Στις 7 κορυφές

  Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα, της ισότητας των φύλων, των ίσων ευκαιριών. 
Ημέρα των Καταπιεσμένων επιθυμιών, των χαμένων ζωών, των αποκλεισμένων εξαιτίας του φύλου τους ανθρώπων.
  Τιμώντας αυτή τη μέρα διαβάσαμε ένα βιβλίο γραμμένο και εικονογραφημένο από τρεις γυναίκες. Η Χριστίνα Φλαμπούρη χάραξε την ιστορία της στο χιόνι, μαζί με τη Μαρία Ρουσάκη την έγραψαν στο χαρτί και τα χρώματα της Κιάρα Φεντέλε έντυσαν με  εικόνες τις λέξεις τους. 
  Μερικές φορές τα λόγια δεν αρκούν γι'αυτό επιλέξαμε να ξεκινήσουμε διαβάζοντας την εικόνα χωρίς να ξέρουμε τίποτα για την ιστορία. Εκείνο που αιχμαλώτισε το βλέμμα των παιδιών ήταν το αντικείμενο που κρατούσε το κοσρίτσι στο εξώφυλλο. Τι θα μπορούσε να είναι άραγε; Εσείς τι πιστεύετε;

  Πριν ξεκινήσουμε να διαβάσουμε το βιβλίο προσπαθήσαμε να περιγράψουμε την εικόνα όσο καλύτερα μπορούσαμε. Φανταστήκαμε πως την περιγράφουμε σε έναν άνθρωπο που έχει προβλήματα όρασης και δεν μπορεί να τη δει. Το κάναμε πρώτα προφορικά όλοι μαζί. Καθόλου εύκολο δε είναι τελικά, κι ας μοιάζει έτσι, να περιγράψεις κάτι. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον κι όλο και κάτι είχαμε να προσθέσουμε για να ζωντανέψουμε την περιγραφή μας.
  Αφού βάλαμε ο καθένας και η καθεμιά τη δική μας πινελιά και πήραμε ιδέες,  ήρθε η ώρα να κάνουμε την δική μας περιγραφή γραπτά με το δικό μας προορικό ύφος. Η ώρα που  διαβάζουμε τα κείμενά μας μεγαλόφωνα είναι πολύ σημαντική! Περιμένουμε να σιγουρευτούμε πως όλοι και όλες είναι στραμμένες σε εκείνον ή εκείνη που μοιράζεται τη δουλειά του μαζί μας  και ξεκινάμε όταν νιώσουμε πως όλοι είμαστε έτοιμοι για ενεργητική ακρόαση. 
  Στο τέλος επιλέγουμε δύο παιδιά για μιλήσουν για το κείμενό μας ξεκινώντας από τα θετικά τους σχόλια. Μας λένε τι τους άρεσε, αν πήραν κάποια ιδέα, αν κάποιο σημείο έμεινε περισσότερο στη μνήμη τους. Τέλος μας κάνουν τις δικές τους προτάσεις για βελτίωση. Ετσι μαθαίνουμε να ακούμε προσεχτικά και με σεβασμό τον ομιλητή ή την ομιλήτρια, μαθαίνουμε να κρίνουμε και να κάνουμε εποικοδομητική κριτική αλλά και να δεχόμαστε την κριτική των άλλων χωρίς να ματαιωνόμαστε. Πολύ συχνά ακούγοντας τον εαυτό μας να διαβάζει, βλέπουμε και επισημαίνουμε μόνοι μας τα σημεία που χρειάζονται βελτίωση. Μαθαίνουμε ακόμη να υποστηρίζουμε τη δουλειά μας, να προετοιμάζουμε προσεχτικά την μεγαλόφωνη ανάγνωσή μας ώστε να είναι όσο πιο ζωντανή γίνεται! Κυρίως όμως συνειδητοποιούμε πόσοι διαφορετικοί τρόποι υπάρχουν να δούμε και να πούμε Φορά τη φορά βλέπουμε την πρόοδό μας, τη δική μας και των άλλων, και καμαρώνουμε για τις μικρές μας νίκες, για τις κορυφές που κατακτάμε. 

 Σκεφτήκαμε τι θα θέλαμε να μάθουμε γι' αυτό το κορίτσι και καταγράψαμε τις ερωτήσεις μας. 

Ποια είναι; 
Πού βρίσκεται;
Πώς βρέθηκε εκεί; Γιατί; 
Είναι μόνη της ή είναι κάποιος άλλος μαζί της;
Πώς νιώθει; 
Πώς τη λένε;
Βρέθηκε εκεί επειδή το ήθελε ή αναγκάστηκε;
Τι είναι αυτό που κρατάει; Είναι κάτι που υπάρχει στ΄αλήθεια ή είναι συμβολισμός της εικονογράφου;
Η ιστορία της είναι αληθινή;

 Απολαύσαμε την ανάγνωση του βιβλίου, τόσο τα λόγια όσο και τις εικόνες του. Παρατηρήσαμε πως το βουνό ήταν πάντα ζωντανό και είχε διαφορετική μορφή. Μάλλον "η φύση μας παρατηρεί, μας παρακολουθεί, ίσως και να μας μιλάει". Πολλές από τις ερωτήσεις μας απαντήθηκαν από το κείμενο αλλά έλα που μας γεννήθηκαν κι άλλες. Και τότε ήρθε η ώρα για έρευνα. Τι από όλα αυτά ήταν αληθινό και τι ανήκε στη σφαίρα της μυθοπλασίας;'Είδαμε μια παρουσίαση και συζητήσαμε για την ιστορία της Χριστίνας Φλαμπούρη. 

 Διαβάσαμε αποσπάσματα από την συνέντευξη της Χριστίνας Φλαμπούρη στο Mother's blog και τα συζητήσαμε. Τη στειλαμε μάλιστα και στους γονείς μας. Η ιστορία της ήταν γεμάτη έμπνευση! Μας έκανε μεγάλη εντύπωση που είπε πως δεν σταμάτησε να φοβάται τα ύψη αλλά προσπαθεί να ξεπερνάει τον φόβο της, να μην τον αφήνει να την τραβάει πίσω. 
  Κι αφού κάναμε την έρευνά μας και διαβάσαμε πολλά για τη Χριστίνα και ελέγξαμε τις πηγές μας σαν σοβαροί δημοσιογράφοι, ήρθε η ώρα να της πάρουμε και τη δική μας συνέντευξη και να ασκηθούμε σε ένα άλλο κειμενικό είδος. Πώς σκεφτόμαστε και επιλέγουμε  τις ερωτήσεις; Ποιος είναι ο στόχος μας; Είναι όλες οι ερωτήσεις σωστές ή κατάλληλες για μία συνέντευξη; Ποια μορφή πρέπει να έχει μια συνέντευξη; 

Στο τέλος αποφασίσαμε πως το κορίτσι στου εξώφυλλο κρατά μια μπάλα από ελπίδα, συνεργασία, αφοσίωση, φροντίδα, αποδοχή κι άλλα πολλά...