στο βιβλίο που θα διαβάζαμε. "Ζάζα" Παράξενος τίτλος. Μήπως είναι όνομα; Το όνομα του κοριτσιού ή μήπως το όνομα της κούκλας; Μας αρέσει πολύ να ταιριάζουμε τα διαβάσματά μας με μουσικές. Καθίσαμε αναπαυτικά και αφεθήκαμε... Μια ιστορία αληθινή (;) με αφήγηση κοφτή και ήχους, γύρω μας ήχους παντού. Τσαφ τσουφ, φσσσστ, γαβ γαβ, γκνταπ γκντουπ, σςςςς ...σιωπή.... Σαν να μην είναι η όρασή μας η πιο δυνατή μας αίσθηση, σαν να μην είναι αυτή που μας φερνει σε επαφή με τον κόσμο γύρω μας, Ισως γιατί είμαστε κάπου κλεισμένοι και δεν μπορούμε να δούμε πολλά. Ή γιατί δεν μπορούμε να σηκώσουμε τα μάτια μας από φόβο κι από το φόβο πάλι προσπαθούμε να αφουγκραστούμε όσα γίνονται γύρω μας, τον κίνδυνο που ζυγώνει. Θυμηθήκαμε άλλες ιστορίες που έχουμε διαβάσει. Η Έρικα, η Άννα Φρανκ... Τι θα έλεγαν άραγε τα παιχνίδια μας για εμάς; Η Εστρέα ήταν τυχερή. Το αστέρι της πρόλαβε κι έλαμψε στη γη. Αγάπησε, έκανε παιδιά κι εγγόνια κι έστω κι αργά συνάντησε τη Ζάζα της, πρόλαβε να ξαναδεί την κούκλα που φύλαξε τόσο καλά τα μυστικά της. Κι η Ζάζα, ήταν τυχερή που δε χάθηκε σε κανένα σκουπιδότοπο, που δε θάφτηκε σε κανένα ανώνυμο τάφο αλλά βρήκε το σπίτι της σε ένα μουσείο, κι από κει μας κοιτάζει με τα μεγάλα της μάτια και μας μιλά για όσα φοβερά είδε...Ένα αλλιώτικο μουσείο παιχνιδιών...το μουσείο Yad Vashem. Πατήστε κι εσείς πάνω στην εικόνα για να το επισκεφτείτε. Μπορείτε να βρείτε πολλές συγκλονστικές ιστορίες παιδιών, αν πατήσετε στην εικόνα. Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το βιβλίο της Αργυρώς Πιπίνη και του Πέτρου Μπολούμπαση από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο με ένα κλικ! Φύγαμε γεμάτοι σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα... Και μια και συνηθίζεται στο Βιβλιοδρόμιο, φύγαμε παίρνοντας μαζί μας για φίλεμα κι ένα βιβλίο...για ένα άλλο παιχνίδι, για ένα άλλο μουσείο...
2 Comments
|
2021-2022'Αλλη μια αλλόκοτη βιβλιοχρονιά με covid. Εμείς θα είματε εδώ να πασπαλίζουμε με αγάπη και βιβλία τις μέρες μας. Archives
May 2022
Categories |