Δέντρα...γενεαλογικά και άλλα

Ναι, ναι πάλι από το βιβλίο της Γλώσσας ξεκινήσαμε αλλά σιγά που θα μέναμε εκεί!

Έχετε ακούσει την γνωστή σε όλους παροιμία "το 'να βιβλίο φέρνει τ' άλλο και τα δυο τη Βιβλιοθήκη ολόκληρη"; Ε, λοιπόν αυτό μας συμβαίνει πολύ συχνά!
Ξεκινάμε που λέτε με ένα βιβλίο και για πότε βρισκόμαστε να ταξιδεύουμε στην άλλη άκρη της γης ούτε που το παίρνουμε χαμπάρι!
Η αφετηρία μας αυτή τη φορά ήταν το βιβλίο της Μαριάννας Κουμαριανού και της Ράνιας Ηλιάδου από την Ελληνοεκδοτική "Ένα δέντρο για μένα". Το διαβάσαμε και μιλήσαμε για την οικογένειά μας και το δικό μας γενεαλογικό δέντρο.

Συζητήσαμε για το ποιοι ανήκουν στο γενεαλογικό δέντρο μας και ποιοι όχι και μιλήσαμε για τις ηλικίες και τους σταθμούς στη ζωή ενός ανθρώπου, πώς δηλαδή κάποιος από έμβρυο γίνεται βρέφος και νήπιο κι ύστερα παιδί και έφηβος. Κι έπειτα γίνεται ενήλικος κι από κει μεσήλικος και υπερήλικος. Έπειτα ειδαμε πως δύο άνθρωποι που ενώνουν τις ζωές τους είναι σαν δυο γενεαλογικά δέντρα που μπλέκονται τα κλαδιά τους.

Είδαμε πολλά γενεαλογικά δέντρα μα εκείνο που μας άρεσε περισσότερο ήταν εκείνο που μας έδειξε ο Μάνος από το βιβλίο που διαβάζει αυτόν τον καιρό, τα "Δέντρα" του του Πιοτρ Σόχα. Το λατρεύουμε αυτό το βιβλίο!

Απλώσαμε μια κόκκινη κορδέλα και φτιάξαμε την πορεία της ζωής των δικών μας: της μαμάς, του παππού, της γιαγιάς ακριβώς όπως έκανε και η γιαγιά στο βιβλίο που διαβάσαμε. Φτιάξαμε το γενεαλογικό μας δέντρο όπως εκείνο που είδαμε στην εικονογράφηση του βιβλίου, άλλοι με ονόματα και άλλοι με εικόνες. Είδαμε πως ο χρόνος δε μετριέται μόνο με το ρολόι κι ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να τον μετρήσει κανείς. Άλλωστε σε διαφορετικές εποχές και πολιτισμούς ο χρόνος μετρούσε και μετρα
 διαφορετικά για τους ανθρώπους. 
​Απλώσαμε μια κόκκινη κορδέλα και φτιάξαμε την πορεία της ζωής των δικών μας: της μαμάς, του παππού, της γιαγιάς.

Φτιάξαμε το γενεαλογικό μας δέντρο όπως εκείνο που είδαμε στην εικονογράφηση του βιβλίου, άλλοι με ονόματα και άλλοι με εικόνες.

Και καθώς η κόκκινη κορδέλα ξετυλιγόταν, ουπς! Βρεθήκαμε στο Μεξικό να παρατηρούμε τον πίνακα της Frida Kahlo με τίτλο "Εγώ και το οικογενειακό δέντρο της οικογένειάς μου". Παράξενος πίνακας! Έμοιαζε να μας μαγνητίζει. Όπως πάντα τον παρατηρήσαμε για λίγα λεπτά σιωπηλοί κι ύστερα τον περιγράψαμε με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορούσαμε, τόσες που αν κάποιος ας άκουγε χωρίς να τον βλέπει να μπορεί να τον φανταστεί. Παρατηρήσαμε τόσα πολλά υπέροχα κι ενδιαφέροντα πράγματα! Παρατηρήσαμε τον πίνακα από πάνω προς τα κάτω κι από αριστερά προς τα δεξιά. Πω πω πόσα μας αποκάλυψε! Πόσα ανακαλύψαμε και πόσα σκεφτήκαμε! 

Ύστερα είδαμε έναν άλλον πίνακα της ίδιας ζωγράφου και παρατηρήσαμε ομοιότητες και διαφορές. Ποιος είναι ο άντρας στ' αριστερά της και γιατί δεν κάθεται κι αυτός στο δέντρο; Και τι μας λένε για τη ζωγράφο τα αντικείμενα που υπάρχουν σκορπισμένα γύρω της; 

Η κόκκινη κορδέλα κι εδώ, η ίδια κόκκινη κορδέλα που ο Βαγγέλης είπε πως συμβολίζει το αίμα και η Μαρία την αγάπη και τον έρωτα. Μα μήπως δεν έχουν δίκιο και οι δυο; Λέμε για κάποιον συγγενή μας πως έχουμε το ίδιο αίμα αλλά και για να φυτρώσει και να καρπίσει και να μεγαλώσει ένα γενεαλογικό δέντρο δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο από το να αγαπηθούν και να ερωτευτούν δυο άνθρωποι! Για να γίνουν πάλι δυο άνθρωποι αδελφοποιτοί πρέπει ο καθένας να ενώσει το αίμα του με του άλλου. Λέμε "το αίμα νερό δε γίνεται" για να δείξουμε τη δύναμη των συγγενικών δεσμών.

Ζωντανέψαμε τον πίνακα ζωγραφικής. Μας αρέσει πολύ να το κάνουμε αυτό!

Πώς ήταν άραγε  οι παλιές φωτογραφικές μηχανές; Πόσο εύκολο ήταν να βγάλει μια οικογενειακή φωτογραφία; Πόσο κοστιζε; Μπορούσαν όλοι να το κάνουν; Γιατί οι άνθρωποι φαίνονται πάντα βλοσυροί στις οικογενειακές φωτογραφίες; Δύσκολο να το φανταστούμε εμείς στον καιρό των selfies, ε; Γιατί η Frida Kahlo είχε τόσες πολλες φωτογραφίες από την παιδική της ηλικία;
Είδαμε φωτογραφίες από τη ζωή της ζωγράφου, διαλέξαμε μερικές από διαφορετικές ηλικίες και τις τοποθετήσαμε στη σειρά, όπως έκανε η γιαγιά στο βιβλίο που διαβάσαμε.
Βέβαια η Frida δεν κατάφερε να γεράσει καθώς το νήμα της ζωής της κόπηκε νωρίς. Δεν προστέθηκαν για χάρη της καινούρια κλαδιά στο γενεαλογικό της δέντρο αφού δεν έγινε ποτέ μητέρα κι ας το επιθυμούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Δεν έζησε στη μνήμη χάρη στους απογόνους της αλλά χάρη στην τέχνη της.

Μέσα σε όλα αυτά σκεφτήκαμε πως, καλά εμείς ξέρουμε, αλλά του βιβλιοφάγου δράκου από πού κρατάει η σκούφια του; Το μόνο που ξέρουμε είναι πως ο δίδυμος αδερφός του, ο Σοφήλιος, ζει στην Αθήνα. Τον γνωρίσαμε όταν μας επισκέφτηκε πριν λίγους μήνες με τη Γιώτα Αλεξάνδρου. Αλλά οι γονείς τους; Οι παππούδες τους;
Ψάξαμε όλα τα βιβλία της βιβλιοθήκης μας να βρούμε στοιχεία και καταφέραμε να ξετρυπώσουμε το γενεαλογικό του δέντρο. Α μα τελικά είναι από μεγάλο σόι! Χρειάζεται ενδελεχής έρευνα και μελέτη. Θα σας ενημερώσουμε μόλις θα έχουμε όλα τα στοιχεία στη διάθεσή μας! Ήδη οι ομάδες εργάζονται πρετωδώς όπως βλέπετε: άλλοι φτιάχνουν το γενεαλογιό του δέντρο, άλλοι καταγράφουν τις ιστορίες των προγόνων που αγνοούσαμε, άλλοι μας μιλούν για τους προγόνους που εκείνοι γνωρίζουν από τα βιβλία που έχουν διαβάσει. Άλλοι πάλι ετοιμάζουν ένα κολλάζ εμπνευσμένο από τον πίνακα της Frida Kahlo!

Κυρίες και κύριοι, ώρα για δημιουργική γραφή! Αγαπημένη ώρα! Δέστε τις ζώνες σας γιατί η φαντασία απογειώνεται! Πολύ υλικό μαζεύτηκε! Γραπτές πηγές όμως άμεσες δεν είχαμε μετά από τόσα χρόνια. Πολλά μεταφέρθηκαν από αφηγήσεις των παππούδων στα εγγόνια τους. Πάντως μάθαμε ένα σωρό πράγματα για τους παππούδες του Βιβλιοφάγου Δράκου, τον Δράκο Μπερν και τη Δράκαινα Λουίζα Μπερνίζα.
Απορούμε πώς τόσα χρόνια δεν είχαμε αναρωτηθεί από πού κρατάει η σκούφια του!
​Είναι πολύ όμορφο τελικά να ψάχνει και να μαθαίνει την ιστορία της οικογένειάς του!

Η ομάδα των εικαστικών ακολουθώντας όσα είχαμε συζητήσει για τον πίνακα της Frida Kahlo, έφτιαξαν το γενεαλογικό δέντρο του Βιβλιοφάγου Δράκου. Από τη μεριά του πατέρα οι πρόγονοι, όπως βλέπετε, γεννήθηκαν και έζησαν σε ορεινό περιβάλλον ενώ ο πρόγονοι από τη μεριά του πατέρα έζησαν στα πεδινά, κοντά στη θάλασσα. Ισως εκεί να οφείλεται ο πρόσχαρος χαρακτήρας τους και η αγάπη τους για το ωραίο και την τέχνη... Τι λέτε κι εσείς;

Εννοείται πως το ταξίδι μας ανάμεσα στα δέντρα  δεν τελειώνει εδώ! Γιατί όποιος βλέπει το δέντρο χάνει το δάσος κι όποιος βλέπει το δάσος χάνει το δέντρο!