Στη χώρα των μαμούθ... με τη γιαγιά Ρία Μα*

Εδώ και καιρό οι Βιβλιοφάγοι της Γ' Τάξης ασχολούνταν με την Προϊστορία. Πέρα από όσα μας έμαθε το μάθημα της Ιστορίας για την παλαιολιθική και τη νεολιθική εποχή, προπαθήσαμε να μπούμε βαθιά στη εποχή εκείνη και να φανταστούμε τους εαυτούς μας ως πρωτόγονους ανθρώπους. 
Οδηγοί μας φυσικά τα βιβλία που διαβάζαμε στην τάξη, κάθε μέρα κι από λίγο. Ανταλλάξαμε βιβλία, συζητήσαμε γι' αυτά και δανειστήκαμε αυτά που μας άρεσαν περισσότερο.

​Είδαμε βίντεο και ταινίες για να μπούμε ακόμη πιο πολύ στο κλίμα!

Ταξιδέψαμε στη Γαλλία για να επισκεφτούμε το σπήλαιο του Λασκώ. Μαγευτήκαμε! Σβήστε τα φώτα και πατήστε πάνω στην εικόνα για να νιώσετε κι εσείς λίγη από τημαγεία του.

Κι από τη Γαλλία στη Μακεδονία και τη λίμνη της Καστοριάς για να επισκεφτούμε τον λιμναίο οικισμό του Δισπηλιού. Με ένα κλικ μπορείτε να πάτε κι εσείς!

Μετά από όλα αυτά ήμαστε έτοιμοι να φανταστούμε και να γράψουμε μια μέρα από τη ζωή μας ως πρωτόγονοι άνθρωποι. Δημιουργική γραφή ή τελετή μύησης στη φυλή;

Αφού τα πήγαμε θαυμάσια και γίναμε και επίσημα μελη της πρωτόγονης φυλής μας, ήρθε η ώρα να πάρουμε το επίσημο πρωτόγονο όνομά μας και να ανοίξει για εμάς μόνο για μια βραδιά η Πύλη του Χωροχρόνου που βρίσκεται φυσικά στο Βιβλιοδρόμιο αλλά πρέπει να ξέρεις καλά πού ακριβώς θα πατήσεις, γιατί αν κάτι πάει στραβά κινδυνεύεις να παγιδευτείς σε άλλη εποχή.
Όποιος περνούσε από την πόρτα της Βιβλιοθήκης βρισκόταν σε μια προϊστορική σπηλιά. Μια φωτιά αναμμένη στη μέση σκόρπιζε το φως και τη ζεστασιά της τριγύρω. Μια γυναίκα καθόταν δίπλα της και την τάιζε με ξύλα και φρύγανα. Ρία Μα ήταν το όνομά της. Μας καλωσόρισε και μας μίλησε για τη ζωή της. Τα παιδιά και τα εγγόνια της είχαν πάει να κυνηγήσουν και την είχαν αφήσει μόνη της στη σπηλιά. Εκείνη ήταν πολύ μεγάλη πια για το κυνήγι. Τριάντα τεσσάρων χρόνων και είχε ήδη δισέγγονα!
Όλοι την αντιμετώπιζαν με δέος και σεβασμό. Πολύ λίγοι έφταναν τα χρόνια της στην εποχή της κι η σοφία που είχε μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια την έκαναν να φαντάζει σαν Θεά, σαν μάγισσα, σαν την ίδια τη Μητέρα Θεά που έκανε τη γη να καρπίζει και να σκορπίζει τα γεννήματά της στην πλάση.
Η γιαγιά Ρία Μα ήταν θεραπεύτρια. Είχε παρατηρήσει και είχε ανακαλύψει τη μυστική δύναμη των φυτών και  ήξερε πώς να τα χρησισμοποιήσει για να γιατρέψει πληγές και να διώξει αρρώστιες. Μας έδωσε μάλιστα κάποια από αυτά που είχε μαζέψει νωρίτερα να τα αγγίξουμε και να τα μυρίσουμε. 

Βέβαια τα φυτά από μόνα τους δεν έφταναν. Χρειάζονταν και τα φυλαχτά, φτιαγμένα από πέτρα και πηλό και κόκκαλα κι ήταν ό,τι πιο πολύτιμο μπορούσε να έχει στην κατοχή του κανείς. Μας έδειξε πώς να φτιάχνουμε τα δικά μας φυλαχτά από πηλό που μαζέψαμε από τις όχθες που ποταμού που κυλούσε σαν φίδι  πίσω από τον Λόφο του Βίσσονα και κανείς δεν είχε δει ποτέ ως που έφτανε η ουρά του.

Κι αφού εξασφαλίσαμε την προστασία μας από κάθε κακό, βγήκαμε για κυνήγι. Ακούσαμε με προσοχή τη γιαγιά Ρία Μα να μας εξηγεί πού και πώς να  στήσουμε τις παγίδες μας.

Αποκαμωμενοι, αλλά σώοι και ασφαλείς, γυρίσαμε στη σπηλιά φορτωμένοι το ελάφι που είχαμε σκοτώσει. Όλοι θα πέφταμε για ύπνο χορτάτοι, μεγάλη τύχη! Η καημένη η Ρία Μα μόνο δε θα μπορούσε να γευτεί το ζουμερό κρέας γιατί δεν της είχαν μείνει δόντια γερά. Για να την ευχαριστήσουμε της φτιάξαμε χυλό από δημητριακά που λιώσαμε με πέτρες.
Πριν φάμε όμως έπρεπε να ευχαριστήσουμε τη Θεά της Γονιμότητας. Πήραμε τα χρώματα που είχαμε πάντα ετοιμα σε μια γωνιά της σπηλιάς- κάρβουνο, αίμα ανακατεμένο με χώμα και σάλιο και άλλα από πετρώματα ή φυτά ανακατεμένα με λίπος ζώων- και αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε τις σκηνές από το κυνήγι μας.
Ζητήσαμε από τη Ρία Μα να ζωγραφίσει ένα τεράστιο μαμούθ και να το μαγέψει για να το πιάναμε την επόμενη φορά!

Η Ρία Μα μας έδειξε βραχογραφίες που είχαν φτιάξει άλλες πρωτόγονες φυλές. Ήταν πολύ εντυπωσιακές!

Η βραδιά μας έκλεισε με έναν κύκλο, όπως ξεκίνησε, και μια προσευχή στη Θεά. Την ευχαριστήσαμε για το ελάφι που θυσίασε για να μας προσφέρει, τα φυτά και το καθαρό νερό, τη φωτιά που μας κρατά ζεστούς. Ξαπλώσαμε πάνω στα δέρματα ζώων και αγκαλιαστήκαμε τυλιγμένοι με τις προβιές των ζώων ώσπου τα βλέφαρά μας βάρυναν κι ο κόσμος που ξέραμε σιγά σιγά έσβηνε.

Τώρα βέβαια όλοι θα νομίζετε  πως η προ - ιστορία τελειώνει εκεί. Η αλήθεια είναι όμως πως στην πραγματικότητα συνεχίστηκε στα όνερά μας. Κάποιοι ονειρευτήκαμε πως κυνηγάμε ζώα σε αφιλόξενους χρόνους και τόπους, πως μαζεύουμε καρπούς και σπόρους, πως ζωγραφίζουμε τη ζωή μας στα βράχια... και ξυπνήσαμε με μια νοσταλγία για την αγαπημένη γιαγιά που μας ταξίδεψε τόσο μακριά. Αποφασίσαμε λοιπόν να της γράψουμε ένα γράμμα. 
Εκείνη βέβαια δεν ξέρει να διαβάζει. Άλλωστε τα γράμματα δεν υπάρχουν στην προϊστορική εποχή, όμως αν τα βάλει πάνω στη μεγεμένη πέτρα κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, όλα  όσα της γράφουμε θα ζωντανέψουν μπροστά της. 

Αυτό που θα σας πούμε τώρα μπορεί να σας φανεί απίστευτο. Κι όμως συνέβη!
Στο διάλειμμα κάτω από μια πέτρα στον κήπο είδαμε να βγαίνει φως. Τη σηκώσαμε και είδαμε ένα παλιό τσαλακωμένο χαρτί που κάτι έγραφε...

*Ευχαριστούμε πολύ τη Μαρία Χατζιδάκη, δασκάλα και αρχαιολόγο, όχι μόνο για τον συντονισμό και την υλοποίηση της δράσης αλλά και γιατί βοήθησε τη γιαγιά Ρία Μα να μας γράψει το γράμμα της!