Τα παπούτσια της δασκάλας*

Χαρασκευή! Η ωραιότερη μέρα της εβδομάδας! Γεμάτη εκπλήξεις και βιβλία!
Μετά το διάλειμμα μας περίμενε στην τάξη μια προθήκη με ένα ζευγάρι κατακίτρινα ποδοσφαρικά παπούτσια και με ένα ερώτημα στη λεζάντα της: τα παπούτσια του δασκάλου ή της δασκάλας;
Σιγά το δύσκολο! τα 14 από τα 17 παιδιά που ήταν στην τάξη απάντησαν πως είναι τα παπούτσια του δασκάλου και μάλιστα του κυρίου Μιχάλη, του γυμναστή. Κάποιος είπε πως μπορεί να είναι και του υποδιευθυντή γιατί νομίζει πως τον έχει δει να φοράει αθλητικά παπούτσια. Οι τρεις είπαν πως θα μπορούσαν τα παπούτσια να ανήκουν στην κυρία Νατάσα, τη γυμνάστρια. Πάντως σίγουρα είναι κάποιου ή κάποιας που αγαπάει το ποδόσφαιρο. 

Κι αφού άκρη δε βγάζαμε, το αφήσαμε στην άκρη κι αναρωτηθήκαμε τι λένε τα παούτσια μας για εμάς. Αφού είδαμε παπούτσια από όλον τον κόσμο διαπιστώσαμε πως λενε πολύ περισσότερα για εμάς από όσα νομίζαμε. Μιλούν για τον τόπο που ζούμε και την εποχή μας, για την οικονομική και κοινωνική μας κατάσταση, για τα πράγματα που μας αρέσουν, για την ηλικία, το φύλο μας ή τη φυλή μας.

Συζητήσαμε για τη φράση "μπαίνω στα παπούτσια των άλλων". Τι σημαίνει;Πώς είναι άραγε να μπαίνεις στα παπούτσια των άλλων; Τι είναι η ενσυναίσθηση; 

Σκεφτήκαμε με τον διπλανό και τη διπλανή μας λέξεις που μας έρχονται στον νου όταν ακούμε τη λέξη "διατητής" κι ύστερα τις μοιραστήκαμε με όλη  την ομάδα. Ζωγραφίσαμε όλοι και όλες διαιτητές... εκτός από την Ελένη που έφτιαξε μια υπέρκομψη διαιτητή !

Και κάπου εκεί ήρθε η ώρα να ξεφουρνιστεί ζεστό, ζεστό και το βιβλίο! Πρώτα παρατηρήσαμε καλά το εξώφυλλο. Μας έκαναν εντύπωση τα υπέροχα, διαφορετικά χρώματα, το ότι βλέπαμε μόνο πόδια και παπούτσια και μπορούσαμε μόνο να μαντέψουμε σε ποιον ή σε ποιαν ανήκουν. Η κυρία Ελευθερία μας εξήγησε πως η εικονογράφος είχε μεγαλώσει στο Γιοχάνεσμπουργκ, μια χώρα της Αφρικής, και πως εκεί λατρεύουν τα χρώματα!

Διαβάσαμε το κείμενο παράλληλα με τις εικόνες. Μας άρεσε πολύ που ψάχναμε τη δασκάλα στις εικόνες. Σταμάτησε η ανάσα μας όταν η δασκάλα έκρυψε πίσω από τον θάμνο τη βαλίτσα της και είχαμε ένα σωρό ιδέες για το περιεχόμενό της! Κι αν η δασκάλα ήταν κατάσκοπος, είπε ο Ιωάννης; Αν έκρυβε στη βαλίτσα ναρκωτικά, όπλα ή παρανομο υλικο; Ποτέ δεν ξέρεις μ' αυτές τις δασκάλες η αλήθεια είναι...

Στο τέλος μείναμε με ανοιχτό το στόμα! Ουάου! Η δασκάλα ήταν διαιτητής; Ή μήπως διαιτήτρια; Η αναζήτηση σε δυο ηλεκτρονικά λεξικά μας μπέρδεψε αλλά και μας έδωσε την αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Κάποιοι λένε πως η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός και αλλάζει, εξελίσσεται. Λέξεις χάνονται και σβήνουν κι άλλες γεννιούνται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε εποχής. Γιατί συμβαίνει αυτό; Εσείς τι πιστεύετε;  

Μιλήσαμε για την πρώτη γυναίκα φοιτήτρια και την πρώτη γυναίκα υφηγήτρια της Ιατρικής Σχολής των Αθηνών, πολλά χρόνια πριν. Κι όμως πολλά από τα λόγια με τα οποία τις υποδέχτηκαν τότε ακούγονται ακόμη και σήμερα. Η κυρία Ντόρις, η δασκάλα του βιβλίου σίγουρα έχει ακούσει αρκετά από αυτά.

Καλά όλα αυτά αλλά τα παπούτσια στην προθήκη τίνος είναι; 

Όσο ψάχναμε στις φωτογραφίες των γυναικείων ομάδων να εντοπίσουμε την δασκάλα μας την προσφαιρίστρια, η κυρία Ροδάνθη, που ως τότε μας παρακολουθούσε φορώντας το χαμόγελο της Τζιοκόντα,  σηκώθηκε αργά αργά στον πίνακα και αμς έδειξε τον εαυτό της. Μας μίλησε για το ελληνικό γυναικείο ποδόσφαιρο, για την προσωπική της εμπειρία, για όσα αλλάζουν σιγά σιγά ακόμη και στη χώρα μας. 
Μάλιστα βρήκε μια ισχυρή σύμμαχο στη φίλη μας την Ειρήνη που είναι κι αυτή ποδοσφαιρίστρια! Μας υποσχέθηκε πως θα μας κάνει προπόνηση και πως, μαζί με τον κύριο Μιχάλη θα φτιάξουν μια ομάδα ποδοσφαίρου κοριτσιών! 

* Μπορείτε να κάνετε κλικ στην εικόνα για να σείτε και να αξιοποιήσετε την παρουσίαση μας για το βιβλίο "Τα παπούτσια της δασκάλας" της Δέσποινας Ηρακλέους και της Χρύσως Χαραλάμπους από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο!